De plechtige communie en vormsel van Bojako, kort verhaal over gewijde geschiedenis in de fifties :lol:

In 1957 was ik negen jaar oud.

Twee jaar voor onze plechtige communie en vormsel begonnen de voorbereidingen, ‘kapel’ zoals dat hier in Antwerpen toen genoemd werd.
Beide sacramenten gebeurden ook niet op dezelfde dag of in dezelfde kerk.
De ene dag deed je je plechtige communie in de parochie kerk in een soort wit bruidskleed en de volgende dag werd je in een andere kerk door de Bisschop gevormd.
Op deze dag droeg je een mantelpakje, hoed en handschoenen.

Er was toen nog geen nijpend tekort aan priesters, integendeel, mij leek het alsof je overal nonnekes en priesters zag !

Twaalf jaar oud moest je zijn, maar omdat ik slechts elf maanden jonger was dan mijn broer, mochten we samen onze communie doen.
Moeder en vader hadden dan ook slechts de kosten van één feest.

Aan die communie en vormsel gingen twee lange jaren ‘kapel’ vooraf.
De lessen werden gegeven in een zijkapel van de grote kerk, ofwel ’s morgens voor school of na school, of ’s zaterdags.

Intensief werd er geïndoctrineerd door de onderpastoor.
Hel en verdoemenis werden gepreekt.
Ik zweer dat ik soms vlammen en bliksemschichten rond de onderpastoor zag flitsen.
Het was zeker niet een leuke catechese knutsel, vertel vergadering bij mensen thuis, zoals dit nu gebeurt.

De strenge, soms woedend, tierende onderpastoor zou het geloof desnoods in ons geklopt hebben indien dit nodig bleek en bij enkelen heeft hij dit effectief geprobeerd.

Ik was een kind met een grenzeloze fantasie en omwille van de godsdienstlessen op school en nu die bijkomende in de kapel, droomde ik elke nacht van hel, hemel en vagevuur, van duivels en engelen, van zonden en doodzonden.

Om onze plechtige communie te mogen doen waren er ook veel documenten nodig.
Het huwelijksboekje van moeder en vader moest mee en het geboortebewijs en doopbewijs van mezelf en broer.

Toen ik vader om de nodige documenten vroeg zei hij plagend: “maar wij hebben geen huwelijksboekje kind…” en ik werd al wit rond mijn neus.
Lachend zei hij onmiddellijk,  om me gerust te stellen, dat men in Engeland geen trouwboekje had maar wel een huwelijksdocument. Oef!

Kort daarna lagen de bewuste documenten allemaal klaar op de kast om meegenomen te worden naar de kapel.
Omdat ik altijd vreselijk nieuwsgierig geweest ben, nog steeds trouwens, bestudeerde ik de documenten grondig.

Ik merkte plots iets op en vroeg heel onschuldig aan moeder, die net de kamer was binnenkomen: “Hè dat is raar, hier staat op dat jullie slechts in december 1947 getrouwd zijn, dat kan toch niet, want op het geboortebewijs van broer staat dat hij in maart 1947 geboren is,  en nog vreemder is dat hij op dat geboortedocument uw achternaam heeft en niet die van vader.”

Moeder, een ongelooflijk lieve vrouw waar een engel amper kan aan tippen, moeder die nog nooit vanzeleven boos was geweest, griste bliksemsnel de papieren allemaal uit mijn hand.

Met een lijkbleek gezicht zei ze : “In die papieren heb jij niets te zoeken!” en LAP ik kreeg van haar mijn allereerste knallende oorvijg.

Wenend stond ik aan de grond genageld, want ik wist helemaal niet wat ik fout gedaan had.

Wat later kwam vader thuis en zoals altijd, wanneer ze samen iets privé wilden bespreken, trokken ze samen naar de slaapkamer :-8).

Waarschijnlijk heeft moeder hem toen verteld dat ik alle documenten had ingekeken.
Vader was niet gelovig en een heel wereldse man.
Hij kwam na een tijdje samen met moeder de living weer binnen en zei tegen ons : “ Na het eten houden we hier een rondetafel conferentie”.

Vreselijk benieuwd vroegen we ons af wat er ging gebeuren.

Zelf bibberde ik inwendig van de schrik, omdat ik dacht dat ik nog veel erger ging gestraft worden. :shock:


(wordt vervolgd ….)