|
Mijn specialist, mijn huisdokter en ook mijn kinesist zeggen dat je ondanks je hernia toch zoveel mogelijk in beweging moet blijven, maar liefst bewegingen die zo weinig mogelijk schokken toebrengen aan de ruggewervels.
Dus: niet joggen en niet springen, maar liefst zwemmen.
Verdorie toch, en ik die elke ochtend tien kilometers jogde, daarna twintig kilometers fietste, om daarna een half uur te springen op mijn trampoline. :lol:
Maar mijn ventje, altijd bezorgd, zorgde er vorige zomer voor dat er in de tuin een zwembad kwam, zodat ik toch de nodige beweging had.
Vorige zomer, kennen jullie dat woord nog - zomer - dan schijnt de zon en dan is het warm ... juist ja .... vorige zomer was het inderdaad zo zonnig en warm en kon ik genieten van mijn openlucht zwembad.
Dit jaar ben ik er al meermaals ingedoken om er na een half uur blauw verkleumd terug uit te komen, mijn haren kletsnat van de regen en mijnen onderkant nat van het zwembad water.
Op mijn voorstel om er een mooie serre over te bouwen, kwestie van het wat droog en wat warm te krijgen, ging mijne zilveren niet in, maar hij kwam, zoals trouwe lezers weten, op de proppen met het lumineus idee om er tijdens de zomer een heel grote party tent over te zetten.
Deze week kregen we een telefoontje van een goede vriendin die eenzelfde zwembad in haar tuin heeft staan als wij en die mijn blog leest.
Potverdorie zeg, dat was een heel goed idee van uwe zilveren zei ze mijn ventje is onmiddellijk een party tent gaan kopen en die staat nu over ons zwembad, ideaal!
Mannen kunnen soms toch ongelooflijk inventief zijn.
Die partytent kon trouwens ook goed van pas komen bij een eventueel feestje in de tuin.
Nu hij van onze vrienden hoorde dat zij het ook een goed idee vonden, begon hij serieus rond te kijken.
Zoals jullie al gemerkt hebben heeft mijn ventje nu ook eindelijk het Internet ontdekt en surft hij voor alles en nog wat.
Shoeke kom eens kijken! riep mijne surfer en hij wees me op de computer verschillende party tenten aan.
Welke wilt ge? vroeg hij.
Ik koos de grootste die langs alle kanten open kan, want stel je voor dat het ooit nog zo warm wordt dat ik wil zwemmen om wat af te koelen.
Goed, maak je klaar, we gaan er eentje kopen zei his Masters voice.
Vijf minuten later stond ik gepakt en gezakt aan de voordeur, klaar voor de rit.
Waar moeten we zijn? vroeg ik toen we in de auto zaten.
Bij t Amerikaantje in Belsele want daar zijn ze het goedkoopst, ik heb de prijzen vergeleken op het Internet zei hij fier en we vetrokken richting Kennedy tunnel.
Weet ge waar Belsele ligt? vroeg ik.
Ja, ik heb het thuis opgezocht, ergens tegen Sint Niklaas, we moeten eraf aan afrit 14 antwoordde hij.
Afrit 14 kwam in zicht en ik toen spiltste de weg zich op.
Ik vroeg of we naar links of naar rechts moesten.
Euh....ik ben niet meer zeker, kijk eens op de kaart zei hij.
Waar is onze GPS eigenlijk? vroeg ik verbaasd terwijl ik zocht naar een kaart van België, tevergeefs, want de kaart lag namelijk nog op onze keukentafel, mooi opengespreid.
De GPS hadden we aan onze jongste uitgeleend om op reis te gaan, ik was het vergeten.
Dus op de goede, ouderwetse manier van vroeger begonnen we al rondrijdende Belsele en t Amerikaantje te zoeken.
Als er nu iets is waar mannen een hekel aan hebben, dan is dat stoppen en aan iemand de weg vragen, vraag me niet waarom, ik zal het nooit begrijpen.
Na Belsele doorkruist te hebben op zeventien verschillende manieren zagen we eindelijk het gebouw in de verte.
Ik ga niets negatief over t Amerikaantje zeggen .... het is iets dat je moet gezien hebben om het te kunnen geloven.
Laat ons zeggen dat de lage prijs van hun artikelen mogelijk wordt gemaakt door de inrichting van hun winkel.
Ik kon niet snel genoeg terug buiten staan, want ik lijd aan claustrofobie.
Ventje wurmde zich door alle gangen en ik vroeg me af waar ze daarbinnen een party tent zouden kunnen tentoon stellen.
Niet dus ... en buiten ook niet.
Ventje kwam terug naar buiten in het gezelschap van een vriendelijke juffrouw en samen begonnen ze wat verder onder een heel groot zeil te graven.
Het vriendelijk kind zei dat mijn ventje er de twee dozen moest uittrekken die ze aanwees, wat hij dan ook deed.
Het waren héél zware dozen!
Ik droeg mijn mini-steentje bij door te zeggen dat hij misschien een hartinfarkt zou kunnen vermijden indien hij de zware dozen op één van de vele kruiwagens zou laden die er te koop stonden, inplaats van ze naar de auto te dragen die wat verder op de parking stond.
Puffend en zwetend wist mijne superman de dozen allebei in de auto te krijgen.
Om hem tijd te geven om terug wat op adem te komen stelde ik voor om in een nabijgelegen taverne een Duveltje te gaan drinken, wat hij heel dankbaar aanvaarde.
Morgen ga ik de tent opzetten voor u pufte hij vol goede moed toen hij eindelijk terug kon spreken.
Vanmorgen keek ik echter door het raam naar buiten en ik dacht : t zal dan toch niet voor vandaag zijn vrees ik ! de hemel kleurde weer voor de zoveelste keer grijs, afgewisseld met zwart en de regen viel met bakken uit de lucht.
Maar ach .... ze beloven weldra wat zon .... hoop doet leven nietwaar?!
|
