|
Ik heb mijn madam van de computer weggesleurd en haar bevolen om vandaag een stadje te gaan doen met haar goede vriendin. Ga, koop, babbel en drink, doe terug wat normaal zei ik haar.
Als ge u afvraagt waarom, dan zal ik u dit even kort en bondig uitleggen.
Mijn madam kreeg vierkante ogen van achter de PC te zitten, ik zweer het u. s Nachts in het echtelijk bed lagen haar vingers nog altijd door te tokkelen op een imaginair toetsenbord.
Al drie maanden lang was ze als bezeten aan een powerpoint presentatie aan het werken en ze was echt niet meer genietbaar. Slechts een hap en een snauw kon er nog af als ik in haar buurt kwam.
Gisteren liep het echter de spuigaten uit, ze wou muziek op haar presentatie krijgen en dat lukte maar niet. Het schuim stond op haar mond en daarom vond ik de tijd gekomen om in te grijpen. A mans gotta do what a mans gotta do.
Maar inplaats van een dankwoord kreeg ik dan nog naar mijn voeten.
Ze zei kwaad: ziet ge nu waarom er geen grote vrouwelijke componisten of schilders zijn! Die moeten niet altijd stoppen met het werken aan een kunstwerk om eten klaar te maken of om te gaan winkelen, nee...die worden gerust gelaten, weken aan een stuk. Eten en drinken wordt hen gebracht! De wereld om hen heen stopt tot hun werk af is. Maar als een vrouw iets doet, o wee.... dan moet ze tussendoor nog stoppen om de patatten schillen. (ze kan soms echt vreselijk theatraal zijn).
Maar enfin toch, alsof ik geen patat kan schillen, dat is nu het enige wat ik wel goed kan, enfin het is het enige dat ik kan in de keuken en dan durft ze er nog opmerkingen over maken. Dat vond ik een slag onder de gordel.
Ik maak dus van de gelegenheid gebruik om hier vandaag ook nog eens mijn zegje te doen, want ik verzeker u lieve mensen, het is niet gemakkelijk om een man te zijn in deze tijd.
Goed kunnen we toch nooit doen.
Een mannelijke rivaal zou ik nog baas kunnen, die krijgt een dot op zijn oog, maar als ik de computer in het zwembad zwier dan ben ik verplicht om weer een nieuwe te kopen, dan straf ik mezelf.
Alsof die powerpoint presentatie nog niet genoeg was wou mijn madam ook nog een eigen website aanmaken.
Waarom is in hemselnaam een website nodig? Ze heeft toch haar Blog en daar heb ik ook mijn bedenkingen bij, God en klein Pierke weten tegenwoordig alles wat er zich afspeelt in ons huis. Elk woord moet ik wikken en wegen of het staat de volgende dag op het internet. Het woord privacy staat niet meer in haar woordenboek.
Ik zeg u, het zijn de vrouwen van vroeger niet meer.
Waar is de tijd dat mijn eten op tijd klaargemaakt werd, de tijd dat mijn sloefen gebracht werden? De tijd waar mijn madam gewoon fotos in een album plakte inplaats van ze op een CD te branden? De tijd dat haar dagboek privé was?
Ik verlang zo terug naar die tijd .... de pre-computer tijd!
Groetjes van een computer weduwnaar,
De zilveren surfer.
|
