|
Vanuit mijn kamertje waar ik werk whats in a name - zie ik aan de overkant van de straat Marie-Jeanne zitten op haar dorpel.
Marie-Jeanne moet nu ergens dik in de tachtig zijn, maar ze ziet er nog net hetzelfde uit als twintig jaar geleden toen we hier ons huis kochten.
Zij was de vrouw die toen met vuilblik en stoffer deed alsof ze haar vensterbanken proper maakte. Heel snel daarna wist ik dat dit haar reden was om op straat te staan en zo met iedereen een klapke te doen.
Ook met ons dus, want we vroegen van wie het huis was en of het hier gezellig wonen was in de buurt en binnen het kwartier wisten we alles over iedereen in en rond ons huis, over de hele buurt in feite.
We wisten snel na onze aankoop dat indien we iets wilden weten we ofwel bij Marie-Jeanne, Justine of Annie terecht konden.
Justine is inmiddels al enkele jaren dood, Annie is nog vinniger dan vroeger maar Marie-Jeanne is aant begeven.
Ik had het onmiddellijk door toen ze niet meer met haar stoffer en blik op straat kwam of met haar emmer en schuurborstel. Nu komt ze enkel nog bij zonnig weer op haar dorpeltje zitten.
Natuurlijk doe ik dan de moeite om even met haar te praten, want uiteindelijk is dat de reden waarom ze daar zit. Ze wil op de hoogte blijven.
Alhoewel ze er nog uitziet en ook praat als iemand van zestig komt er sleet op haar knoken. Haar benen willen niet meer mee zegt ze.
Ze vertelde ook dat men er weer had willen inbreken. De vorige keer waren ze toch met redelijk veel geld weg en nu was ze bang. Ik zou van minder bang zijn.
Bovendien had er onlangs s avonds nog iemand heel laat aan de deur gebeld, maar ze had niet opengedaan, zei ze.
Vroeger zou ze dat gedurfd hebben maar nu niet meer.
Haar kleindochter wou haar nu liefst weghalen en in een service flat steken in de buurt waar zij woont, maar een oude boom wordt niet graag verplant en Marie-Jeanne wil niet weg uit haar huis.
Ik gaf haar groot gelijk want ik zou Marie-Jeanne, mijn goede bron van buurtinformatie heel erg missen. Ik hou ook van een vertrouwd straatbeeld en Marie-Jeanne op haar dorpel hoort daarin thuis.
Ik vroeg haar waarom ze geen videobel liet plaatsen zoals wij gedaan hebben.
Marie-Jeanne hoorde het in Keulen donderen. Een videobel dat kende ze niet! Ik legde haar het systeem uit en ze vond het een prachtig idee.
Ventje kwam gisteren binnen en zei dat hij met Marie-Jeanne gesproken had, natuurlijk ... het zonnetje scheen heerlijk, ze had nog eens op haar dorpel kunnen zitten.
Hij vertelde me dat ze een videobel ging laten plaatsen.
Hèhè, blij dat ons Marie-Jeanneke blijft, ik hoop dat ze honderd wordt.
|
