Speciaal voor Knuffel van Huismusje zet ik dit stukje over mijn moederke (kettingrookster tot haar laatste snik) er nog eens in.
(eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat ik weinig tijd heb - veel babysit deze week!)
Ondanks het feit dat ik mijn allerliefste moeder ontzettend liefhad en nog altijd enorm mis, moet ik soms toch lachen met stukken uit mijn dagboek van toen. Ze was het braafste menske dat je je kunt indenken, maar ze was een verstokte kettingrookster en wanneer je haar sigaret afnam veranderde ze in Dr. Jekyll. Zij en mijn schoonmoeder waren omwille van hun leeftijd de enigen die bij ons nog binnen mochten roken. De rokende jongeren worden beleefd naar de tuin verwezen, zeker nu de kleinkindjes rondlopen of kruipen.
Je kunt die oudere mensen toch niet verwijten dat ze wat hun kluts kwijt zijn in verband met het roken. Het was vroeger een totaal sociaal aanvaarbare gewoonte, dermate zelfs dat als je bezoek kreeg je het sigarettenmerk ging kopen van de rokers en die uitstalde op je salontafel zoals koekjes. Ik kan me indenken dat het voor oudere mensen die nu in een niet rokers situatie terechtkomen gewoon verschrikkelijk moet zijn. Jongeren daarentegen zijn nu totaal anders opgevoed.
Maar nu mijn stukje uit mijn dagboek: moeder had anorexia en woog toen nog maar nat een goede 35 kg. Ik probeerde alles om haar aan het eten te krijgen, lichamelijk was er geen verklaring voor, het moet dus psychisch geweest zijn, maar toch lieten we haar in het ziekenhuis (waar je dus niet mag roken) binnenstebuiten keren om zeker te zijn.
30.1.2002
Moeder ligt in het ziekenhuis en als kettingrookster lijdt ze momenteel aan een vreselijk erg nicotine tekort. Op zon moment heeft ze veel weg van haar eigen moeder op een slechte dag (mijn grootmoeder was een vreselijk mens en had in mijn kinderogen veel weg van een toverheks).
Moeder, die nooit of te nimmer klaagt heeft nu zeker een half uur aan een stuk zitten klagen en zeuren. Ze hebben s morgens om zes uur bloed afgenomen! - )alles wat ik nu vet schrijf is niet zacht gesproken, maar geroepen ) -
ZE HEBBEN ME VANMORGEN MEEGENOMEN VOOR ONDERZOEKEN EN IK HEB NOG NIKS GEGETEN EN TOEN IK TERUGKWAM WAS MIJNE KOFFIE KOUD EN DUS HEB IK NIET WILLEN ETEN ! zei ze met een verbeten trek om haar mond, me vreselijk kwaad aankijkend alsof het mijn schuld was.
TOEN KWAMEN ZE WEER TERUG VOOR NOG ONDERZOEKEN EN HEBBEN ZE ME NAAR DE VERKEERDE PLAATS GEBRACHT EN ZE WAREN ME VERGETEN EN IK HEB KWEET NIE HOE LANG MOETEN WACHTEN. tja....ik hm zo nu en dan tussen het verbeten roepen in, niet goed wetend wat antwoorden.
TOEN IK UITEINDELIJK TERUG OP MIJN KAMER KWAM STOND MIJN MIDDAG ETEN DAAR MET MINSTENS ZEVEN GROTE PATATTEN, EN HET ETEN WAS KOUD EN IK HEB HET DAN MAAR LATEN STAAN, ZON ETEN EET IK NIE..... EN IK LIG HIER AL HEEL DE DAG EN IK HEB NOG NIEMAND GEZIEN, WAT LIG IK HIER IN GODSNAAM TE DOEN???
Oef....ze voelde zich even wat beter toen ze dat allemaal gezegd (geroepen) had.
Toen ze wat gekalmeerd was zei ik dat ze aan de verpleegster kon vragen om haar eten even op te warmen in de microgolf oven. HET IS TEVEEL ETEN!!!!! Ik zei: leg dan een beetje op je ondertas en vraag hen om dat op te warmen. DE JAM WAS GEEN JAM HET WAS GELEI. Ik zei haar dat ik haar jam van thuis zou meebrengen.
