|
Onze twee jongste, lieve schattebollekes kwamen gisterenavond slapen zodat hun papa goed uitgerust zou zijn voor hun lange vakantierit.
Het woord slapen is voor brede interpretatie vatbaar bij onze twee jongste kleinkindjes.
Eens ze slapen zitten we goed, maar ze in slaap krijgen is een ander paar mouwen.
Seppe begaf uiteindelijk rond negen uur en werd in zijn bedje gelegd, maar zijn zusje was nog steeds klaarwakker toen haar papa vertrok rond tien uur.
Net toen we de voordeur achter hem sloten hoorden we Seppe boven huilen.
Ventje ging naar boven om zijn tutje te geven.
Zoon had ons eraan herinnerd dat beide kindjes een hevig braakreflex hebben wanneer ze beginnen te huilen.
Hij gaf ons dan ook de goede raad om enkele kotsbakjes mee naar boven te nemen.
Toen ik tot beneden hoorde dat het huilen van Seppe in volume begon toe te nemen, snelde ik naar boven met kleindochter in mijn kielzog.
Ventje stond hulpeloos boven in de hall met de half slapende, wenende, nu kotsende Seppe op zijn arm, die net op dat ogenblik zijn eerste braak projectiel recht op mijne zilveren richtte.
Ventje slaat op zon ogenblikken tilt.
In plaats van naar de badkamer te rennen en de kleine op zn minst over de WC of het bad te hangen, bleef hij stokstijf staan met de nog steeds kotsende kleine op zijn arm.
Het resultaat was natuurlijk dat hij de volle laag over zich heen kreeg.
Op zon ogenblikken doet ventje me altijd denken aan die oude soldaat van Dads Army die altijd in paniek riep: dont panic...dont panic...
Op mijn commando: volg me naar de badkamer liep hij gewillig achter me aan, met de nog halfslapende Seppe in zijn armen.
t Was een mooi zicht.
Zunde dat ik geen tijd had om fotos te nemen.
Ik stroopte de zomer slaapzak van Seppe af, die ondertussen lekker lag verder te slapen op het verschoonkussen.
Na een grondige inspectie besliste ik dat de pyama er nog door kon, dus ik nam hem voorzichtig op en legde hem naast me in ons groot bed.
Kleindochter, die de hele tijd achter ons aan had gelopen werd eveneens in ons bed gelegd en ik zei tegen ventje dat ik er dan ook maar in kroop, het was inmiddels elf uur.
Ventje ging een douche nemen en een wasmachientje laten draaien....:lol:
Seppe sliep zalig, zich van geen kwaad bewust en kleindochter viel ook onmiddelijk als een blok in slaap.
Nana ook!
Tot twee uur s morgens...
Seppe begon weer te woelen en zachtjes te wenen.
Hij lag met zijn poepje op ongeveer vijf centimeter van mijn neus en mijn reukorgaan ving de geur op van een open beerput.
Eerst dacht ik dat hij een protje had gelaten maar de geur was zo overweldigend dat ik ervan overtuigd was dat hij zijn pamper had gevuld.
De halfslapende Nana stond op, nam de halfslapende Seppe op de arm en slefte versuft naar de badkamer.
De pamper moest inderdaad bij hoogdringendheid verschoond worden, wat nana dan ook prompt deed.
Seppe sabbelde aan zijn tutje en sliep door het hele gebeuren.
Omdat hij dan toch zo heerlijk sliep legde ik hem nu terug in zijn babybedje, dan had ik wat meer plaats in het grote bed, want kleindochter lag plat op haar rug met haar armpjes en benen wijd uitgestrekt als de spaken van een wiel.
Veel plaats was er niet meer.
Ventje was van tevoren al verbannen naar de logeerkamer, wat hij helemaal niet erg vond.
Van half drie tot zeven uur heb ik dan toch wat kunnen slapen.
De kindjes werden tegen de middag afgehaald, want ik het was 'Blogday' met mijn vrienden en ik wou er graag naartoe.
Ventje kwam me daar later afhalen met het slechte nieuws dat onze kinderen toch niet die nacht zouden kunnen vertrekken, want Seppe had zijn middageten ook overgegeven en had nu ook koorts.
Schoondochter was met hem nog snel naar de dokter gegaan en hij had de raad gegeven om hun vertrek toch nog even uit te stellen tot er wat verbetering was.
Hij dacht dat Seppe een maag- darm onsteking had.
Onze poging om hen uitgerust te laten vertrekken was nu nutteloos gebleken.
Ik was gisterenavond zo moe van mijn vorige baby-marathon-nacht dat ik om acht uur mijn bed inkroop en als een blok in slaap viel.
Tot nu ...t is weer zo ver!
Drie uur s nachts en ik ben terug klaarwakker.
Ventje ligt zalig te snurken en ik maak van de nood een deugd en werk mijn blogdagboek dan maar bij.
Seffens nog een heel saai spelletje zoeken waar ik slaperig van word en dan kan ik misschien toch nog enkele uurtjes onder de lakens kruipen.
Groetjes aan alle andere insomniacs ...
|
je lacht!
