communie prentje Bojako en broer 1

Na een volle twee jaar extra indoctrinatie en dit na de godsdienstlessen op school, was het eindelijk zo ver, de 'grote dag' was in zicht.

De spanning en opwinding thuis,  voor dit eerste groot evenement in ons jong leven,  was enorm.

Zoals in de meeste arme gezinnen van die tijd werd er thuis gefeest en enkel de dichtste familie werd uitgenodigd.

Grootmoeder, tantes en nonkels,  kozijnen en nichten zouden komen van ’t zeetje en een broer van vader kwam zelfs, vergezeld van zijn dochter, van Londen en dan nog wel met het vliegtuig.  
Niet zo evident in die tijd.

De laatste kapel les was bedoeld om ons zieltje volledig te reinigen vooraleer we ‘het grote sacrament’ kregen.

Deze reiniging gebeurde in de biechtstoel door de onderpastoor die ons twee jaar lang onderricht had.

Biechten vond ik het altijd heel moeilijk.  
Ik wist nooit wat zeggen omdat ik vond dat ik een bijzonder zondeloos leven leidde.

Sinds mijn eerste communie had ik de biecht, die zuster M. ons in de klas als voorbeeld had aangeleerd, elke week in de biechtstoel afgedreund.

“….het is mijn leed dat ik tegen uw opperste majesteit misdaan heb,  mijn zonden zijn :  (ik varieerde af en toe een beetje )
-ik ben vergeten te bidden voor het slapen gaan, ik heb mijn broers en zus soms gepest, ik ben soms stout geweest …”  en verder kon ik nooit iets bedenken.

Deze keer was niet anders : het gordijntje ging toe, het schuifje ging open, ik zag door de gaatjes de onderpastoor zitten en ik dreunde mijn biechtje af.  

Tot mijn grote verbazing kreeg ik deze keer niet onmiddellijk absolutie en mijn penitentie, maar begon de onderpastoor me uit te vragen.  

Op strenge toon vroeg hij : “En de zonde van onkuisheid!  Hoe zit het daarmee? “

De zonde van onkuisheid?    Wat bedoelde hij?   Ik snapte er niets van.

Ik antwoordde dan ook met het enige woord waar ik kon opkomen : “Wablief?”

De onderpastoor keek me boos aan door de gaatjes en lichtte het onderwerp nader toe : “ Wanneer je ’s avonds in bed ligt, liggen je handen dan netjes gevouwen op je borstjes bovenop de lakens, of zit je onder de lakens te prutsen tussen je beentjes?”

Ik viel van verbazing bijna achterover uit de biechtstoel.   Hoe durfde de onderpastoor mij zo iets vragen,  mijn schaamrood veranderde in schaampurper.

Van danige ambetantigheid begon ik zo erg te stotteren dat hij het vragen opgaf, met een zucht een penitentie gaf en het deurtje dichtsmeet.

Zelfs dat voorval kon mijn vreugde niet vergallen.

De week daarvoor had ik namelijk voor de eerste keer in mijn leven nieuwe schoenen gekregen. 
Schoenen gekocht in een winkel, stel je voor! 

Voordien waren het altijd afdragers geweest van mijn nicht of schoenen die moeder van iemand gekregen had.  

Indien ze te groot waren moest ik met mijn voeten op een stuk karton gaan staan, moeder tekende de vorm van mijn voeten, knipte het karton uit en legde deze stukken erin als binnenzool.  

Waren ze nog te groot, dan werd er papier verfrommeld en in de neuzen gestoken tot ze pasten!  

Waren ze te klein dan gingen ze naar mijn jongere zus.

Maar nu had ik  nieuwe schoenen : witte schoenen, prachtige schoenen, fijne, elegante schoentjes die me juist pasten.  
Ik zie ze nog zo voor me !   Ik heb tranen met tuiten geweend toen ze versleten waren.

Broer werd ook voor de eerste keer in zijn leven helemaal in het nieuw gestoken.  Een donkerblauw pak,  wit hemd, das en blinkende lakschoenen.

