De blauwe vaas op de foto heeft helemaal niets met ons Ardennen weekend te maken, maar een tijdje terug schreef ik dat ik op een rommelmarkt een vaas had gekocht die Mr. Silver en de dame aan de kassa foei lelijk vonden.   Mij deed ze denken aan Vincent van Gogh en PETRA vroeg toen om een foto op mijn blog te zetten zodat ze zelf een oordeel kon vellen.  Vervolgens zette ze het prachtig liedje ‘Vincent’ op haar muziek blog – waarvoor dank!:wink:xml:namespace prefix = o />      Maar 't ging eigenlijk over de Ardennen hé... Gisteren zijn we een beetje vroeger dan verwacht terug naar huis gekomen.    De bedoeling was om na het weekend naar broer 1 te gaan,  die iets verderop in de Ardennen woont, maar dat hebben we maar even uitgesteld.   Zoals verwacht kon zoon 2 en familie nog niet onmiddellijk met ons meekomen.   De kindjes hadden al één nachtje zonder koorts of diarree doorgeslapen, maar mama en papa voelden zich ook nog niet goed, de vele slapeloze nachten hadden hen geen deugd gedaan. De eerste dag en nacht -in het huis met de vele kamers-  hebben we rustig doorgebracht met zoon 1 en zijn gezinnetje,  vurig hopende dat zoon 2 en familie toch zouden komen. De volgende dag liet zoon 2 ons weten dat enkel hij met beide kindjes zou komen maar dat zijn zwanger vrouwtje thuis bleef om nog wat uit te rusten.   Schoondochter 2 is kleuterjuf en in de school waar ze werkt deed Roodvonk al een tijdje de ronde.   Ik begrijp niet waarom de schoolarts haar tijdens deze mini-epidemie geen vrijaf heeft gegeven.   Misschien houdt het geen gevaar in voor zwangere vrouwen, maar ik zou toch geen risico willen nemen als arts.   Maar kom, wij ondervonden al heel snel dat Seppe en zijn zus inderdaad helemaal genezen waren.   Onze oudste kleinzonen zijn nu acht en vijf en kunnen rustig spelen of TV kijken.   Seppe echter, nu tweeënhalf,  is een Turbo-ventje die voortdurend rondraast als een mini tornado, overal opklimt, de hele tijd luidop zingt, de andere kindjes plaagt om aandacht, en dit allemaal met een stralende, brede lach en een engelen gezichtje.     Zijn vierjarige zus is een glamoureuze blonde beauty met een ijzeren willetje,  maar ze heeft – we moeten er altijd om lachen – de elegantie en de kracht van een para trooper.  O wee de man die haar later aan de haak slaat, hij zal tegen een stootje moeten kunnen.:lol:   Nadat ik Seppe had helpen aankleden voor een boswandeling wou ik haar helpen, maar ze keek me heel streng aan met haar grote blauwe kijkers en zei : “ ik kan da wel alleen zenne nana” en inderdaad,  vijf minuten later stond ze met twee vuurrode wangen klaar aan de voordeur, volledig in tenue met  skipak, laarsjes, muts en sjaal.    Zelf doe ik de wandelingen niet meer mee om Herniaretta te sparen (en om eerlijk te zijn) even te genieten van de heerlijke rust die neerdaalt in het huis wanneer ze allemaal vertrekken. Ik popelde trouwens om te weten hoe het zou aflopen met Sayuri in het boek dat ik las:  ‘Memoirs of a Geisha’.:-8) Zoals ik voor ons vertrek al schreef,  had ik thuis voor we vertrokken twee maaltijden voorbereid.   Ik doe dit omdat ik liever in mijn keuken kook dan op een ander,  waar ik nooit het nodige gerief vind.     Ik had soep, twee grote schotels Lasagne, een grote pot stoverij en frikadellen bollekes gemaakt (voor de kindjes). Natuurlijk hoef ik dit niet te doen,  want onze kinderen zijn allemaal heel behulpzaam en kunnen trouwens allemaal goed koken, maar ik gun hen wat rust omdat zij voltijds werken en ventje en ik niet meer. Trouwens, samen met Mr. Silver,  namen zij altijd de hele opruim en afwas op zich en schoondochter zorgde elke ochtend voor een lekker, volledig uitgebreid Engels ontbijt.   Mr. Silver en ik helpen onze kinderen zoveel we kunnen en doen dit ook graag, maar het is wel een balans dat in evenwicht hangt.    Ik heb nooit het gevoel dat er teveel van ons gevraagd wordt.  We hebben ons destijds opgegeven als "nood-opvang grootouders" en we beseffen heel goed dat die nood zal afnemen naarmate de kindjes groter worden.  Naarmate de kleinkinderen groter worden,  merk ik dat er veel minder opvang nodig is en dat het allemaal veel minder vermoeiend wordt. Zelf heb ik de luxe van een opvang nooit gekend en ik heb dit altijd heel erg gemist.   Zoon 2, de papa van Seppe,  was als baby en kleuter ook voortdurend ziek en ik had toen af en toe best wat hulp kunnen gebruiken.  Ik heb er toen trouwens een vrij zware depressie aan overgehouden. (jaja...ik hoor jullie ....'t is nooit meer goed gekomen hé! :twisted:) Ik hoop dat Seppe, net zoals zijn papa,  het veel ziek zijn ontgroeit en later ook een grote, gezonde kerel wordt die het leuk vindt om af en toe bij zijn grootouders op bezoek te komen.   Het is ook prettig om te zien dat onze kinderen het zelf heel leuk vinden om een weekend met z’n allen samen te zijn en tijd hebben om eens lekker bij te praten.   Na die voortdurende bombardementen van virussen en bacteriën vroegen Mr. Silver en ik ons natuurlijk af wie er het eerst zou geveld worden ! En wat dacht ge ....???? :lol: De sterke Russische genen van Mr. Silver hebben gewonnen, hij houdt nog altijd stand,  maar ik had al keelpijn toen we thuis vertrokken.   Gelukkig had ik nog snel een Strepsil spray en wat pijnstillers meegegritst uit de apotheek kast. Nu is het maar hopen dat het bij een gewone verkoudheid blijft en ik niet met de Roodvonk bacterie besmet ben.   Ik kijk regelmatig in de spiegel naar mijn tong, maar die ziet er nog altijd even mottig uit en is nog steeds niet roder dan anders .   Dat is de reden waarom we niet naar broer zijn gegaan,  want vele jaren geleden heeft schoonzus Leukemie gehad en sindsdien werkt haar immuunsysteem niet goed meer.  Als zij ziek wordt eindigt het meestal met een ziekenhuisopname en dat zou ik niet op mijn geweten willen. PS : stil dat het hier is mannekes .....:shock:   niet te geloven :lol: