Ongelooflijk toch hoe de tijd vliegt hé?

Gisteren lag ik buiten in de tuin lekker te zonnen en te lezen en nam ik een frisse duik in ons zwembadje en vandaag is het een flink pak frisser.

Ik merk dat ik intussen ook al een paar dagen achter sta met mijn dagboek.

Vorige zaterdag was het schoolfeest bij kleindochtertje die in het eerste kleuterklasje zit. 

Zaterdag was het nog steeds koud en druilerig,  maar grootouders kunnen, indien mogelijk toch,  het schoolfeest van hun kleinkind niet missen.  

Dagen, wat zeg ik, maandenlang werd er naar dit feest door de kindjes toegeleefd, dansjes werden aangeleerd, kroontjes en kleding gemaakt.

Kleuterjuf is naar mijn mening een zeer onderschat beroep.  Die dames verdienen gouden medailles, maar dat heb ik al meermaals gezegd denk ik.

Ik hoor al veel mensen denken : jajaja .. maar kijk eens hoeveel vakantie ze hebben, maar je zal toch maar een godganse dag zo’n bende kleine ukjes in toom houden.

Vervolgens moet je meermaals ‘s avonds aanwezig zijn op schoolvergaderingen of oudercontacten en als je dan toch thuis bent,  zit je ’s avonds urenlang voorbereidend werk te doen voor je kindjes.  

Kunstwerkjes voor mama,  papa of  grootouders dienen bedacht en voorbereid te worden.  

Alle mogelijke materialen moeten verzameld en bijgehouden worden,  WC rollen, wastonnetjes,  oude postkaarten of prenten om te knippen, prikken of te kleven.

Met de voorbereidingen voor het schoolfeest zijn ze lange tijd bezig. 

De avond en de ochtend voor het feest moeten ze de speelkoer versieren en tafels, stoelen en kraampjes klaarzetten.

Nadien moeten ze in hun klas de kindjes opvangen, verkleden en dan, na afloop van het kinderpodium,  moeten ze op de speelkoer een kraampje bemannen en de hele tijd vriendelijk zijn tegen de aanwezige ouders, grootouders en de kindjes zelf.  

Vervolgens  ’s avonds,  wanneer iedereen na de BBQ eindelijk moe maar voldaan huiswaarts keert mogen ze ter afsluiting de hele boel nog eens afbreken.

Je zou van minder moe worden!

Maar om even terug te komen op het podiumdebuut van onze kleindochter.

Samen met de andere twee grootouders stonden we te bibberen op de speelplaats (van de kou,  niet van de anticipatie).  

De directeur vroeg ons allen om onze paraplu’s toe te doen zodat zij die vanachter stonden ook nog iets konden zien. 

Vermits ik op mijn bril geen ruitenwissertjes heb werd alles na een tijdje wel wat wazig! (volgend jaar best een pet meenemen).

We vroegen ons af of onze kleindochter haar allereerste optreden wel zou aandurven.   Tijdens vorige dansjes hadden we al enkele kleutertjes huilend op het podium gezien.  

Ik herinner me dat mijn twee zonen ook een vreselijke hekel hadden aan dit soort toestanden.  Onze oudste zoon heeft wekenlang gezaagd, gezeverd en geweend omdat hij bij een optreden verkleed als Mexicaantje een snorretje moest hebben.   Uiteindelijk heeft hij gewonnen:  er was één Mexicaan op het podium zonder snor en ja hoor, ’t was die van ons.:roll:

Kleindochter bleek echter helemaal geen last te ondervinden van enige schaamte, integendeel!  

Met haar kroontje diep over haar ogen gezakt zag ze ons staan tussen het publiek en ze stapte moedig,  breed zwaaiend, met een trotse glimlach het podium op, haar danspartner achter zich aansleurend.

We schrokken,  want onze ‘klein’dochter bleek zowaar de grootste van haar klasje te zijn. 

Ze droeg haar mooi blond haar in twee heel dikke vlechten en die hielden het steeds neerzakkende kroontje tegen. 
De dans begon …

Laat me hier nu al zeggen en schrijven dat onze kleindochter, hoe mooi ze ook is,  nooit een elegante ballet danseres zal worden.

Als een echte dokwerker stapte ze met reuze passen op de maat van de muziek in de kring rond, nog steeds haar partner met zich meesleurend.  
Geen enkele stap sloeg ze over alhoewel ze met de regelmaat van een klok haar kroontje omhoog moest duwen om te kijken waar ze liep en om niet van het podium te totteren .

Eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat onze kleindochter danst met de elegantie van een baby olifant.
Indien ze zo blijft groeien,  dan zal ze haar kleine, fijne mama vrij snel achter zich laten en zal ze opgroeien tot een echte  Walkure.  

In mijn verbeelding zie ik haar reeds,  haar toekomstige bruidegom met grote passen achter zich aan naar het altaar sleuren.

Wij – de grootouders – lagen bijna in een deuk, ’t was lang geleden dat we nog zo goed gelachen hadden. :lol:

’s Avonds bleven zij en Seppe bij ons slapen.   Kleindochter haalde zelfs de hoek van de straat niet.   We hadden de auto nog maar net gestart en ze viel als een blok in’t slaap.  
We hebben haar – nog steeds slapend  - moeten uitkleden en in bed leggen.

Op haar gezichtje stond nog steeds die gelukzalige glimlach.  
In haar dromen was ze waarschijnlijk nog steeds heerlijk aan het dansen!