|
Jawatte mannekes....mijn hernia had zich al enkele maanden mooi koest gehouden maar eergisteren liet ze me nog eens duidelijk verstaan dat ze nog altijd op de loer ligt.
Ventje was natuurlijk heel boos op me omdat ik onze slapende kleinzoon uit de auto gedragen had, maar als je rug een tijdje geen pijn meer doet dan vergeet je het weer nietwaar?
Als ervaringsdeskundige maak je wel niet langer dezelfde fouten als in het begin.
Je beweegt je nu als je die vreselijke pijnscheut voelt, hééééééél zachtjes, maakt geen bruuske bewegingen, neemt onmiddellijk een maagsparend pilletje en laat dan een flinke ontstekingsremmer in je mond smelten.
Vervolgens vlei je je zo goed als het gaat ergens neer en je probeert een houding aan te nemen die te verdragen is.
Die houding vind je de eerste vierentwintig uren niet, ruglijders zullen me wel begrijpen.
Ik heb alle mogelijke houdingen geprobeerd, dus ik weet het.
s Avonds voor het slapengaan nam ik nog een extra dosis drugs om de nacht door te komen en hopsakee, dan maar hopen op enkele uren slaap met iets minder pijn.
Ik geef eerlijk toe dat ik niet op een pijnstiller meer of minder zie.
Afzien als het niet nodig is, staat niet meer in mijn woordenboek sinds ik vele jaren terug twee kinderen op natuurlijke wijze heb gebaard zonder verdoving.
Kleinzoon 2, die schat die je gisteren op mijn blog zag, ligt gewoonlijk bij mij in bed en ventje slaapt dan met de oudste in de logeerkamer.
Met zn vieren in één bed zagen we niet meer zitten.
Kleinzoon 2 moet nog geknuffeld worden en hij dondert ook nog regelmatig uit de bedstee.
Die nacht maakte hij geen uitzondering.
Naast het bed leggen we wel opgerolde donsdekens zodat hij zich geen pijn doet. Meestal slaapt hij rustig verder door op de grond, maar ik krijg het niet over mijn hart om hem daar te laten liggen.
Dus....moeizaam krabbelde ik recht en mankte naar de logeerkamer, want ik had van ventje formeel verbod gekregen om kleinzoon nog op te heffen.
Ge komt me wakker maken en dan raap ik hem wel op! zei mijn liefhebbende halve trouwboek op gebiedende toon voor hij ging slapen.
Ik maakte dus mijne zilveren snurker met veel geschud wakker, wat trouwens ook niet zo bevorderlijk was voor mijn gepijnigde, geknelde tussenwerveluitstulping, maar uiteindelijk werd hij toch wakker en volgde hij me gedwee als een slaapwandelaar, hief de kleine van de grond, legde hem terug in ons bed en slefte nog steeds slapend, maar niet langer snurkend terug naar het logeerbed.
Gelukkig was het gisteren een schooldag en heb ik nog de hele dag kunnen rusten en s avonds kwamen de mama en papa al terug van hun reisje naar Rusland.
Vanmorgen ging het al flink wat beter met mijn rug en ik voelde uit heel mijn hart mee met mensen zoals Ludovicus en Nicole (Nida) die altijd met zon vreselijke rugpijnen geplaagd zitten en toch nooit klagen en altijd zo optimistisch blijven.
Ik ga toch nog een tijdje mijn ontstekingsremmers blijven nemen uit voorzorg en ik hoop dat ik nu niet te snel victorie zit te kraaien.
Nu ga ik snel mijn schade inhalen terwijl alles goed gaat en mijn favoriete blogronde doen.
Benieuwd hoe het met iedereen is nu het zonnetje niet meer schijnt.
|
