Als jullie dit lezen zijn we eindelijk on line geraakt. Eerst had onze geliefde badstad internetaansluiting beloofd in april, daarna vanaf 1 juni, maar zoals overal en altijd zijn er opstartproblemen. Ik zit dus nu al te popelen om mijn favoriete blogjes te lezen, want de vriendelijke computer mijnheer heeft me telefonisch weeral verzekerd dat we vanavond zeker zullen aansluiting krijgen. Eerst zien en dan geloven zei ooit den ongelovige Thomas, of, veel beloven en weinig geven doet de zotten in vreugde leven. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Nee hoor, deze keer ben ik vol vertrouwen.
We zijn hier nu al enkele dagen en zijn héél tevreden met ons mooi appartementje. Zonnig en proper en al wat we nodig hebben.
De eigenaars, mijn lieve vrienden, hebben voor mij zelfs een computerhoekje ingericht omdat ze weten dat ik regelmatig op mijn blogje schrijf.
Onze eerste dagen zijn al prachtig geweest. Ik heb onmiddellijk op het strand een kabientje (westvlaams voor cabine) gehuurd, dit doe ik meestal aan zee, want al dat gesleur met stoelen en parasols elke keer is zwaar werk. Bovendien is je eigen plekje op het strand altijd leuk. De cabine is ook de plaats om uit je nat badpak te strippen en een droge aan te doen. Jaja, ik ben al elke dag in zee gaan zwemmen hoor, gisteren nog met de twee kleinzoontjes die even op bezoek kwamen met hun papa, want mama moest werken.
Ventje had eerst met hen en hun papa en groot fort gebouwd, dat vervolgens verdedigd moest worden tegen de aanval van de woeste golven en nadien, toen het fort de strijd verloren had en volledig vernietigd was, is nana met hen het water ingedoken.
Ik zit me nu af te vragen of de borrels chemisch, vuil, radioactief zeewater die ik de laatste dagen binnenkreeg mijn haren groen zullen kleuren en of mijn vel niet op de lange duur gaat lossen.
Ik moet wel even grinniken als ik terugdenk aan de aankomst gisteren van kleinzoon 2, vier jaar oud. Hij kwam op het appartement binnen, rugzakje op zijn rug, pet op zijn hoofdje met een grote grijns op zijn gezicht.
Toen ik me bukte om hem te knuffelen stroopte hij plots, nog steeds volledig gekleed en met zijn rugzakje op zijn rug, zijn broek naar beneden, trok vervolgens zijn flieterke uit zijn onderbroek, keek ons allemaal heel fier aan en, flieterke tussen duim en wijsvinger, en zei heel trots: kijk eens nana!
Ik was even sprakeloos maar herpakte me onmiddellijk en zei: knap flieterke ventje, t is al flink gegroeid. Hij keek me niet begrijpend aan en zoon 1 gaf onmiddellijk uitleg.
Maar nee nana, hij heeft voor de eerste keer een echte mannenonderbroek aan met een spleetje van voor, zodat hij zijn broekje niet meer hoeft af te stropen en zijn flieterke zo uit het gaatje kan nemen .
We kregen daarop onmiddellijk een demonstratie, want kleinzoon, nog steeds met pet op en rugzak aan, schuifelde, broek rond zijn enkels, naar het toilet om heel fier een demonstratie te geven, dat natuurlijk op applaus onthaald werd.
Vooraleer ze terug naar huis gingen hebben we nog lekker Thais gegeten. Voor ventje en mezelf was dit slechts de tweede keer. We hadden het ooit eens gegeten en het was ons toen niet zo goed bekomen, maar deze keer was het zo lekker dat we het menu zeker verder nog eens zullen verkennen.
Ik geloof nooit dat ik deze maand ga vermageren
Nu maar hopen dat ik vanaf nu regelmatig op het net kan, allemaal mee de vingers gekruist houden hé!
|