|
Amaai mannekes wat een week....en het zag er allemaal zo goed uit. Normaal gezien ging ik een paar dagen shoppen in Londen met mijn neef. Om mijn neef niet in verlegenheid te brengen vond ik dat ik er op mijn best moest uitzien in het hotel, dus ik besloot om mijn haar wat bij te kleuren. Ik weet niet hoe jullie dit doen, maar ik plets de hele kleurboel op mijn hoofd, laat dit de nodige tijd trekken en spoel het dan hangend over mijn bad eruit en klaar is kees.
Alleen....ik hing, ik spoelde en ping....ik kon niet meer recht, mijn rug weeral naar de knoppen.
Besluit: hang niet over een bad om je haar af te spoelen.
Heeft er misschien iemand raad hoe ik het dan wel moet doen?
Ventje is zoals jullie nu al weten een shopaholic en reist bovendien heel graag dus die was meer dan blij dat hij in mijn plaats mee mocht met Neef.
Nu moet ik toegeven dat die twee dagen helemaal alleen thuis ook wel heel plezant waren. Je staat op wanneer je wilt, eet wanneer je wilt, loopt rond in je flikkie zonder dat je je moet schamen voor je wiebelende vetlaagjes, maar ik was toch blij toen hij bedolven onder volgeladen plastiek zakjes uitgeput terug thuis kwam.
Terwijl hij in Londen was had ik eindelijk van de GB Brico bericht gekregen dat mijn zwembad binnen was (gekregen voor mijn verjaardag in maart). Ik begon al te denken dat ik er van de winter alleen maar op zou kunnen schaatsen.
Dus....zaterdag, ventje en ik de tuin in om de plaats voor te bereiden waar het zwembad moet komen want er komt wel wat werk bij kijken.
Vuil en moe kwam ik terug binnen om me op te frissen en wat te recupereren (in feite liep ik er maar wat in de weg want ik mocht niets zwaar doen van ventje omwille van mijn rug).
Na een tijdje hoorde in ventje langs de keuken naar boven gaan en ook een douche nemen.
Ik zat naar het nieuws te kijken toen hij zich languit in de zetel legde.
shoeke.... ik keek naar hem om en zag dat hij zijn grote teen aant bewonderen was.
Wat is er? vroeg ik. k heb iets laten vallen op mijn teen en het doet wel een beetje zeer zei hij.
Ik stond op bukte me over de teen en zag een blauw/zwarte nagel. Wat hebt ge nu gedaan? vroeg ik. euh....der is ne betonpaal op gevallen zei hij.
Hm....en ge had zeker uw veiligheidsbottinnen aan? zei ik goed wetend dat hij op zijn espadrilles had staan werken ondanks al mijn waarschuwingen.
Als volleerde pseudo verpleegster vroeg ik: kunt ge hem nog bewegen? Hij wiebele met de teen en dat ging blijkbaar moeiteloos. Ik maakte dan mijn diagnose: ge kunt het bewegen, de nagel ziet zwart, waarschijnlijk niet gebroken maar geplet, als ge het niet meer kunt houden moeten we misschien naar spoed en dan boren ze een gaatje in uw nagel want als dat bloed eruit is zal de druk afnemen. Voilà 20 euro uitgespaard.
Bij het woord boren werd hij wit om zijn neus, ondertussen was de teen wel enorme proporties aan het aannemen en begon ventje wel hoe langer hoe meer te kreunen.
Op dat moment kreeg ik net een SMS van zoon 1 vanuit Kreta met wat nieuws en de vraag of alles bij ons OK was. Ik SMSste terug wat er net gebeurd was en dat ik stond te twijfelen of ik nu met zijn padre naar spoed moest of niet. Onmiddellijk kwam er een SMS terug van schoondochter (verpleegster) met de melding dat je zelfs een gebroken teen nog kan bewegen en om best naar spoed te gaan.
Nu weten we hier in België dat men wil dat je enkel nog naar spoed komt met een doktersbriefje. Maar een dokter van wacht op een zaterdagavond zoeken enkel om te komen zeggen dat ik naar spoed moest vond ik persoonlijk nogal onnozel, dus ik belde naar spoed en legde uit wat er gebeurd was en vroeg of ik niet zonder het doktersbriefje mocht komen.
De vriendelijke verpleegster zei van wel.
Tegen dan zag ventje al groen en zijn teen was drie keer zo groot en had alle kleuren van de regenboog.
Gelukkig wonen we in een radius van enkele kilometers van alle grote ziekenhuizen van Antwerpen dus ik kon zelfs kiezen. Ik koos voor de spoeddienst van Dr. Beaucourt.
Omdat je hem zoveel ziet op TV voel je je daar al bijna thuis zelfs als je er nog niet geweest bent en iemand die zo efficiënt overkomt zal ook wel een efficiënte dienst leiden.
Ik weet ook dat Prof. Goossens (ook van TV en de pers) er werkt en die voert een heel strenge campagne tegen de MRSA bacterie....alles pleit dus in het voordeel van dat ziekenhuis, daar heb je de meeste kans om er levend uit te komen. Voor mijn ventje enkel het beste.
Gelukkig voor ons was er net geen mega ramp gebeurd en kon er onmiddellijk een arts ventje onderzoeken. Het was te zien dat hij er veel meer van afwist dan ik want hij zei gewoon toen hij naar de teen keek en het even bewoog: ja man ...das gebroken hé. Ventje wierp me een heel vuile blik toe van ziedewel !. Ik zette hem daarna in een rolstoel want we moesten naar de dienst radiologie om de diagnose te laten bevestigen. Als je ooit s nachts in een mega groot ziekenhuis hebt rondgelopen dan is dat wel beangstigend, zeker als je zoals ik totaal geen oriëntatievermogen hebt. Ik had mijn GPS ook niet bij maar uiteindelijk heb ik na een kleine omweg de dienst gevonden.
Met de platen die de breuken bevestigden terug naar spoed en daar kwam een knap jong verpleegstertje de teen spalken.
Nu zou je eens moeten zien hoe het gedrag van mannen op zon ogenblik verandert. Tegen mij had hij de ganse tijd met een kreunend piepstemmetje gesproken: nu buigt dat jong, knap verpleegstertje zich over hem en plots wordt de macho in hem wakker.
Als het pijn doet zeggen hé zegt ze lachend terwijl ze aan zijn tenen frutselt. Met zware stem en schouders fiks recht lacht ventje terug en zegt: ik ben meer gewoon zenne, als dat alles is. Ik verbijt mijn lach.
We krijgen wat zware pijnstillers mee om het weekend door te komen en eens door de klapdeur verandert macho ventje terug in een hoopje pijnlijke pudding.
Ik vrees dat mijn zwembad iets voor volgend jaar zal zijn.
|
>