Mijn eerste communie kapsel was destijd een fiasco geweest.

Moeder had toen een Prom permanent op mijn fijne rechte haartjes gezet en het resultaat was een Afro kapsel avant la lettre.
Vreselijk!

Nu liepen alle meisjes in mijn klas met lange haren,  al een hele week met hun haren rond langwerpige stokken gewikkeld,  nadat blijkbaar de lokken eerst natgemaakt waren met bier.

De bedoeling was om mooie pijpenkrullen te hebben op de grote dag.

Moeder vond pijpenkrullen ook heel mooi en daarom had ik al maanden lang  mijn pierenverdriet laten groeien

Wij hadden geen houten pijpenkrul stokken, ik had te weinig en te kort haar, dus de avond voor de communie had moeder mijn dunne haarslieten rond haar permanent krulijzers gedraaid, maar dan vertikaal, zodat ze een pijpenkrul zouden vormen,  zo dacht ze toch.  

Onnodig te zeggen dat ik die nacht niet kon slapen wegens het ongemak.   Ik vraag me nog steeds af hoe die andere meisjes het een hele week volgehouden hebben met die grote stokken.

En toen – het moment suprême…. het prachtige witte communiekleed werd bovengehaald.

Communiekleedjes waren heel duur en na de schoenen en het kostuum voor broer kon dat er niet meer af, maar geen nood.

Mijn enige Vlaams nichtje, vijf jaar ouder dan ik, had haar communie gedaan in een ongelooflijk prachtig kleed,  met een prachtig kanten hoedje met voile, zo mooi dat ik er een krop van in mijn keel kreeg, een kanten handtasje en kanten handschoentjes.

Tante had dit kleed heel zorgvuldig bewaard in donkerblauw papier en ik mocht al die pracht lenen voor mijn grote dag.

Het kleed hing netjes gestreken aan een kapstok, zorgvuldig bedekt met een laken tegen mogelijk rondvliegend vuil en stof,  klaar voor mijn grote dag.

Voor de tweede dag, het vormsel, had moeder zelf, ‘s avonds na haar werk,  twee mantelpakjes gemaakt voor mijn zus en mezelf.  

Een  hoedje (safari model) handschoenen en alle andere attributen werden weer geleend van nichtje.  

De avond voor de grote dag was ons huis één en al bedrijvigheid.

Nonkel en nichtje van Londen waren afgehaald in Zaventem – toen mocht je nog buiten op het vliegveld en kon je roepen en zwaaien toen ze uit het vliegtuig stapten.

Zij sliepen boven in onze reserve kamer, een logeerkamer durf ik het niet noemen want het dak lekte als een zeef, de houten vloerplanken had moeder zelf geschilderd, onder het oude ijzeren bed had ze op de grond een tapijt geschilderd.  
Geld voor linoleum of tapijten was er niet.

Ook op de trap werd een loper geschilderd voor deze speciale gelegenheid.  

Met weinig geld kan je nog altijd zeer creatief zijn en houten blank opgeschuurde plankenvloeren waren toen helemaal geen mode.

Moeder zou ook zelf het feestmaal koken, dus het was een drukte van jewelste.  Heerlijk!

Omdat ik niet kon slapen met die vreselijke santeboetiek op mijn hoofd, droomde ik van de dag die zou volgen.

We hadden geoefend hoe we de kerk moesten binnenschrijden als bruiden van God en bij het binnenkomen moesten we “Lauda Jerusalem Dominum” zingen, begeleid door prachtig orgelmuziek en het volledig kerkkoor. 

In die jaren gebeurde alles in de kerk nog met pracht en praal. 
Paus Pius XII was nog nèt niet dood – hij stierf later dat jaar.  

    Paus Pius XII


Tot grote ergernis van mijn zus, we deelden een kamer, oefende ik lustig dit lied tot ik uiteindelijk bij een langerekte Doooooooöminuuuum ♫♫  in slaap viel.

De ‘grote dag’ verliep echter helemaal niet zoals ik verwacht had. 

Integendeel !

(wordt vervolgd)  :-8)