|
foto van mijn schattebolleke, even op klikken en het wordt groter.
Hebben jullie dat soms ook dat je niet kan slapen omdat je zo moet piekeren?
Wel ik heb het vannacht. Ik was zodanig aant piekeren dat ik maar opgestaan ben om te stoppen met piekeren.
Hoe stop je met piekeren?
Bij mij stopt het als ik het opschrijf, dus dat ben ik hier aant doen in het holst van de nacht.
Waarover was ik aant piekeren? Over vanalles en nog wat.
Kiekenstront noemen ze dat in Antwerpen.
Eerst en vooral over ons Seppeke die weer eens int ziekenhuis ligt.
Elke keer het ventje een bronchitis heeft (en hij heeft er veel) moet hij vant hoesten altijd zoveel braken dat hij begint uit te drogen en als het te erg wordt aan een infuus moet.
Niet echt levensbedreigend, maar een baby int ziekenhuis is nooit leuk, noch voor de baby, noch voor de ouders. (noch voor de nana ...)
Bovendien brengt het bij mij alle diep begraven traumas terug naar boven. Zijn papa lag als baby ook verschillende keren in het ziekenhuis om ongeveer dezelfde redenen.
Het groot verschil was dat ik hem toen altijd alleen moest achterlaten omdat het toen helemaal niet gebruikelijk of gewenst was om bij je baby te blijven, met als resultaat dat ik als moeder toen vreselijk heb afgezien. Ik dacht dat ik dit alles ergens heel ver weg had verstopt in een vakje in mijn hersenen, maar dat vakje is vannacht weer opengesprongen en alle verdriet en frustraties van toen kwamen weer naar boven. Ik werd wenend wakker.
Zo zie je maar dat je nooit iets echt volledig verwerkt.
We hadden lang tijd terug voor dit komend weekend een huis gehuurd in de Ardennen en daar gaan we elk jaar naartoe met de kinderen en alle kleinkinderen, wat heel plezant is.
Wij vertrekken morgen, nemen alles mee en sluiten maandag de boel af. Nu maar hopen dat Seppe snel geneest zodat hij eventueel toch nog een dagje kan meepikken met zijn mama, papa en zusje. Het zou voor iedereen spijtig zijn als ze niet meekunnen.
Nog een frustratie, maar dan veel minder erg was mijn PC.
Alles blokkeerde voortdurend. Ik kon niet in mijn Outlook, ik geraakte niet op mijn blog ingelogd...niets scheen te lukken.
Het is een oud tweedehands bakje van Oxfam maar tot nu toe mocht ik er niet van klagen.
Maar het zal niet veel meer moeten tegensputteren of het vliegt een dezer dagen door het raam want ik begin het op mijn heupen te krijgen.
Ik hoef geen nieuwe zaken te hebben, noch mijn auto, noch mijn PC, noch ... enfin zeg maar, ....men noemt mij niet voor niets Second hand Rose, maar mijn gerief moet wel goed gerief zijn en het moet werken want anders krijg ik de williewobbels.
Voilà zie, dat lucht al op omdat ik gewoon even al die frustraties kon opschrijven.
Begrijpen jullie waarom ik al sinds mijn veertien al een dagboek bijhoud?
In feite is het geen dagboek maar een frustratieboek.
Heel therapeutisch en ik kan het iedereen aanbevelen.
Ik lag bovendien ook nog te piekeren over iets vreselijk onnozel....de rode schoentjes die ik vanmiddag in de etalage zag.
Ik heb al heel mijn leven een zwak voor rode schoentjes, maar nu pieker ik of ik er niet te oud voor word.
Enfin daar zal ik het over hebben wanneer ik terugkom van de Ardennen.
Tot dinsdag allemaal en een fijn weekend!
|