DE MELK IS GEEN MELK - HET IS POEDER. Ik heb aan de verpleegster gevraagd om int vervolg gewone melk te geven. Ik heb nu eindelijk ook door dat er een lijst ligt waar je elke dag je maaltijd op kan bestellen, dus ik zet er heel groot op: kinderporties aub.
Gelukkig voor mij is er nog een rookverslaafde zieke dame op de kamer en die brengt moeder af en toe naar de rook kamer, een vies klein kamertje, helemaal op t hoogste verdiep, dus moeder kan er zelf niet meer geraken omdat ze nu door haar gewicht te zwak is om te lopen.
Terwijl ik bij haar zit komt er toch nog een dokter binnen die ons zegt dat er de volgende dag nog verschillende testen moesten gedaan worden.
Morgen gaat er nog meer bloed genomen worden en een urine test zegt hij.
WAT???? NOG MEER BLOED EN TOCH NIET OM ZES UUR S MORGENS... IK HOOP DAT ZE ME DE HELE DAG WEER NIET VAN HIER NAAR DAAR GAAN RIJDEN....
De dokter gaat verder: Morgen moeten ze ook een echo van haar buik nemen. Ze moet haar vocht inname beperken.
WAT????,MAG IK SLECHTS EEN LITER PER DAG DRINKEN???? IK HEB ALTIJD DORST...
Aha zegt de dokter, misschien daarom dat je zo weinig eet, omdat je zoveel drinkt?
Ik leg uit dat moeder momenteel omwille van de anorexia door de psychiater behandeld wordt en dat die aan moeder een dieet heeft opgelegd waar ze zich moet aan houden om wat bij te komen, voornamelijk koekjes .... gewoon iets om haar terug aan het eten te krijgen.
HIER LAAT AAN DE DOKTER ZIEN HOEVEEL IK AL WEEG !!!! roept moeder en ze duwt me haar notaboekje onder de neus waar ze heel nauwkeurig elke dag alles in noteert, naar de instructies van de psychiater. Ik zeg dat de dokter wel weet hoeveel ze weegt, NEE!!!!! LAAT HEM MIJN BOEKJE ZIEN, IK NOTEER HET ELKE DAG !!!
Ik laat gelaten de dokter haar notaboekje zien waarop hij zegt: dat is geen gezond dieet hoor, alleen maar een koekje.
Ik beaam het en zeg dat een diëtiste zal komen kijken hoe we het menu van moeder moeten samenstellen.
De dokter kijkt in het dossier van moeder en zegt dat er vandaag een diëtiste is langs geweest.
Ik kijk naar moeder en zij zegt : ER IS IEMAND LANGS GEWEEST, MAAR HOE KAN IK NU IN GODSNAAM WETEN WIE WAT IS EN WAT ZE KOMEN DOEN?
Ik zeg haar dat ze dat dan moet vragen maar krijg zon dodelijk, lelijke blik dat ik maar wijselijk besluit om te zwijgen. Ze grolt bijna, dat ben ik van mijn lieve moeder niet gewoon. Met sigaret is ze de liefste persoon die je je maar kan indenken.
Op dit moment zie ik ze gewoon denken: - WIL DIE VERDOMDE DOKTER EINDELIJK VERDOMME WEGGAAN EN ONS ALLEEN LATEN ZODAT WE NAAR DE VERDOMDE ROOKKAMER KUNNEN GAAN EN IK EINDELIJK EEN VERDOMDE SIGARET KAN ROKEN....
De dokter vertrekt eindelijk en moeder, die nog amper kon bewegen, springt als een jong veulen uit het bed, wipt gezwind in de rolstoel en wil dat ik haar met warp snelheid naar de rook kamer breng.
Ik ben nu terug thuis, ik heb net gegeten, mijn laatste grijze haren zijn nu wit geworden, mijn gepijnigde zenuwen staan nu op breekpunt.
Ik kan altijd mijn stress kwijt door te schijven.....dus ik schrijf.
Aaaaaaaaaaaaaahhhhhhh.....krijs ik inwendig: voilà das beter, maar een fles whisky en een doos Valium zouden welkom zijn.
|
