|
Ondanks de korte verfrissing van het ontweer deze nacht, moet ge toch toegeven dat dit tropisch weer niet bepaald uitnodigt om lang aan de computer te zitten.
Ik ben ook verplicht om elke keer met heel mijn kaboedel te verzeulen naar de hotspot vooraan in de camping, om dan aan het kampeertafeltje te kunnen werken met een hoop joelende, spelende kindjes om me heen, wat niet zo bevorderlijk is voor de inspiratie. De antieke, rechtopstaande computer die de campingbaas daar neergezet heeft, is bijna altijd kapot omdat die spelende kindjes van alles in het munt gleufje steken.
Als ik er dan rustig probeer te werken komen er achter me mensen staan aan dat ding dat meer weg heeft van een hoge flipperkast, die willen internetten, ze steken dan hun munten in de gleuf, de euro’s blijven dan natuurlijk meestal vaststeken en zijn er niet meer uit te krijgen. Voor de zoveelste keer wordt de baas erbij gehaald en met veel moeite peutert die er papiertjes en zelfs kleine schelpjes uit die door de vingertjes erin gepropt worden.
Ik raad hem aan om het ding in de cafetaria te zetten, maar die is maar vanaf twee uur open en dan moet hij de cafetaria de hele dag openhouden. Hopelijk zijn er volgend jaar meer hotspots en kunnen we vanuit de caravan met de laptop werken.
Ik voel me op de duur net een politieagente als ik de zoveelste kleine verjaag.
Dan komt er een jonge Duitser die zachtjes vloekt wanneer ook zijn euro’s blijven steken, want hij moet binnen het half uur op het Internet vertelt hij me heel zenuwachtig. Ik veronderstel dat hij thuis een doodzieke moeder of familielid heeft en bied hem aan om dan maar even op mijn laptop te werken. Ik krijg een smile van zijn één oor tot zijn ander, ik denk dat hij zelfs overweegt op me een kus te geven maar zich dan bedenkt. Hij zet zich naast me neer, verzekert me dat het maar vijf minuten zal duren en begint vliegensvlug in te loggen op een site en er verschijnt een soort voetbalveld op het scherm. Heel druk zit hij op allerlei knopkes te drukken en binnensmonds te vloeken, want wat hij wil doen (?) schijnt niet te lukken. Na een half uurke in plaats van de beloofde vijf minuten geeft hij het eindelijk op… en bedankt me nogmaals uitvoerig en zegt dat hij nooit meer zonder zijn laptop op reis gaat. Hij was speciaal naar deze camping gekomen omdat er op de brochure stond dat er internet was.
Een andere mede-laptopper die ik dagelijks onder het afdakje ontmoet, installeert zijn laptop over me aan de tafel en ik vertel hem over de jonge man. “Och….die is waarschijnlijk zoals ik een internet spel aan het spelen waarbij je binnen een bepaalde tijd een antwoord moet geven” verklaart mijn nieuwe vriend.
Ik zit me nu verbaasd af te vragen wat volwassen mannen zitten te spelen op het internet?
Ik zal mannen nooit echt volledig begrijpen denk ik.
Omdat het al laat wordt besluit ik om de stukken die ik wou lezen op mijn favoriete blogs maar te kopiëren, en rustig in de caravan te lezen, wat ik nu vandaag gedaan heb.
Ik ben nog aan het bekomen van het stukje van Ludovicus over Fred in het ziekenhuis, ik las het voor aan ventje en de tranen liepen over ons gezicht van’t lachen.
Ik heb de vakantieverhalen van Pazke gelezen en ik vraag me af hoe het met de cholesterol van Herman gesteld is na al die eieren, die zullen ze er wel afgefietst hebben denk ik.
De poep van Vanessa – moet die nog alle dagen in de regenton gedompeld worden Paz?
En hoe is het met Frauke? Ik weet uit ervaring hoe vreselijk het is om op je laatste te zijn van een zwangerschap in een hittegolf.
Momenteel is de koelste plaats binnen in onze caravan, daarom zit ik hier nu ook te schrijven, buiten is het niet te doen. Buiten zijn er ongelooflijk veel vreselijk kleine dondervliegjes, als je even buiten gaat hang je helemaal vol en het voelt heel griezelig aan, straks als de wind wat opsteekt dan betert dit wel wat hoop ik. Na de middag gaan ventje en ik altijd met ons hondje aan de waterkant zitten, ventje zit met de verrekijker naar de grote schepen te kijken die naar Vlissingen varen, regelmatig krijgen we een SMSje wanneer er een schip passeert waar zijn broer op zit ( hij is zeeloods), wij staan dan als twee ouwe gekken te zwaaien tot het schip in kwestie voorbij is en schoonbroer beweert dat hij ons kan zien wat ik vrij onwaarschijnlijk vind met de grote massa volk op het strand.
