Paz en Bojako enkele jaren geleden voor ze allebei 'asblond' werden!
Ons allerliefste Paz (éénvandeclub) Shirley Valentine, Shakertje.... stond eergisterenavond heel onverwacht met hare Herman voor onze voordeur. Haar teerbeminde echtgenoot ondersteunde haar toen ze binnenstrompelde. Ventje uitte een kreet van afgrijzen toen hij haar zag. Ik was net de trap opgelopen, gehinkt, gekropen, omdat ik al in mij P.J.s zat (Piedjeess = pyamas). Toen ik echter hoorde dat het ons Pazke was kwam ik zo snel ik maar kon de trap weer afgelopen, gehinkt, gekropen.
We vroegen ze natuurlijk om verder binnen te komen en zich neder te vleien op de heerlijk zachte kussens van onze ouwe, trouwe Chesterfield. Paz en Herman hebben er geen moeite mee als ze me onverwacht zien in mijn P.J.s en mijn gewone huiselijke rommel zijn ze ook gewoon. Zijn er hier vandaag kindjes? vroeg ons Pazke met haar volle, diepe mooie stem die ooit zo door Herman van Molle bewonderd werd. Bah neeje kindje, we zijn terug helemaal ingericht voor babys nietwaar, dat verklaart de box, het looprekje (dat trouwens niet meer aangeraden wordt door kinder experts, maar toch wreed gemakkelijk is voor babys die tussen kruip en loop stadia zitten) en poppenwagens, autos, garages en speelgoed allerlei, het hek dat Seppe tegenhoudt indien hij probeert van de living naar de keuken te kruipen etc. Enfin, ons huis lijkt zon beetje op een snel geïmproviseerde crèche. Tijdens het weekend blijft dat natuurlijk allemaal staan, waar zouden we er anders mee blijven? Elke keer er weer een baby periode voorbij is verdwijnt een deel terug naar de diepe kelder tot de ooievaar er nog eentje aanmeldt.
Maar om verder te vertellen over ons Pazke.
Ik zei met gemeende ontzetting maar kindje toch, wat hebt ge nu weer aangevangen? maar dan wel in het Antwerps, want tegen Paz en den Herman spreek ik nog altijd dialect. Paz viel helemaal uit haar Shirley Valentine/Shaker/Herman van Molle rol en antwoordde me eveneens in het dialect: nen totter gegaan hé Boke en t is gebroken. 'Den Herman' wreef bezorgd, zacht en lief over de asblonde lokken van zijn vrouwtje.
Petverdekke, hoe hebt ge dat weeral geflikt? vroeg ik, eveneens bezorgd.
Awel hé, we waren met onze Hollandse vrienden naar de Ardennen naar de grotten van ..(en nu schrijf ik fonetisch want ik ken zelf enkel de grotten van Han) .... Remoeshjean en de gids zei nog: pas op want t is hier wreed glattig maar dan wel int frans natuuurlijk, want dat is in de Ardennen, en toen schoof ik uit en lap...t was gebeurd, mijne rechterarm gebroken.
Mijn allerliefste vriendin haar rechterarm gebroken, tch tch tch.... en ze is zon bezig bijtje.
En ze vertelde verder:
Ik dacht, bon ....allez....nu zal ik dan terug wat tijd hebben om wat meer op mijn blogske te schrijven maar toen ondervond ik dat typen met één hand helemaal niet gemakkelijk is, net zoals zoveel andere zaken, zoals bv. mijn BH losmaken.
Den Herman zijn oogskes begonnen te glinsteren en hij zei: maar ik help haar goed als het nodig is zulle.
Pazke vroeg me toen om onze blog-vrienden groep op de hoogte te willen brengen van dit vreselijk ongeluk en ik was natuurlijk onmiddellijk bereid om dit voor haar te doen.
Na enkele tasjes koffie en bijna een hele doos wafels van de wafelenbak van de lokale school binnengespeeld te hebben, stonden ze allebei recht want ze gingen samen nog op stap.
Pazke vroeg toen aan hare Herman om het ceintuurke van haar jurk even terug vast te doen, waarop Herman tot mijn allergrote verbazing zei: probeert dat zelf maar zoeteke, ge moet een beetje moeite doen. Tough love (fonetisch = tuff luf) noemen ze dat op zn engels.
Mijn ventje zei toen met een glimlach: moest ze gevraagd hebben om het los te doen ge zoudt nogal gesprongen hebben hé Herman? en Herman grijnsde heel ondeugend met pretoogjes.
Dus, lieve blogvrienden van Paz...
Bij deze laat ik u weten dat ze regelmatig jullie schrijfsels zal lezen, maar zelf voor onbepaalde tijd even uit de wiggeling is.
Ik hou jullie op de hoogte!
|