|
als ge dit ziet weet ge dat ik het ben:
"de zilveren surfer" - het ventje
Deze middag kwam naar wekelijkse gewoonte onze jongste eten en onze neef, kleindochter was hier al van deze morgend, dus ik heb me niet verveeld. Ik word al bedreven in t vervangen van kak pampers, een beetje vicks onder mijne neus en ik moet al niet meer braken.
Ik viel bijna van mijne stoel toen onze jongste tijdens het eten zei: zeg vader t is lang geleden dat gij nog op ons moeder haar blog iets hebt geschreven, ik vond dat wel plezant.
Eindelijk doe ik eens iets dat ons gasten plezant vinden, gewoonlijk vinden ze mij nogal ne stille en ne serieuze, maar tegen ons madam kan ik het moeilijk halen, daarom zwijg ik maar.
Mij vinden ze ne goeie om te breken en te kappen en te sleuren.
Alhoewel, ik denk dat ze ook wel graag een babbeltje met mij doen want als de gasten hier allemaal zijn en wij staan allemaal in de keuken te babbelen, dan roept ons madam kwaad vanuit de living, zeg ik ben er ook nog, t is hier geen islamtisch huishouden waar de mannen en de vrouwen apart moeten zitten zenne.
Ons madam zaagt ook altijd dat ik niet mee ben op computer gebied, maar ik koop alles dat ze vraagt, met kerstmis heb ik ze nog een plat scherm gegeven, voor mij was dat dik scherm nog evengoed, maar ze had dat gezien bij ons gasten en wou dat ook graag, dus OK, ik koop dat, zo ben ik, zij vraagt, ik spring.
Haar oude digitale camera was aan de grote kant (ze moest er destijds ook ééntje hebben als ze nog maar pas uitkwamen) dus ik koop nu braaf een kleintje. Zeg nog dat ik niet mee ben op computer gebied.
Soms zet ze voor mij de laptop aan beneden en maakt verbinding met de router die ik ook voor haar gekocht heb trouwens! Ze wil absoluut dat ik mee ga met de tijd.
Zij zet dan alle knopkes aan en dan kan ik in Google al Immo web tikken, en dan ben ik vertrokken, niks moeilijk aan. Reisbureaus heb ik ook al ontdekt, even plezant als de brochures.
Maar zij zelf, amaai mijn voeten, gisteren en eergisteren zat ze precies met haar vingers aan de computer geplakt met contactlijm. Ik heb ze gisteren middag eraf getrokken en gezegd: ge moet dringend naar buiten een frisse neus halen, ge wordt bleek van altijd achter dat scherm te zitten.
Ze zei dat ze veel werk had met hare blog. Hm....blog, ik denk er het mijne van.
Ik ben een paar keer gepasseerd en ik zag ons madam typen dat er gensters afvlogen.
Toen ik vroeg of dat heuren blog was zei ze: ssht...zwijg....ik ben aan het chatten, laat me gerust!
Chatten? Ze tettert nog niet genoeg? Das weer iets nieuws, ik dacht dat chatten iets voor de jeugd was.
De laatste volwassene die over chatten sprak was de schoonzus van de moeder van mijn buurvrouw en die vertelde me dat heure man het was afgebold met een madam die hij op den chat had leren kennen. Ze waren al zo lang getrouwd als wij, en das lang.
Ik ben er niets gerust in en ik zei dat tegen ons madam.
Ik vroeg : met wie zijt ge aan het chatten? terwijl dat ik voorzichtig probeerde om achter hare rug mij te positioneren.
Typend tegen honderd per uur zei ze : mor zwijg nu toch vent, ik ben met vier tegelijk aan het chatten, das al moeilijk genoeg zonder dat gij er nog tussenkomt!
Met vier tegelijk aan het chatten, dat kunnen alleen maar vrouwen zijn, een man kan amper met één persoon tegelijk spreken en dan slaagt hij tilt, dus ik ben al een beetje geruster.
Ik heb ze voor alle veiligheid een lekker taske koffie naar boven gebracht en een kuske gegeven, ik zal ze maar een beetje verwennen want ze is een beetje zoals mijn loopschoenen, dat zit goed na zoveel jaar, ik zou niet graag een nieuw willen inlopen als ge verstaat wat ik bedoel, zij was al moeilijk genoeg.
Zelfs met al haar fouten is ze nog niet van de slechtste en ze kan verdorie goed koken ook.
Maar om ze nu vandaag terug achter de kookpot te krijgen en weg van den chat heb ik gezegd dat onze jongste gezegd had dat ik beter vandaag op haar blog nog iets schreef omdat het al zo lang geleden was.
Ze viel van t verschieten bijna van haar stoel daarnet aan tafel. Ik denk dat ze ongerust wordt dat ik nu in haar territorium kom.
Maar ik vond het tof dat mijne zoon gezien heeft dat zijn oude vader ook nog bij de tijd is.
Ik zal hem nog harder laten verschieten en hem nu een e-mail sturen (jaja dat kan ik ook al) om te zeggen dat hij nog eens naar ons mama haar blog moeten komen kijken.
De zilveren surfer (zo ga ik mezelf noemen, ik heb wel geen blog, maar ik heb al een blognaam)
|
