|
Ik was daarnet even op het blog van "Kommaneuker" en besefte plots dat het hier niet alleen de categorie dagboeken maar ook de categorie bedenkingen is.
t Is vrij lang geleden dat ik even bij de acutaliteit heb stilgestaan.
Ik heb deze week heel weinig naar het nieuws gekeken en ook zeer summier de krant gelezen omdat iedereen hier thuis de griep had, zoals ongeveer de helft van Vlaanderen.
Maar één ding had ik wel gehoord op het nieuws.
Schrijnend vond ik de rechtszaak waar een jong, onschuldig koppeltje terechtstaat omdat het kinderstoeltje waar hun baby inzat zogezegd niet veilig genoeg in hun auto zou geplaatst zijn.
Wablief? U zegt !
Een gedrogeerde, dronken zot rijdt in op de auto van dat nietsvermoedend braaf stel, rijdt hun baby dood en nu moeten zij terechtstaan omdat het kinderstoeltje niet in de juiste richting stond?
Als ik zo iets hoor of lees dan krollen mijn tenen.
t Is nog niet erg genoeg voor die arme mensen dat ze hun kindje verloren hebben, nee ze kunnen nu nog veroordeeld worden voor nalatigheid.
Nalatigheid is je baby los op je schoot vooraan.
Los op de bank vanachter, maar toch zeker niet als de baby in een speciaal stoeltje vastgeriemd is.
Ik rijd de laatste tijd ook veel rond met babys en kindjes van alle leeftijden.
Wij zijn grootouders en hebben zitjes in alle maten en modellen die vervangen worden al naargelang de leeftijd van onze kleinkinderen die meerijden.
Ik ben al blij dat ik die verdomde dingen elke keer weer in de auto krijg en de veiligheidsriemen vast, daar moet ge al bijna hogere studies voor gedaan hebben.
Ik snap natuurlijk dat het hier om een verzekeringskwestie gaat en niet om dat kinderzitje.
Als de verzekeringsmaatschappij van de tegenpartij kan bewijzen dat het kindje niet goed zat, dan hoeven zij geen grote schadevergoeding uit te betalen.
Alhoewel de ouders van de baby volkomen onschuldig zijn wat het ongeval betreft, gaat men nu toch trachten om die arme mensen gerechtelijk te veroordelen tot een verder leven vol zelfverwijt, alsof zij zelf de dood van hun baby op hun geweten hebben. Kan het nog erger? Vreselijk gewoon.
Het broertje van mijn moeder werd, toen hij vijf was, ook doodgereden op zijn fietsje.
Het gehakketak nadien tussen de school, de verantwoordelijke die de kinderen op straat begeleidde, of het wel verantwoord was dat zijn ouders toelieten dat hij met een fietsje van en naar school reed...alles deed mijn grootmoeder toen besluiten om de zaak maar op te geven.
Ze wou gewoon kunnen rouwen om haar verlies, een verlies dat ze haar leven lang meegedragen heeft.
Ze vroeg en kreeg één frank morele schadevergoeding.
Haar zoontje kreeg ze nooit meer terug.
Soms vraag ik me toch echt af waar we mee bezig zijn.
|