Ik ben al elke dag gaan zwemmen in de Noordzee, we zijn al heel dikwijls aan zee geweest in ons leven, maar nog nooit heb ik elke dag kunnen zwemmen inde Noordzee. Ik kom elke keer weer met spijt maar heel opgefrist weer uit het water. Schoonbroer vertelt ons dat de bruine streep die we aan de horizon zien, de luchtvervuiling is. Over de vervuiling van de zee durf ik helemaal niet nadenken nu ik er alle dagen in zwem, mijn huid ziet er nog vrij normaal uit, misschien valt het er pas na een tijdje af. Ik probeer ook om zo weinig mogelijk zeewater binnen te krijgen, maar kan toch niet vermijden dat ik af en toe een borrel per ongeluk moet doorslikken.
Ons oud hondje is nog niet in zee geweest, nochtans deed hij dit vroeger heel graag, maar toch heeft hij nu erge buikloop, het zal de warmte zijn vrees is. Bij navraag van alle campingburen mèt hond, besluiten we om in het dorp bij de drogist Noorit te kopen en hem dit te geven. Tot hiertoe heeft dit enkel als resultaat dat hij nu zwarte buikloop heeft. Als het nog langer duurt zullen we toch op zoek moeten naar een dierenarts in de buurt. Ik durf hem geen Immodium geven omdat ik niet weet of je aan een hond dezelfde medicatie mag geven als aan een mens. Immodium schijnen onze Nederlandse en Duitse buren niet te kennen, enkel die Noorit. Een echte apotheek vind je hier ook niet, gewone medicatie wordt dus verkocht bij de drogist…net over de grens en toch is het hier helemaal anders. Bij ons vind je dan amper nog een drogist maar op elke hoek een apotheker.
Vannacht heeft ventje geprobeerd om me op een heel nieuwe, originele manier te vermoorden. Ik was heel vroeg gaan slapen want mijn rug liet weer van zich horen. Ik moet op de computerplaats op een hoge houten bank klimmen om de stekker in te steken en uit te trekken van mijn laptop (de batterij is kapot) en ik was van de bank gesprongen.
Fellow ruglijders: van banken springen met een wonky rug is niet aan te raden.
Enfin om terug te keren naar de moordpoging moet je eerst de lay-out van onze caravan kennen.
De slaapruimte van één grote dikke vierkante meter kan indien gewenst, bv. putteke winter, afgesloten worden door twee schuifdeuren voor intimiteit of rust. Er is wel een raampje, gelukkig voor mij.
Ik droom dat ik stik en spring rechtop in bed en zie dat de schuifdeuren volledig gesloten zijn en dàt in deze warmte. Met een gil schuif ik de deuren heel hard open en kijk in de verbaasde ogen van ventje die rustig TV zit te kijken.
“Wil je me soms dood hebben” roep ik nog halfslapend, maar heel kwaad? “Ik heb geen lucht meer hierbinnen, ik stik bijna.” Ventje is helemaal van de kaart en terwijl ik terug steil achterover val en naar lucht hap zet hij de kleine ventilator uit de keuken op het schabje naast mijn bed om me wat af te koelen.
Vanmorgen tijdens het ontbijt vraag ik hem met uitgestreken gezicht of je vrouw opsluiten in een grote kast bij zo’n temperatuur door de politie zal aanzien worden als moordpoging. Omdat hij na zesendertig jaar nog steeds niet doorheeft of ik serieus ben of niet, kijkt hij me een beetje ongerust aan.
“euh…ik dacht dat het geluid van de TV je zou storen” mompelt hij verontschuldigend vanachter zijn boterham met confituur.
Gelooft hij nu echt dat ik hem ga aangeven? Zo’n schatje…..
Oei, de dondervliegjes komen nu al binnen in de caravan ondanks alle muggenramen. Het moet dan buiten wel verschrikkelijk zijn. Zelfs ventje komt terug binnenzitten.
Enfin, zo krijg ik dan toch nog een stukje geschreven en weten jullie dat ik nog niet verdronken ben, alhoewel, ik kan niet goed zwemmen en ben al een paar keer een beetje te diep geweest en lichtjes paniekerig heb ik toch terug kunnen zwemmen. In zee is zwemmen is toch helemaal anders dan zwemmen in een zwembad.
Vandaag ga ik zien of ik mijn andere favoriete blogjes kan kopiëren en lezen. Ik ben toch blij dat ik jullie niet helemaal moet missen.
Hete kusjes uit de Hollandse Riviera….
|
