|
mijn verjaardagsgeschenk van ventje, goed hé?
Oef, ik ben al een klein beetje bekomen van mijn verjaardagsfeestje.
De naaste familiekring was uitgenodigd (zonder de familie van ventje want die wonen te ver en zonder mijn zus en familie om dezelfde reden) schoonma was er wel natuurlijk.
Onze familie breidt elk jaar uit, dit jaar waren we met 22 waarbij zes kindjes waarvan de oudste acht is.
Ventje en ik dachten dat ons huis te groot zou worden als onze twee zonen het ouderlijk dak verlieten en hebben zelfs even de aankoop van een appartement overwogen.
Al goed dat we dat niet gedaan hebben maar wel een stukje tuin bij aangekocht.
De Goden waren met ons en bezorgden ons prachtweer zodat de vier oudste kinderen toch buiten konden spelen.
Als uitgelaten veulentjes vlogen ze op de afrijs (glijbaan for ze dutch), hingen ze aan de touters (geen flauw idee wat hier het nederlands woord voor is swings for ze english) en de ringen te bengelen en slechts af en toe moest een mama of papa snel naar buiten rennen als het even uit de hand liep. Toen ze uiteindelijk met water uit de ton de afrijs nat maakten en daarop zand uit de zandbak kieperden en uiteindelijk allemaal een kletsnatte broek hadden van het glijden op die smurrie was het afgelopen met spelen. Voor natte broeken was de buiten temperatuur nog een beetje te koud.
Vervolgens allemaal uit de natte broeken en in mijn reservekledij bak voor kinderen van één tot vijf gerommeld tot ze allemaal iets droog aan hadden. Neefje van zes, die groot is voor zijn leeftijd, liep met een wit spannend jogging broekje van kleinzoon 2 en dat kwam net tot onder zijn kniëen.
Kijk eens tante, is dat geen raar zicht? vroeg hij met een uitgestreken gezicht, waarop ik met een even uitgestrekt gezicht zei nee begot jongen, dat noemen ze trois-quart zo net onder de knie, ge lanceert een nieuwe mode. Het antwoord zal wel volstaan hebben want hij ging lustig verder spelen en eten, een warme droge poep is toch beter dan zon vieze natte broek.
Binnen liet kleindochter één zien uit welk hout zij gesneden was.
Iedereen zat met open mond te kijken naar zoveel energie in zon klein lijfke. Met een enorme, brede smile op haar gezichtje liep ze met een warpsnelheid die onze Belgische kampioene hardlopen evenaarde over- en- weer door de living/keuken/veranda met haar loopwagentje met blokjes.
Bij de aankomst van schoonma was het eerste wat ze zei tegen kleinzoon 1: kaaik Bobonne eft snor afgeskoren, vuul mar.
Kleinzoon 1 wist al lang niet meer waar ze het over had, hij heeft geen rekening gehouden met het feit dat zelfs op 83 jarige leeftijd een vrouw niet graag bekritiseerd wordt om haar uiterlijk. (zie het stukje schoonmoeders...)
Tegen onze hond Flor zei ze zoals steeds kom baai bobonne Fleur en gef maai koeske, we trachten haar al vijftien jaar te laten verstaan dat de hond een reu is en Flor heet maar steevast krijgen we het antwoord: jo ik weet et, Fleur, zeg ik tock.
Nu moet je weten dat de broer van mijn schoondochter net een zoontje heeft gekregen en zoals jullie weten zijn al de oude namen weer helemaal in en ze hebben het jongetje inderdaad Flor genoemd.
Schoonma zal in de toekomst ook aanwezig zijn op de familiefeestjes van zoon 1 waar deze nieuwe kleine spruit ook zal zijn en ik ben echt benieuwd of ze hem ook Fleur inplaats van Flor zal noemen.
Ze stond wel paf van mijn exceptioneel geslaagde biscuit . De biscuits van schoonma zijn wereldberoemd in onze familie. Ze kookt niet graag en ze bakt niet graag, maar wàt ze maakt, àls ze iets maakt, is goed voor de keuken van chef Gordon Ramsey.
Vroeger bakte ze voor elke verjaardag haar beroemde biscuit maar aangezien ze dit de laatste paar jaren niet meer doet tenzij na veel aandringen en met veel gezucht, was ik er maar eens zelf aan begonnen.
Dankzij de raad van mijn lieve vriendin Paz is het uiteindelijk bij de vierde biscuit gelukt.
Ik merk dat ik hier weer van de hak op de tak aant springen ben zoals altijd. Zelfs mijn hersenen zijn de chaos van het feest nog niet teboven gekomen.
Toen iedereen weg was aanschouwden ventje en ik het achtergelaten slagveld, lieten een diepe zucht, bekeken elkaar en zonder woorden (na veertig jaar zijn we telepatisch weet ge nog?) en dachten we allebei, morgen zal ook wel goed zijn en kropen we de trap op naar ons bedje.
Ik ben de volgende ochtend zo lang blijven liggen tot ik het laatste bord in de afwasmachine hoorde gaan en tot ventje teneinde raad met koffie en de krant naar boven kwam om mij uit bed te krijgen.
Toch een schatje hé?
|
