|
.
|
|
anno 1971
zomer 1971 een deux cheveautje, tuffend op Engelse wegen op de terugweg naar Dover na een bezoek aan zus Engeland.
Bojako is zes maanden zwanger.
Ze heeft een dikke buik, want ze draagt alles naar voor in een punt, haar zwangerschapsjurk staat weer strak gespannen.
Haar benen en knoeseltjes zijn dik wegens water retentie en haar voeten puilen met kussentjes uit haar uiterst gemakkelijke schoenen.
De gynaecoloog heeft haar op een zoutloos dieet gezet, maar het helpt niet.
De spanning in haar schoenen neemt toe naarmate de rit vordert.
Op een gegeven ogenblik kan ze het niet meer verdragen en doet ze haar schoenen uit.
Oef ... veel beter, ze wiggelt met haar blote teentjes.
Naast haar zit de jonge toekomstige vader die nog geen zilveren haar heeft.
Hij kijkt plots opzij naar zijn zwanger vrouwtje en zegt : "zeg mor wa stinkt hier na zoe? "
Bojako is zich helemaal van geen kwaad bewust en antwoordt : "waarschijnlijk hebben de boeren de weilanden net bemest, het zal van buiten komen zeker?"
"Mor neeje, het riekt naar stinkende Franse kees.": antwoordt haar teerbeminde.
Al rijdend kijkt hij in de auto om, om te zien of er misschien bedorven etensresten op de achterbank liggen en plots bemerkt hij haar blote voeten.
"Zeg zijn dat misschien uw schoenen die zo stinken?" vraagt hij niet bepaald beminnelijk of galant.
Bojako vraagt zich op zulke momenten af wat ze toch ooit in die man heeft gezien.
Haar halve trouwboek laat niet af en zegt : "het moeten die schoenen zijn, ge draagt die al zes maanden aan een stuk !"
"Ja omdat ze zo gemakkelijk zitten met mijn dikke voeten" antwoordt Bojako defensief.
Dan...geloof het of niet ...
zoef ... zoef ... twee schoenen vliegen snel na elkaar uit de zijraam van de tuffende auto in de berm van het Engels landschap. (jonge mensen denken soms niet na over de gevolgen voor de ecologie)
"Wel godvermiljaardedju! Wat doet ge nu onnozel manneke" : gilt Bojako, haar liefde voor de toekomstige vader is samen met haar schoenen uit de auto gevlogen.
" 't zal nu wel gedaan zijn met stinken!" zegt de schoenenwerper met een wrede grijns.
"Dat waren mijn gemakkelijkste schoenen, ik heb geen andere bij, nu moet ik nondepippel op mijn blote voeten op de Ferry, ik ben verdomme Sandy Shaw niet !" krijst Bojako.
Haar ijzige woorden glijden gewoon van de rug van de vader van haar ongeboren vrucht als water van een eendenrug. Hij tuft lustig verder en wijt het gegil aan haar zwangerschapshormonen.
Mannen vinden altijd snel een logische oplossing voor een bepaald probleem.
oorzaak van de stank : de schoenen
oplossing : schoenen weg
Bojako legt de rest van de reis blootsvoets af, ook op de Ferry, maar zij heeft een olifantengeheugen, maar dat weet haar logisch denkende jonge echtgenoot nog niet.
anno 2010
Bovenstaand koppel heeft alle relatieproblemen waarmee ze tweeënveertig jaar lang geconfronteerd werden getrotseerd en het huwelijk houdt ondanks alles nog steeds stand.
Klein verschil : Bojako heeft nu bijna evenveel schoenen als Imelda Marcos, de jonge bruidegom is nu een oude zilveren geworden en is bijlange niet meer zo ijdel als veertig jaar voordien.
Zijn favoriet schoeisel in huis zijn espadrilles en hij draagt ze tot Bojako het beu wordt om voortdurend stukjes versleten stof en stro te stofzuigen.
Hij heeft ook de onhebbelijke gewoonte aangekweekt om 's avonds, wanneer hij besluit om te gaan slapen, uit die espadrilles te stappen en ze op de plek te laten waar hij zat of stond.
M.a.w. je kan ze overal in huis tegenkomen.
Bojako kwam ze maandag ochtend tegen onder de koffietafel. hèhèhèhèhè..... Haar zilveren lag nog lekker te slapen.
Zonder enig schuldgevoel raapte ze de totaal versleten dingen -die ooit espadrilles geweest waren- op en ze liep ermee naar de vuilbak.
Listig duwde ze het versleten schoeisel met een stuk karton helemaal naar onder zodat ze niet meer zichtbaar waren.
Vervolg :
Mr. Silver komt naar beneden en begint zijn dagelijkse zoektocht naar zijn espadrilles.
Bojako zwijgt en gniffelt.
"Hedde gij mijn sloefen gezien?" vraagt hij onschuldig aan zijn vrouwtje, die met moeite haar lach kan inhouden.
"Neeje, maar ja.. waar hebt ge ze weeral gelaten hé? Ik vind ze altijd op de meest onmogelijke plaatsen.": antwoordt ze met open, onschuldige ogen. "Bovendien waren ze toch helemaal versleten, neem een paar andere sloefen boven".
"Dat zijn leren sloefen en die draag ik niet graag, ik heb graag mijn espadrilles" mompelt de nog steeds zoekende zilveren.
"Dan moet ge er maar nieuwe gaan kopen hé, wedden dat ge dan uw sloefen terugvindt" zegt de sluwe bedriegelijke bedriegster.
Woensdag, vandaag, today ....
...al drie dagen duurt de speurtocht en nog steeds loopt Mr. Silver verwonderd rond op zoek naar zijn lievelings espadrilles.
Aan iedereen die binnenkomt vertelt hij het misterie van de verdwenen sloefen.
Hoelang gaat Bojako nog kunnen zwijgen vraagt ze zichzelf grinnikend af.
of ... hoelang zal het nog duren vooraleer Mr. Silver tijd heeft om de waarachtige waarheid te ontdekken op haar blog.
Nog erger ... welke vreselijke represailles zal hij nemen!
(wordt vervolgd) :-)
|
enfin..Imelda..hou me op de hoogte he
