Tegen wil en dank word ik hier vastgehouden in een caravan aan zee. Ik ben al dermate claustrofobisch dat ik er uitslag van krijg.
De afspraak was nochtans dat we terug naar huis zouden gaan bij slecht weer.
Ik zal bij Wikepedia eens de definitie van ‘slecht weer’ moeten opzoeken. Wat voor mij blijkbaar slecht is, geldt niet voor mijn ventje.
Toch verbaast het me, want meestal krijgt hij pas een gelukkige blik op zijn gezicht vanaf een temperatuur van om en bij de dertig graden celcius.
Ik vermoed dat zijn zuinige aard hier meespeelt. We tellen hier per jaar een aanzienlijk bedrag neer om onze caravan op dit kleine lapje aarde neer te poten en ventje vindt dat we dit bedrag tenvolle moeten benutten.
Vorig jaar was het zo’n slechte zomer dat we er dik onze broek aan gescheurd hebben. Dit jaar daarentegen was juli zo goed dat iedereen gelukkig was. Augustus doet nu flink haar best om al het goede van juli teniet te doen. Regen, stormwind, vannacht zelfs onweer. Het kan niet op.
Deze morgen stond ik op en dacht: foert, gedaan, seffens inpakken en wegwezen, met of zonder ventje. Toen trok ik de blaffetuurkes in de caravan omhoog en ons Laura (de zon) scheen in al haar glorie met enkel hier en daar een mooi wit wolkje dat voorbij dreef in de hemelsblauwe lucht.
Elk argument om ventje voor zijn voeten te gooien om huiswaarts te keren viel letterlijk naast het water. Ik had me vannacht anders goed voorbereid bij elke donderslag en de kletterende regen op het dak.
Het nadeel van slecht weer op een camping is ook dat iedereen in zijn slakkenhuisje kruipt en je haast niemand ziet. Ik heb volk nodig. Zet me niet in het midden van een bos want ik word gek. Een weekend in de ardennen gaat nog, maar een week en ze kunnen me afvoeren in een geel wagentje. Gisteren zijn we van pure verveling in Brugge gaan wandelen.
Ik heb er nooit om gelogen dat ik niet graag wegga. Zie maar boven links bij de beschrijving van mijn persoontje: ‘ik ga niet graag op reis maar….’ Enz.
Ik had het eigenlijk van in het begin moeten weten. Ventje was al naar Canada geëmigreerd toen hij vooraan in de twintig was. Ik heb hem ontmoet toen hij even terug in België zijn ouders bezocht. Toen al wou hij dat ik samen met hem naar Canada zou trekken.
De meeste mensen zijn ook tevreden met af en toe een tiental dagen vakantie, maar mijn ventje niet…..al sinds we getrouwd zijn wil hij minstens een maand aan een stuk weg. Hij beweert dat het een week duurt om het gevoel te krijgen dat je op vakantie bent, de rest is dan vakantie, min de periode die je nodig hebt om terug naar huis te gaan.
Wij passen op dat gebied totaal niet bij elkaar. Tien dagen en dan nog liefst in een luxe hotel lekker verwend worden, dat is voor mij pas vakantie.
Maanden rondtrekken met een rugzak en een tent of caravan daarentegen grenst aan foltering.
Ventje en ik zitten dus al van in het begin met een Catch 22 situatie, in feite zijn noch hij, noch ik, ooit volledig tevreden van een vakantie teruggekomen.
Dit jaar had het kunnen lukken na de prachtige julimaand, maar nu zijn we weer een brug te ver gegaan met augustus.
Trop is teveel zei Van den Boeynants en hij had groot gelijk.
Nu sta ik natuurlijk voor de keuze: ofwel zeg ik aan ventje: “genoeg, ik wil naar huis of ik ga gillen” en dan valt hij voor de volgende twee weken over zijn onderlip.
Ofwel zwijg ik en blijven we hier tot ik echt ontplof en loop ik de hele tijd op mijn tenen van de zenuwen.
Meestal gebeurt het laatste omdat ik een vreselijke hekel aan ruzie heb en altijd iedereen tevreden wil stellen.
Dit laatste begin ik hoe langer hoe meer een vreselijk hinderlijke eigenschap te vinden. Het heeft lang geduurd maar ik ben er nu van overtuigd dat ge nooit iedereen tevreden kunt stellen en dat iedereen gelukkiger is al je zelf gelukkig en tevreden bent.
Jullie weten dat ik mijn moeder ontzettend liefhad maar ze heeft me wel die verschrikkelijke eigenschap aangeleerd: het martelaarschap. Volgens haar hoorde dat nu éénmaal bij het vrouw zijn. Bullshit. (sorry mam).
Bon, ik bijt nog even door omdat ik blauwe lucht en zon zie. We zullen zien wat morgen brengt. Ik weet het natuurlijk: ventje zal zeggen: “maar shoeke ’t is de moeite niet dat we overhuis gaan, zondag moeten we naar mijn broer in Oostende, dan blijven we toch beter hier.” Hij bedoelt natuurlijk dat we van hieruit sneller in Oostende zijn, maar voor de GPS periode was ik altijd de navigator in de auto. Van Antwerpen naar Oostende of van hier naar Oostende duurt ongeveer even lang.
Gelukkig moeten we woensdag thuis zijn, dat staat vast. Als ik mijn schoondochter en zoon 1 zie ga ik hun een extra dikke kus geven omdat ze ons uitgenodigd hebben voor moederdag.
Een prachtig excuus om meteen een einde te maken aan deze eindeloze vakantie (sic)…..
Groetjes van Bojako met een zware aanval van heimwee en claustrofobie.
|