wat voorafging


......Hij trok me dus zachtjes mee aan de arm over de Groenplaats en na een korte wandeling stopte hij aan de Vlaaikensgang.

Daar zag ik het restaurant …. Sir Anthony van Dijk ….wow… het koud zweet brak me plots uit.   Nu had ik die verdomde muts opgezet en mijn haar lag al niet zo bijster goed toen we thuis vertrokken en uiteindelijk had ik voor zo’n chique restaurant wel nog betere kleren … maar ja dan was de verrassing er natuurlijk niet geweest.

Ik keek vertederd naar mijne Ridder zonder paard.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

 vervolg .... :-8)

Om me te plagen trok hij me iets verder de Vlaaikensgang in en deed hij alsof hij een uitweg zocht … het was ontroerend om hem zo stuntelig toneel te zien spelen.

Maar neeje!   ’t Was helemaal geen toneel.   
Links in de Vlaaikensgang blijkt er nog een piepkleine Bistro te zijn ‘Hofke en daar hield hij galant de deur voor me open.

Mijn achtbaan gevoel roetsjte stijl omlaag en ik kreeg weer de slappe lach en weer keek hij me beteuterd aan.

Ik zat aan tafel nog altijd te lachen.

“Wa hedde gij nu vandaag?   Ik snap er niks van.” mompelde hij een beetje verontwaardigd.

“Ach shoeke toch, ik dacht echt toen ge de Vlaaikensgang inging dat we naar de Sir Anthony van Dijk gingen, ik had de deur bijna opengedaan.    Maar hier is het ook goed zenne,   ’t is maar dat ik met u nooit weet of we aan’t komen of aan’t gaan zijn.”

Hij antwoordde : “ja maar zeg, de heel dure restaurants zijn wel voor heel speciale verjaardagen hé shoeke, de ronde getallen, tenslotte wordt ge maar vijfenzestig.”

En weer was hij verwonderd toen ik begon te giechelen.

Door mijn lactose intolerantie wordt kiezen op de kaart nu een heel stuk moeilijker.   De dag ervoor waren we met Schwiegermutti naar de Melkerij in’t Nachtegalen park gewandeld – maar dat is een verhaal voor een andere keer :-D – en had ik daar een Brusselse wafel gegeten.

Ik was ervan overtuigd dat er in Brusselse wafels geen melk of boter zat, maar ik had fout gegokt.   Dat had ik moeten bekopen en daarom was ik nu extra voorzichtig bij het kiezen van een gerecht.

Na een lekkere maaltijd vroegen we de dessert kaart, maar ook daar stond niets waar geen boter of room in zat en moest ik me spijtig genoeg beperken tot een Irish coffee, enfin twee Irish coffees om precies te zijn, maar zonder room.  

De wijn en de twee koffies maakten de wandeling terug naar de bus iets vrolijker.   Ik was nog altijd aan het gibberen toen we merkten dat we in de kou nog een half uur moesten wachten op de volgende bus naar huis.

Joepie ... leve het openbaar vervoer!

En kijk … zonder enige opmerking of hint van mijnentwege zei de zilveren ridder : “komaan zeg, we gaan hier geen uur staan bevriezen, we pakken een taxi naar huis.” en hop, wijle weg.

Ik zal die man nooit begrijpen, echt waar … na vijfenveertig jaar denkt ge dat ge ze door en door kent, maar niets is minder waar.   Hij blijft me altijd verrassen.

Thuisgekomen pakte ik hem eens goed vast, trok hem tegen mijne gilet en zei : “ ik denk dat dit één van de plezantste verjaardagen is dat ik gehad heb, ik heb al lang niet meer zoveel gelachen.”

Er verscheen een opgeluchte grijns op zijn gezicht en hij zag dat alles goed was …

Nu maar aftellen naar het rond getal van zeventig... hopelijk bestaat de Sir Anthony van Dijck dan nog :lol:

PS : morgen is het vaderkesdag ... ik ga al voor mijne schat een curry worst special bestellen in de frituur :lol:

Toedeloekes en allemaal héél hartelijk dank voor al de lieve verjaardagswensen..

                                                 xxx