|
Het stadsvrouwtje is terug uit de Ardennen. Ze begint aan het Vier-armen-kruispunt altijd al uit volle borst Antwaarpe gaai zè gaai veur maai.... te zingen van puur contentement.
Ze is een thuis- of hoogstens een zee-vrouwtje, maar ze heeft tot haar grote verwondering Ardennen kinderen gebaard.
Het stadsvrouwtje rijdt door de Ardennen, kijkt om zich heen naar al de bomen en besluit: in de Ardennen staan héél veel hoge kerstbomen en er zijn grote niveau verschillen, het ene moment zit je hoog en het ander laag. Ze ziet verkeersborden die ze in haar stad niet ziet.
Gevaar : vallende rotsblokken.
Gevaar: overstekende dieren van groot formaat.
Gevaar: de weg gaat heel dikwijls zig-zag.
De natuur doet enorm haar best om het stadsvrouwtje te overtuigen van al haar pracht en praal maar het is als water op de rug van een eend...het loopt er gewoon af.
Het vakantiehuis in de Ardennen heeft wel veel plezierige eigenschappen.
Het is Ardens en het is groot, wat schrijf ik, het is enorm.
Het is een huis zonder einde. Slaapkamer na slaapkamer volgen elkaar op, elk met een eigen thema.
Er zijn voldoende badkamers en WCs zodat je niet hoeft aan te schuiven. Het heeft een heel grote volledig ingerichte keuken met alle machines om het leven van de huis- vrouw/man te verlichten en voldoende borden en bestek om een regiment verdwaalde soldaten eten te geven.
Verdwalen is gemakkelijk in de Ardennen. Wij verdwalen elk jaar, zelfs met een stafkaart. Het komt door die vele kerstbomen, ze lijken zo verdraaid veel op elkaar.
Ik wandel sinds vorig jaar niet meer mee, want ik weet op voorhand dat mijn kinderen toch gaan verdwalen. Het zijn allemaal ex-scouts, zelfs mijn ventje, en die verdwalen opzettelijk omdat ze dat graag doen want dan wordt de wandeling pas écht avontuurlijk en plezant.
Ik ben niet avontuurlijk en ik vind dat niet plezant.
Ik pas niet in ons gezin, ik ben me daar volledig van bewust.
De allereerste keer liet ik me toch overhalen tot een korte wandeling, speciaal op maat van mama gemaakt.
Zoonlief nam de stafkaart en stippelde samen met de anderen de wandelroute uit. Ze waren ervan overtuigd dat ik dat zou aankunnen. Huh....de laatste vijf kilometers ben ik op mijn knieën puffend naar huis gekropen.
Mijn rug nam kort daarna weerwraak door twee wervels opzettelijk tegen elkaar te laten schuren.
Voor diegenen onder u die de gezegende leeftijd van vijfenvijftig plus hebben bereikt èn het geluk hebben om nog geen hernia gehad te hebben, ik verzeker u : een hernia doet verdomd veel pijn en van een hernia geraak je niet meer af.
Maar diezelfde hernia is nu ook een gegronde reden om al de avontuurlijke gezinsleden uit te zwaaien en dan met een goed boek lekker in het zonnetje in de tuin te zitten. Voetjes omhoog en achter mij het geluid van de stromende, kabbelende beek die uitmondt in de Ourthe aan de overkant van de straat .
De beek ruikt wel vreselijk naar beer.
Ik vermoed dat alle beerputten uit het dorpje uitmonden in deze prachtig ogende beek. Het is er niet aan te zien dat het een open riool is, het water lijkt helder maar ik denk, voortgaande op de geur, dat ervan drinken een flinke salmonella vergifitiging zou opleveren.
De natuur is niet meer wat het vroeger was.
Mij moet je niet geloven, ik ken niets van de natuur maar Al Gore zegt het ook.
Het geluid van kabbelend, stromend water heeft wel een nefast effekt op mijn blaas. Ik heb steeds het gevoel dat ik moet plassen. Ik ga plassen, maar het helpt niet. Het is een Pavlov effect. Verpleegsters in het ziekenhuis draaien ook een kraan open om je op een bedpan te laten plassen als het niet lukt. Ik spreek uit ervaring.
We hebben geluk dit jaar. Ik kan niet elk jaar buiten zitten en lezen en zonnen.
Maar bij koud of regenweer is het ook niet erg, want binnen is een enorme haard en dan is het binnen ook ongelooflijk gezellig in de zetel met een boek.
Zonen staan er ook op dat we Ardens eten als we in de Ardennen zijn.
Het resultaat hangt nu natuurlijk aan mijn heupen want we eten niet alleen Ardens, we drinken ook Ardens.
Bovendien eten we, om toch nog een beetje trouw te blijven aan onze eigen cultuur, een uitgebreid Engels ontbijt dat zich dan ook weer onmiddellijk fluitend op de tonen van : its a long way to Tipperary......op weg naar de heupen/buik/billen/borsten beweegt.
De bonen in tomatensaus die onontbeerlijk zijn bij dit ontbijt zorgen elke nacht voor een ongelooflijk concerto uit de vele slaapkamers.
Traditiegetrouw moeten er ook gezelschapsspelen gespeeld worden s avonds.
Dit jaar leerden onze kinderen ons het spel Machiavelli spelen.
Toen ik het eindelijk begon te snappen was het tijd om te gaan slapen.
Ik ben traag van begrip.
En ja....ons Seppeke is met één dag vertraging ook nagekomen.
Hoe hij het in een ziekenhuisbed geleerd heeft weet ik niet, maar nu kon hij plots kruipen!
Het was een heerlijk, zalig lang weekend.
|
