Zoon 2 heeft me net gebeld dat het goed gaat met Seppe. Gisteren heeft hij nog een infuus met medicate gekregen. De koorts is weg en hij heeft niet meer overgegeven. Vandaag wordt er terug bloed genomen en indien de bloedplaatjes in orde zijn mag hij misschien vandaag terug naar huis. Verheugend nieuws want ik kende deze ziekte niet en wist daarom niet hoe lang hij in het ziekenhuis zou moeten blijven.
Hij moet vanaf nu wel goed in t oog gehouden worden indien hij terug blauwe plekken krijgt. De dokter zei dat dit bij sommige kinderen een éénmalig iets is, maar dat het ook zou kunnen terugkeren, dus het wordt vanaf nu oppassen geblazen.
Hij is nu ook net tien maanden oud, de leeftijd waarop hij kruipt, zich optrekt en probeert te lopen. Op deze leeftijd valt hij meer dan hij staat en indien ik zijn mama was zou ik me al wreed moeten inhouden om hem niet aan te kleden als een skater met helm en alle andere lichaams bescherming.
Op zon ogenblikken besef je ook dat deze kindjes vroeger, pakweg vijftig jaar terug, waarschijnlijk niet konden gered worden en dan word je daar wel even stil van.
Toen mijn jongste zoon ongeveer één jaar oud was moest hij ook verschillende keren opgenomen worden in het ziekenhuis omdat hij bijna stikte door een zware ontsteking van zijn strottenhoofd. Dankzij inspuitingen met cortisone kon hij gered worden. Daarna kreeg hij enkele zware astma aanvallen, stikte weer bijna en werd hij weer gered, toen bleek na onderzoek dat hij heel allergisch was voor katten. Zelfs nu als hij in de buurt van een kat komt krijgt hij nog steeds ademnood.
Maar toch sta ik ook even stil bij de bedenking dat dankzij de medische wetenschap die onze kinderen en kleinkinderen godzijdank redt, er ook een keerzijde aan de medaille is.
De foute genen zorgden vroeger voor een natuurlijke selectie. Had je een heel erge ziekte dan was er geen redden aan en ging je dood. Het foute gen werd niet doorgegeven aan de volgende generatie.
Ik lees en hoor bv. dat de allergieën bij kinderen enorm toenemen. Men wijt dit aan van alles, luchtvervuiling, vervuiling van de bodem, gemanipuleerd eten enz.
Toch besef ik ook dat de foute allergische gen van mijn kind nu kan worden doorgegeven aan zijn kinderen, wat pakweg een generatie terug niet mogelijk zou geweest zijn, want dan was mijn zoon er niet meer geweest. Dit was de natuurlijke selectie, de manier waarop de natuur bepaalde ziekten of foute genen uitroeide.
Ik zou mijn zoon en mijn kleinzoon natuurlijk voor geen goud willen missen en ik ben de medische wetenschap ontzettend dankbaar dat ze allebei leven, maar toch ben ik me ervan bewust dat we dankzij diezelfde medische wetenschap hoe langer hoe meer een nieuwe, heel kwetsbare generatie kinderen hebben.
|