|
Vandaag zal iedereen waarschijnlijk iets schrijven over onze eerste mooie witte winterse sneeuwdag....ik ook dus!
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vanmorgen kwam ventje me nog eens wekken met een taske koffie en de krant en zei: t heeft flink gesneeuwd vannacht shoeke, ik ga seffens de sneeuw van het voetpad wegdoen.
Zijn woorden waren nog niet koud toen de telefoon ging.
Ik nam op en t was schoonma.
Allo Shaakie, ies met maai, alles goed?
Ja ma, is er iets? vroeg ik ongerust, want we zijn niet gewoon dat ze zo vroeg op de dag belt.
Ja, hat gesniet und maain friendin unt mutter komen niet, und waai hadden fur draai eten beschtelt in Dienstencentroem baai oe achter daain hoek.
Ja ma, t is echt geen weer om een hond door te jagen vandaag hé? antwoordde ik zo nietszeggend mogelijk. Ik voelde al onmiddellijk nattigheid.
Shaakie, hast du kien goesting oem mit daain man mit maai dor te gon eten oem half twaalf? Is al betold fur draai man en anders is geld allemol verschmost.
Vliegensvlug werkten mijn reeds drie wakkere hersencellen.
Euh...nee ma, dat gaat niet lukken vandaag, ik heb kleindochtertje bij me en normaal gezien had ik kleindochter en kleinzoon 3, maar die is weer ziek en nu even met zijn mama naar de dokter antwoordde ik.
Joh, ik verschton, mit klaaintochter is nie te doen in Dienstencentroem, kind is fiel te druk, mor misschien kan maain zeun mit maai dan allien gon eten? vroeg schoonma.
Wacht efkes ma, ik zal hem even de telefoon geven zei ik.
Ventje stond nog naast ons bed en ik overhandigde hem de telefoon.
Schoonma deed de hele uitleg nog eens over en ventje antwoordde:
Nee ma, ik zie het echt niet zitten om vanmiddag om half twaalf met u in het Dienstencentrum te gaan eten, we hebben babysit dienst, de kindjes zijn ziek.
Stilte..ik hoorde niet wat schoonma zei, maar wel het antwoord van ventje.
Nee ma, ik zie het niet zitten om u te komen halen, ik laat de auto in de garage, ik ga niet rijden als het niet moet vandaag.
Weer stilte: schoonma was terug aan de beurt.
Ik zat benieuwd te luisteren wie er ging winnen, meestal wint schoonma.
Toen zij gedaan had met praten zei ventje: Maar enfin ma, nee...ge moet op uw leeftijd niet te voet en met de tram naar het dienstencentrum gaan, als ge uitglijdt en valt dan zijn we nog verder van huis, het verlies van die vijf euro voor dat eten betekent toch niet het einde van de wereld!
Maar schoonma geeft de strijd niet snel op.
Ik keek naar mijn ventje en vroeg me af welke beslissing hij uiteindelijk zou nemen.
Ventje zei: Ja ma, het kan goed zijn dat ge sneeuw heel mooi vindt en dat ge graag in de sneeuw wandelt, maar ge valt al zo gemakkelijk, ge blijft vandaag beter binnen!
Maar schoonma gaf zich nog steeds niet gewonnen.
Ventje zuchtte heel diep en zei: Goed ma, ge doet wat ge niet laten kunt, maar ik ga niet met u eten vanmiddag en vanavond kom ik u bezoeken zoals gewoonlijk, tot straks, dag ma.
Oei...een zware bevalling.
Ventje keek me daarop aan met een heel diep frons tussen zijn wenkbrauwen en zei boos: verdoemme met dat mens valt nu echt nooit te praten!
Lap, zijn dag was weeral naar de knoppen ocharme en het was zo mooi en smetteloos wit begonnen.
Hij is nu door de gesmolten sneeuw en de vallende regen te voet naar zijn moeder, zijn wekelijks bezoekje.
Wedden dat hij straks weer slecht gezind thuiskomt?
|
