|
Gisteren was het Vaderdag in Antwerpen en ik vond het zo ongelooflijk lief dat onze twee zonen tijd hebben uitgetrokken in hun drukke dagschema om hun vader even te komen knuffelen.
Vandaag hebben we dan weer de elementen getrotseerd en waren we aan zee bij schoonbroer en schoonzus na een rit door vervolgens zon, regen, hagel en rukwinden, en toen we daarstraks terug thuiskwamen stond er een volle bak Duvel in de gang.
De zonen weten waar ze hun vaderke een groot plezier mee kunnen doen, liever een Duvel dan een bloemeke ....
Ik kreeg op de verjaardag van schoonma ook een prachtig boeket van schoondochter en toen ik vroeg waarom zei ze: "omdat je zoveel voor ons doet " op zon momenten krijg ik een krop in mijn keel van dankbaarheid dat ik zon lieve kinderen heb.
Zelf heb ik niets speciaal gekookt voor ventje...t is tenslotte mijn vader niet en trouwens we konden geen van beide nog eten zien na al dat gefeest.
t Was dan maar Cassoulet omdat ventje dat heel graag lust.
Ik krijg er alleen maar wind van, dus ik pass als er Cassoulet op tafel komt en ik at maar een boke.
Bovendien was mijn mond nog helemaal voos van mijn bezoek aan de tandarts.
Een verdwaalde olijf met pit had me weer zitten gehad.
Ik koop ze altijd ontpit, maar ik denk dat ze er steeds opzettelijk eentje laten inzitten met een pit om de tandartsen werk te bezorgen.
De pit in kwestie deed een stukje van mijn wijsheidstand afbreken en een bezoek aan de tandarts was nodig vooraleer ik in een pijnlijke Huismusje situatie kwam - (wekenlang vreselijke pijn heeft dat kind moeten doorstaan).
Mijn vertrouwde knappe tandarts was er niet meer en een nieuwe heer boog zich over mijn wijdopengesperde mond.
Hij hmde en hade en zei dat hij de tand nog kon redden.
Hij wou eerst zonder verdoving trachten te vullen en als het te erg werd dan zou hij pas verdoven. Ik moest dan maar met mijn hand teken doen als het pijn deed.
Hahahahahaha..... mijn hand vloog de lucht in vooraleer hij een eerste folter instrument kon vastpakken.
"Is er iets madammeke?" vroeg hij.
"Jazeker meneer, ik zou graag hebben dat u een spuitje geeft vooraleer u begint" was mijn antwoord.
"Maar ik moet waarschijnlijk niet diep boren hoor" zei hij vriendelijk.
"t kan me niet bommen" antwoordde ik op een even vriendelijke toon, "ik heb mijn kinderen zonder verdoving gebaard en nu wil ik nooit meer iets aan mijn lichaam laten doen dat pijn kan veroorzaken, die twee bevallingen waren genoeg om een leven lang verder te kunnen, dankuwel alst voor u hetzelfde is."
Ik zag hem denken dat hij weer een gestoorde, vreemde oude tante op zijn stoel had liggen en met een diepe zucht gaf hij me een spuit die een olifant kon verdoven. Ik voelde mijn rechterkaak gewoon per seconde verdwijnen.
Hij en zijn bevallige assistente bogen zich vervolgens over mijn open mond en de drilboor deed zijn werk.
Halverwege stak ik mijn hand omhoog.
De boor stopte onmiddellijk, de zuiger ging uit mijn mond en vanachter zijn masker vroeg hij : "doet het pijn?" waarop ik antwoordde: "nee t is maar om te zeggen dat ik helemaal niets voel, maar als ge nog veel water vanachter in mijn keel spuit ga ik stikken dankuwel" waarop ik weer braafjes achteruit ging liggen.
Een dik half uur later was de klus geklaard en mijn wijze tand was gered van de ondergang.
Met een half lam gezicht mompelde ik toen kwijlend : " bedankt hoor dokter, blij dat ge mijn tand hebt kunnen redden en wat betreft de verdoving ...." hij liet me niet uitspreken en zei : " ja nu vindt ge het vervelend dat ge niets voelt zeker ?" chagrijnig manneke hé? ...
Toch bleef ik zoals steeds mijn ongelooflijk lief en charmante zichzelve en ik kwijlde rustig verder: " maar neeje ... ik wou u net zeggen dat ik heel blij was met de verdoving en het altijd wil, zet het maar op mijn fiche! Ge kunt héél goed spuitjes geven, ik heb helemaal niets gevoeld."
Een beetje flemen moet bij een tandarts, want dat is een persoon die, als hij het wil, u écht pijn kan doen.
Ver in mijn geheugen zie ik nog flarden van een film met Dustin Hoffman en een tandarts....ik ben de naam kwijt.
s Avonds thuis druppelde de koffie nog kwijlend over mijn bloes omdat ik nog steeds geen gevoel had in mijn lippen maar ik was gelukkig, ongelooflijk gelukkig.
Ik vroeg me zelfs af of hij nog iets extra in het spuitje had gedaan, gewoon voor de lol.
t Is gene gewone mijn nieuwe tandarts, maar dat vindt hij waarschijnlijk van mij ook!
|
