|
Een tijdje terug heeft mijn zilveren surfer met hulp van de zonen onze tuin helemaal omgeploegd, geëgaliseerd en gras gezaaid.
Sindsdien is het elke ochtend een ritueel om zelfs voor de koffie of krant in onze peignoir naar buiten te gaan en buikliggend op het terras te kijken of er al prille grassprietjes uit de zaadjes ontsproten zijn.
Onze buren zullen denken dat we toegetreden zijn tot een nieuwe sekte en s morgens vroeg de zon aanbidden.
Over de volledige tuin heeft ventje een net gespannen om een invasie van graszaadjes etende duiven en ander gevogelte tegen te houden, we willen geen tuin met kale plekken, heel de operatie was net bedoeld om alle oneffenheden en kale plekken weg te krijgen.
Vanmorgen lagen we daar dus weer op onze buik en we keken elkaar gelukzalig in de ogen, eindelijk was er een fijne groene waas te zien onder het net, de zaadjes waren aant kiemen.
Ik heb mijn hand voorzichtig onder het net gestoken en er een paar zachtjes gestreeld en het beginnend pelouseke moed ingesproken. Kenners zeggen dat je tegen je planten moet spreken.
Vandaag zou het een rustige dag moeten worden. Ik ben benieuwd.
Twee dagen na elkaar zijn we deze week naar een begrafenis geweest. Donderdag de moeder van mijn oudste vriendin (niet in leeftijd, we zijn al vriendinnen sinds ons acht jaar) en vrijdag mijn oude ex-patron/vriend.
Bij de eerste waren we terug in mijn parochie kerk.
De kerk waar ik van de leeftijd van acht tot vijftien naar mijn gevoel héél veel tijd heb doorgebracht, de kerk waar ik getrouwd ben.
Het was even terug thuiskomen.
Ik bekeek de biechtstoelen waar ik al mijn pekel- en andere zonden ooit heb opgebiecht aan de knappe jonge onderpastoor en nostalgie welde in me op.
Dit duurde wel niet lang want ik moest ( ik zeg dit met respectvolle schaamte) met uiterst veel moeite een aanval van slappe lach onderdrukken.
Ik zat achteraan in de kerk en keek om toen de kist op de schouders van de helpers van de begrafenisondernemer werd binnengebracht.
De jonge priester ( een zeldzaam iets tegenwoordig ) sprong vrij kwistig om met wijwater toen hij met veel gebaar een groot kruis maakte over de binnenkomende kist.
Maar... de heren die de kist droegen hadden veel ervaring met zulke rituelen, dat zag je onmiddellijk, voor de arm van de priester de lucht inging draaiden de twee heren vooraan hun hoofd gelijktijdig weg met de ogen en mond flink toegeknepen.
Ik denk dat ze in het verleden al menige gewijde douche gehad hebben.
De begrafenisondernemer zelf is ongeveer even oud als wij en ook een oude bekende, we komen hem tegenwoordig overal tegen. Al de ouders van onze vrienden zijn ons één voor één aant verlaten.
Gisteren werd dan mijn oude vriend/patron begraven.
Aan het crematorium stond weer onze bekende begrafenisondernemer. Hij gaf ons een hand zoals de vorige dag en mompelde met een uitgestreken gezicht, lachend tussen zijn tanden (begrafenisondernemers moeten uit respect altijd serieus blijven) en vroeg of wij een abonnement op begrafenissen hadden. Ik mompelde met eenzelfde serieus gezicht terug (ik leer snel) dat ik speciaal voor hem kwam omdat ik altijd voor hem een boontje heb gehad.
Het was prachtig weer en enkele van mijn ex-collegas hadden nog nooit een as verstrooïng meegemaakt en waren wat onwennig.
Misschien dachten ze dat de as in het rond zou vliegen.
Ik vind een kist in de grond steken een heel akelige gedachte, maar zij hadden het moeilijk bij het zien van de asse op het gras van de strooiweide.
Nadien maakten ze de opmerking dat je nergens hebt om nog nadien naartoe te komen, er is geen graf of grafsteen. Waar moet je heen op één november?
Ik vertelde hen dat ik precies wist waar de as van mijn ouders lag, links vooraan, ik kan de plek aanwijzen. Moeder lag op haar verzoek boven op vader en ik wil later, zo heb ik mijn kinderen toch uitdrukkelijk verzocht, op diezelfde plek boven op hen gestrooid worden, lekker allemaal samen de bloemekes omhoog duwen.
Wanneer ik naar de strooiweide ga leg ik op dat plaatsje altijd mijn bloemen.
Ik voel me wel elke keer schuldig want vader had gevraagd om nooit bloemen te kopen maar het geld liever aan een goed doel te schenken, ik doe de twee, dan kan hij het me niet kwalijk nemen.
Na de koffiemaaltijd reed ventje me naar de taverne waar mijn blogvrienden al buiten op het terras in het zonnetje zaten.
Ludovicus zat apart aan een tafeltje honderuit te praten met een mooi jong meisje. Ik was even verwonderd tot ik me herinnerde dat een studente van de VUB ons kwam interviewen over privacy op het internet.
Zalig in het zonnetje met een lekker drankje en een babbel met mijn inmiddels goede blogvrienden, wat kan een mens nog meer wensen na een droevige start van de dag.
Vanmorgen, toen ventje en ik gezellig samen op ons terras op onze buik lagen te kijken naar onze groene grassprietjes, bekeek ventje me van opzij en merkte op dat ik een vuurrood voorhoofd had, waarschijnlijk was het contrast bij het zien van al dat pril groen te groot.
Ik zei, terwijl ik de sprietjes nog aant strelen was, dat het waarschijnlijk zonnebrand was.
Wie zet er nu begin april bij dat eerste heerlijke zonnebad een parasol open of een zonnehoed op?
Seffens wel snel de fles aftersun gaan zoeken want mijn gezicht voelt inderdaad warm aan.
|
