|
De zon is even weg, de temperatuur is wat gedaald, mijn hersenen werken terug op hun normaal vrij laag pitje.
Na een overdosis zon en hitte wordt het terug tijd om te beseffen dat het hier de categorie dagboek en bedenkingen is.
Na de frivole vorige stukjes hiervoor moet er nu even terug iets serieus geschreven worden zodat ik mezelf terug recht in de ogen kan kijken s morgens in de spiegel.
Als ik s nachts in mijn bed lig en niet kan slapen dan zet ik steeds mijn groot wit cinema scherm aan, nestel me in gedachten in een comfortabele relax stoel en zet mijn verstand op nul.
Verbazend wat je dan allemaal terug voor je ziet flitsen op je geheugenscherm.
Vannacht was het een heel klein jongentje, tweede kleuterklas in de parochiale school.
Ik bracht mijn zoontje tussen de middag terug naar school en zag het kind daar beteuterd staan, zijn handje gekneld in die van een vrouw. De vrouw was aan het praten met juffrouw Maria, kleuterjuf van het tweede kleuterklasje, kindjes van drie, vier jaar oud, mijn zoontje zat ook in haar klas.
Waarom viel hij me onmiddellijk op tussen de massa andere spelende, joelende kindjes?
Omdat hij heel droevig naar de grond keek, de traantjes druppelden op zijn wangen en vooral omdat om zijn schouders, over zijn jasje heen een wit lakentje was gebonden.
Eerst dacht ik dat hij Zorro speelde of Batman en het lakentje daarom als een cape om zijn nekje had gebonden, mijn zoontjes deden dat ook.
Maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat het een wat oudere dame was die zijn handje vastklemde in de hare.
Ik wou ook iets vragen aan de juffrouw maar wachtte netjes mijn beurt af vanop een korte afstand daardoor hoorde ik hen duidelijk spreken.
Hier juffra, hier is de stoute jongen, op zijn leeftijd nog in zijn bed pissen, foei....hij moet van mij als straf de rest van de dag dit lakentje om zijn rug houden!.
Toen pas merkte ik de grote, ronde, inmiddels opgedroogde, urinevlek op het lakentje.
Mijn mond viel open van verbazing, we waren toen toch eind jaren zeventig, niet meer in de middeleeuwen.
De vrouw die het kindje bij de hand hield was duidelijk te oud om de moeder te zijn, ik veronderstel dus dat ze de grootmoeder was of een oudere familielid, wat voor mij de hele zaak nog erger maakte indien zo iets nog erger te maken is.
Ik wachtte gespannen af hoe juffrouw Maria zou reageren. Ik was ervan overtuigd dat zij als goed opgeleide kleuterjuf nu aan die boze heks zou uitleggen dat zo iets helemaal niet kon in een beschaafde wereld en dat dit het kind voor de rest van zijn leven een trauma zou opleveren.
Zelfs ik als leek wist dit en ik heb geen psychologie gestudeerd.
Maar nee, juffrouw Maria was niet bestand tegen de verbale bittere galspuwende grootmoeder en knikte enkel maar braafjes en mompelde tot mijn grote verbazing: goed mevrouw, ik zal ervoor zorgen dat hij het aanhoudt! en tegen het jongetje zei ze toen: flinke, grote jongens (tweede kleuterklas) doen niet meer in hun bed hé, vanaf nu zult ge het wel niet meer doen!
Ik begreep op dat moment pas de uitdrukking : aan de grond genageld staan.... daar stond ik, gewoon aan de grond vastgenageld, mijn zoontje zat bij deze feeks in de klas. Ik voelde razernij en frustratie in me opwellen.
Maar weten jullie op wie ik nu na al die jaren nog het meest boos op ben?
Op mezelf !
Ik ben zonder in te grijpen gewoon volkomen over mijn toeren razend weggelopen, me ondertussen afvragend hoe iemand een kind zo iets kon aandoen. Hoe een kleuterjuf zo iets kon laten betijen.
Had ik toen maar de durf en het zelfvertrouwen gehad dat ik nu heb, elke keer ik eraan terugdenk overlaad ik mezelf met verwijten dat ik toen niet gereageerd en ingegrepen heb.
Met mijn levenswijsheid en zelfvertrouwen van nu en met hindsight zou ik dat lakentje van de rug van het kind getrokken hebben.
Indien de grootmoeder zou getracht hebben om me tegen te houden, dan zou ik dreigen dat ik haar ging aangeven voor kindermishandeling, dreigen? Ik zou het doen, dat weet ik nu zeker.
Maar ik heb het niet gedaan en voor de rest van mijn leven zal ik mijn schuldig verzuim moeten meedragen.
Zoals je ziet, als ik me s nachts installeer voor mijn cinema scherm dan zijn het die zaken die weer voor mijn netvlies verschijnen.
De schaamte komt dan ook steeds weer terug opzetten. Elke keer weer vraag ik me af hoe het nu met dat jongentje is. Had ik maar iets gedaan, éénder wat.....
Juffrouw Maria heb ik daarna nooit meer recht in de ogen kunnen kijken.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ook zij nog regelmatig nachtmerries krijgt van haar nalatig gedrag, net zoals ik. Voor zo iets verdienen we een straf al is het maar een steeds weerkerende nachtmerrie en een levenslang schuldgevoel.
Soms vraag ik me af wat ik zou veranderen indien ik mijn leven zou kunnen overdoen:
Dit zou dan toch één ding zijn dat ik zeker zou rechtzetten.
Bij deze bied ik dat jongentje hij moet nu een dertiger zijn mijn oprechte excuses aan.
Ik had moeten ingrijpen ventje! Sorry.........duizendmaal sorry......
|
