|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zijn wij als ouders verantwoordelijk voor de daden van onze kinderen?
Deze voorbije week hebben de verschrikkelijke moorden in Antwerpen waarschijnlijk heel veel ouders aan het denken gezet over de opvoeding van hun kinderen.
De pen is machtiger dan het zwaard is een spreekwoord dat hier deze week wel heel erg van tel is geweest.
De media haalde het onderste uit de kan om de schuld te leggen bij de familie en de opvoeding van de jonge moordenaar. Niet enkel bij de ouders, men ging zelfs terug tot de grootvaders van de jongen die blijkbaar aan het Oostfront gevochten hebben. Ook een tante die aan politiek deed werd erbij betrokken.
Zijn wij als ouders, familie, inderdaad schuldig indien één van onze kinderen flipt en tot zo iets vreselijk in staat is? Ik mag er niet aan denken. Wat dan te zeggen als je meer kinderen hebt en de anderen heel brave burgers geworden zijn. Waarom loopt het met ééntje mis? Zou het misschien kunnen dat de jongen zelf voor zijn daden verantwoordelijk is?
Mijn ondervinding als moeder leert me dat verstandige jonge mensen op een gegeven moment zelf beslissen wat en hoe ze over alles willen denken: godsdienst, politiek, seks enz. en dat wij als ouders vanaf dan helemaal niets meer kunnen ondernemen. Soms keren ze zich zelfs helemaal af van wat wij als ouder de correcte normen en waarden vond.
Het kan ook zijn dat je kinderen op die leeftijd jouw denkwijze beïnvloeden en je de zaken laten bekijken vanuit hun standpunt en dat je hen soms gelijk moet geven. Kinderen voeden rond die leeftijd ook hun ouders op.
De twee grootvaders van mijn zoon zouden zich omdraaien in hun graf als ze moesten weten hoe anti-Amerikaans hij denkt. Die grootvaders hebben allebei namelijk zij aan zij gevochten met die Amerikanen en hebben heel andere ervarigen in hun leven gehad dan mijn zoon.
Op een bepaald ogenblik heb ik tijdens een discussie ook tegen hem gezegd: pas op, want nu zijt ge zelf omgekeerd racistisch bezig, t is niet omdat er sommigen Amerikanen verkeerd bezig zijn dat ze allemaal slecht zijn! Op mijn vraag hoeveel Amerikanen hij persoonlijk kende moest hij uiteindelijk toegeven: geen enkele !
Een film dat mij ooit heel sterk ontroerd heeft en waarin net blijkt dat kinderen zich ondanks de opvoeding die ze kregen zich toch heel sterk kunnen keren tegen de normen en waarden die de ouders hen trachten bij te brengen is:
My son the fanatic naar een scenario van de schrijver Hanif Kureishi met als thema: verdraagzaamheid, racisme,(moslim)fundamentalisme.
My Son the Fanatic is een prachtig portret van een doodbrave Pakistaanse taxichauffeur, in Bradford, gefilmd door Udayan Prasad. Het scenario van deze magnifieke ode aan de verdraagzaamheid werd geschreven door Hanif Kureishi, bekend van My Beautiful Laundrette, Sammy and Rosie get laid, The Buddha of Suburbia en The Black Album. Kureishi baseerde zich op een kortverhaal uit zijn eigen verhalenbundel Love in a Blue Time.
· Parvez, een Indische migrant, tracht als taxichauffeur te overleven in Bradford, een troosteloos stadje in de Midlands. Ondanks zijn moeilijke situatie doet hij alles wat hij kan om zich te integreren in de Britse maatschappij. Zijn zoon Farid daarentegen zoekt meer zijn heil in het moslimfundamentalisme. Door een list slaagt Farid er in een religieuze fanaticus in het ouderlijk huis te laten logeren, wat heel wat heibel veroorzaakt in het dagelijkse leven van het gezin. Parvez, die steeds meer geïsoleerd geraakt, vindt alleen rust bij Bettina, een jonge prostituée, op wie hij verliefd wordt. Hun geheime relatie is echter niet zonder gevaar voor Parvez wankele situatie in de Pakistaanse gemeenschap, en daar is hij zich maar al te goed van bewust.
Uit deze film blijkt dat het ook anders kan zijn. Een doodbrave, goed geïntegreerde moslim zonder fundamentalistische overtuigingen krijgt toch een zoon die wel fundamentalist wordt.
Katholieke ouders kunnen ook kinderen hebben die zich volledig afzetten tegen het geloof en atheist worden. Het omgekeerde zal zeker ook gebeuren.
Waarom? Heeft iemand een echt antwoord op deze vraag. Ik denk het niet.
Ongeacht of de ouders van de jonge moordenaar rechtse sympathieën hebben of niet ben ik er persoonlijk van overtuigd dat hun opvoeding of denken er nooit toe geleid kan hebben dat hun jonge zoon veranderde in een moordenaar.
Laat ons daar ook eens even bij stilstaan ....
|
