Deze keer kreeg ik bovenop mijn joeksel (jeuk Thea) en mijn pijnlijke hand ook nog de gevreesde ‘Bomma ziekte’.

“Wat is dat???” hoor ik u tot hier zeggen?

Elke Bomma weet wat ik bedoel.  
Je past op zieke kindjes en voilà – boemsakee… een week later word je zelf aangevallen door al die vreselijke beestjes.

Bovendien deed Mr. Silver ook nog zijn duit in mijn al overvol zakje, hij gaf me er nog een flinke hoest bij.  
De buren zullen denken dat we nu een zeehond in huis hebben.

Vanmorgen fluisterde hij in mijn ontwakend oor, met een hese, gekwelde, van pijn doordrongen stem, een stem die enkel en alleen zieke mannen hebben:  “Shoeke….amaai, amaai, amaai …. oeioeioei....mijn keel doet pijn, VRESELIJK pijn…. !” :-8)

Tussen mijn blafhoest buien door antwoordde ik : “Dan moet ge BLAF BLAF terug naar de dokter hé shoeke, de pillen die hij u  BLAF BLAF vorige week gegeven heeft BLAF BLAF zullen waarschijnlijk niet genoeg helpen”.

Kreunend en dubbelgevouwen van de keelpijn kroop hij uit ons echtelijk bed, met droeve hondenogen keek hij me aan en fluisterde hees : “En ons ma dan?   Ik moet die bloeddrukmeter die ze 24 uur heeft gedragen nu terug van haar arm doen en terugbrengen naar ’t ziekenhuis, zou ik dat niet eerst doen?!”

Ik antwoordde – nu klaarwakker- : “ Ga eerst BLAF BLAF naar meneer doktoor, laat naar uw keel kijken, BLAF BLAF rijdt (gebiedende wijs is toch -dt- hé Kommaneuker :?:)  vervolgens naar uw ma en doe BLAF BLAF de bloeddrukmeter dan naar ’t ziekenhuis, BLAF BLAF.  De telefoon heeft nog niet gerinkeld,  dus ze zal vast en zeker nog slapen BLAF BLAF.”

Even later, gewassen, geschoren en aangekleed,  maar nog steeds even ziek en zielig kwam hij afscheid nemen en hij boog zich voorover om me een kus op mijn blaffende lippen te geven.

“BLIJF VAN MIJN LIJF - BLAF BLAF - GE HEBT ME AL UW HOEST DOORGEGEVEN - BLAF BLAF - MAAR DE KEELPIJN MOOGT GE HOUDEN BLAF BLAF” zei ik zacht en heel liefdevol. :twisted:

Ik voegde er nog aan toe : “En zoeteke…, ik wil u BLAF BLAF niet afjagen, maar ge weet toch nog dat ik vanmiddag terug naar de handchirug moet hé BLAF BLAF, dus op tijd terug zijn want ik heb de auto nodig BLAF BLAF”.

Gisteren heb ik mijn joeksel  verdict gekregen.  

Ik mankeer niets, enkel joeksel en uitslag, maar dat wist ik zelf ook al. :roll:

Mijn bloed uitslagen zijn even gezond als die van een achttienjarige deerne.

De jonge allergologe (?) keek me deemoedig aan en zei met haar ogen : “er staat geschreven en gedrukt, ge zult moeten blijven krabben waar het jeukt”, maar met haar mond zei ze me dat er weinig aan te doen is en zoals het een goede arts betaamt,  schreef ze me 'drie' soorten pillen en een jeukzalf voor.

Ik zei : “ euh, oei… BLAF BLAF …. zoveel pillen mevrouw,  kan dat geen kwaad voor mijne lever BLAF BLAF…?”  en in de volle ernst van haar jeugdigheid zei ze dat het helemaal geen kwaad kon.

Ik moest meteen terug denken aan een documentaire die vorige week op Canvas werd uitgezonden : “The medicated Child” – wie het gemist heeft zou moeten aandringen bij Canvas om het terug uit te zenden!  
Klik hier om de korte inhoud te lezen!

Wel lieve blogvrienden, héél héél hartelijk dank voor al uw medelevende reacties bij de vorige postings, ik hoop dat de handchirurg me vanmiddag niet weer een even pijnlijk spuitje geeft zoals de vorige, want typen met één hand is verdraaid moeilijk.

Gelukkig is er nog altijd mijne zilveren surfer om mijn blogje in stand te houden.

(indien zijn pijnlijke keel het toelaat tenminste).:-D