|
Hmmm....ik lees nu pas wat mijn halve trouwboek hier op mijn blogje heeft geschreven en denk er het mijne van, jullie ook zeker ?
Moest ik meer tijd hebben ik zou er nog kompassie mee krijgen. Rotverwend is hij en hij beseft het niet. Elke dag haute cuisine op tafel (buiten af en toe de Cassoulet en de fritjes van de frituur en de chinees van euh .. de Chinees natuurlijk).
Ik mopper nooit als hij zijn actie films wil zien, neeje...ik bol het braafjes af naar mijn Pcke en schrijf of lees of leer iets bij.
Ik denk dat er veel dames zijn die een heel andere manier zouden zoeken om zich te entertainen, maar ja de nonnekes hebben me vroeger gebrainwasht. Véél te braaf om iets fout te doen ben ik!
Maar ik heb toch wel heerlijk genoten van mijn dagje shoppen int stad met mijn goede vriendin. Ze stond er op dat ik een verjaardagsgeschenk kreeg. Het stopt maar niet hé? Wat ben ik toch een gelukkig mens met zon lieve vriendinnen.
Daarna trakteerde ze me op een lekker etentje en ik was zoals altijd heel braaf op een degelijk uur in een degelijke toestand thuis, wat van mijne 'zilveren surfer' niet kan gezegd worden.
De keren dat ze hem om vier uur s morgens van een schip hebben moeten dragen zijn niet te tellen.
Trouwens dat brengt me op het verjaardagsfeest van gisteren.
Broer werd zestig.
Voor hem en voor hem alleen heb ik drie maanden lang mezelf powerpoint zitten aanleren. Alle oude fotos van vroeger zitten inscannen, knippen, plakken en bijwerken.
Zestig jaar van zijn leven in woord en beeld.
En al zeg ik het zelf...het was om duimen en vingers af te likken.
De fotos flitsten, zoemden, fladderden. De tekst idem dito, maar niet teveel om zeeziek te worden, nét genoeg om actie in de presentatie te brengen.
De muziek bezorgde me inderdaad op het laatst bijna een infarct, maar toen kwam de redder in nood opdagen, mijn neef.
Op een ik en een gij- downloadde hij een bestand en koppelde hij al de muziekjes van mijn presentatie in één enkel bestand en daarna verliep het vlekkeloos.
Mijn hart liep gisteren avond over van pure contentement toen de hele zaal op het einde van de presentatie een ovatie gaf en driekwart van hen zat te snotteren.
t Ja wat moet ik zeggen.
Ik had er een echte chick-flick van gemaakt. Een lach en een traan.
t Moet niet altijd actie à la Jean-Claude Vandamme zijn.
Zelfs de kleuters waren stil en dat wil wat zeggen.
De rest van het feest heb ik achter mijn kleindochter van twee aangehold. Het feest vond plaats in een mini gehucht in de Ardennen, in een schooltje. De kinderen konden allemaal buiten op de speelplaats spelen. Schoondochter was thuis moeten blijven want Seppe had zijn eerste erge aanval van pseudo-kroep gehad de avond ervoor.
Hij heeft inderdaad al de genen van zijn papa geërfd. De goede maar ook de slechte vrees ik.
Diezelfde zoon 2 was ooit in een vroeger leven 'af en toe' DJ en had aan zijn meter beloofd dat hij die avond muziek zou draaien, dus nana moest op kleindochter letten want papa stond achter zijn installatie.
Nana heeft met de kleinkinderen op de tonen van Kabouter Plop en Thor gedanst tot haar hernia het niet meer aankon.
Grootvader hing waar hij gewoonlijk hangt op een feest. Eerst voor de toog, daarna achter de toog. Meestal valt hij daarna onder de toog, maar mijn ijzige blikken deden hem af en toe naar een Colafles grijpen. Of hij ervan gedronken heeft zal voor eeuwig en altijd een misterie blijven.
Ik had me voorgenomen om niet te drinken zodat ik in het donker terug naar het huis van broer kon rijden. Schoonzus had me voordien gezegd dat het schooltje heel dichtbij was.
Hàhàhà....dichtbij voor hen ja...voor mij leek het op een eindeloze tocht door de jungle tijdens het heenrijden, ondanks alle moeizaam aan de bomen bevestigde pijltjes.
Ik was gelukkig niet alleen, de andere Vlamingen hadden ook moeite met het vinden van de lokatie. Er waren er zelfs die teruggekeerd waren uit het Groot Hertogdom Luxemburg.
Naarmate het einde van het feest en dus ook het uur van vertrek naderde zakte mijn moed om door die donkere bossen te rijden hoe langer hoe meer in mijn schoenen.
Ventje zei toen moedig zoals altijd als hij zat is : shniks shoeke ... ikkan ng goe rije zenne, zallekik wel rije...
Ik moest nu kiezen, een zatte man achter het stuur of zelf de moed vinden.
Ik keek in mijn schoenen en ze waren leeg, er zat geen moed in.
Ik koos wat op dat ogenblik het minst erge leek en liet ventje rijden.
Nog grappiger was dat de andere (nog zattere) mensen die in het hotel verbleven ons met hun autos in stoet gingen volgen. Ze hadden schrik om in het holst van de nacht weer in het Groot Hertogdom te belanden.
Door de pikkedonker zijn we huiswaarts gekeerd. Geen wegmarkering, niets, nada, nul, enkel diepe grachten links en rechts van het landweggetje, geen licht buiten onze koplampen die weerkaatsten op de dikke nevel die tussen de bomen hing. Een setting voor een horror film.
Onze auto kroop vooruit, waarschijnlijk omdat ik zo hard in de rechterbil van mijne zilveren zat te knijpen terwijl ik ondertussen in paniek riep: naar links idioot, naar links, ik zit bijna in de gracht. Daarna weer, naar rechts imbeciel, naar rechts, nu zitte gij bijna in de gracht!.
Tien jaren van mijn leven ben ik tijdens de rit van die enkele kilometers verloren. Ik had uiteindelijk toch beter zelf gereden, dan waren het er maar vijf geweest.
Broer, die gisteren als rode lantaarn achter de stoet autos reed om eventuele verloren gereden schapen toch op het rechte pad te zetten zei deze ochtend tijdens het ontbijt tegen mij: zeg zus, gij waart gisteren zo zat als een kanon zeker, die autos gingen als een polka van links naar rechts over de baan terwijl ze u in het donker volgden.
Ik heb natuurlijk onmiddelijk rechtgezet dat niet ik, maar zijn geliefde schoonbroer aan het stuur zat.
Goed voor ons dat er in de bossen van de Ardennen geen Wodka controles zijn!
Het was een fantastisch feest trouwens.... nu op naar de volgende.
|
