|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ons madam is even aan het rusten en dan mag ik nog eens aan de PC.
Ze kan het niet kroppen dat ik het plezant begin te vinden.
Het regent hier oude wijven zoals ze bij ons zeggen.
Aan het strand liggen zit er niet in vandaag.
In de zetel liggen ook niet, want daar ligt ons madam te lezen.
Vanmorgen heb ik ze nog eens meegenomen naar een rommelmarkt, ik weet dat ze dat heel graag doet.
Ik kwam geladen als een muilezel terug thuis.
Ze begrijpt niet dat ze daar niet moet kopen, ze moet alleen maar kijken. Ik ben een fortuin kwijt.
Een eiken bibliotheek trap, zeg nu zelf, wat moeten we daar mee aanvangen?
Zij zegt dat ze het in de keuken gaat zetten zodat ze aan de bovenste kastjes kan.
We hebben nochtans al een heel stevig plooibaar trapje, maar deze vond ze interessant omdat het een paal heeft waar ze zich aan kan vasthouden.
Ik vroeg haar of ze voor mij ging paaldansen en ze kon er niet om lachen. Geen gevoel voor humor ons madam.
Verder kocht ze nog een enorme zak vol speelgoed voor de kinderen, voor vijf euro!
Allemaal monsters, (het speelgoed, niet de kinderen) en gewoon omdat onzen tweede zot is van monsters.
Ik zei dat we al meer dan genoeg rommel in huis hadden, maar ze zei dat ik haar dan maar niet moest meesleuren naar rommelmarkten.
Dan kocht ze nog een Braziliaanse zonnepet.
Het regent pijpestelen en ons madam koopt een zonnepet, van optimisme gesproken!
De verkoper wist haar te overtuigen omdat hij zei dat hij ze rechtstreeks kocht in Brazilië en dat ze daar de grote mode waren en toen hij zei dat ze er knap mee stond was zijn broodje gebakken.
Mij leek het alsof er een vliegende schotel op haar hoofd geland was, maar ik heb wijselijk gezwegen.
Ze was gisteren al zo kwaad, dus ik moet vandaag weer goed op mijn tellen passen.
We waren op bezoek bij een oude 88 jarige halfblinde, bijna dove tante van haar.
Het mens is heel lief, maar ze hoort nog enkel diepe stemmen.
Ik moest dus elke zin van ons madam terugzeggen, want mij verstond ze, en ons madam haar piepstem hoorde ze niet. Mijn been ziet blauw van de stampen.
Ik was niet snel genoeg in het doorgeven van haar antwoorden!
Diezelfde tante van haar heeft ons vanavond uitgenodigd om eens goed te gaan eten.
Nu was ons Madam de hele terugweg weer kwaad op mij omdat ik geen vis lust.
Tante wou trakteren in een chique visrestaurant met oesters en kreeft, en ik lust dat niet en ze hebben daar geen vlees.
Er is dus besloten om naar een ander restaurant te gaan straks.
Nu is het natuurlijk weer mijn schuld dat ons madam geen oesters en kreeft krijgt!
Heel de weg terug heb ik het moeten horen. Het is altijd mijn schuld.
Toen ik zei dat het de schuld van het restaurant was en dat ze daar maar vlees moesten voorzien voor mensen zoals ik, kreeg ze het nog meer op haar heupen.
Ik heb dan maar weer wijselijk weer gezwegen. Ik kan goed zwijgen.
Toen ik daarstraks zei dat ik iets op haar blog ging schrijven, zei ze dat ik er zelf een moest aanmaken.
Moest ik verdorie weten hoe het moest dan deed ik het ook.
Ze zou nogal verschieten van mijn succes denk ik.
Maar ik val nog liever dood dan het te vragen.
Ben ik nu de enige man die zo onder de plak ligt?
Ik denk het niet want Pietje Bob die fleurt mij af en toe nog eens op en geeft me nog wat moed. Bedankt maat!
Veertig jaar zo onder de sloef, t is niet gemakkelijk.
Succes trouwens met uw nieuwe blog P.B. Ik zal regelmatig komen kijken hoor.
Het wordt tijd dat er wat meer mannen schrijven wat ze denken.
Altijd die vrouwen aan het woord, wij tellen ook nog mee, maar dat zijn ze precies vergeten!
(de zilveren surfer)
|
