|
Hèhè, we zijn weer thuis.
Het verlengd weekendje is achter de rug en ik heb weer gevoeld hoe het is om met vier mensen op enkele vierkante caravan meters te leven.
Voor diegenen onder u die het niet weten : t is héél krapkes, zeker met zn vieren in één bed.
De eerste nacht hadden we de twee kindjes in één bed gelegd en ventje en ik sliepen in het ander.
Halverwege de nacht kwam de oudste bij ons liggen en iets later volgde natuurlijk ook de jongste.
Ventje besloot toen, met een heel diepe zucht, om maar op te staan en alleen in het andere, nu lege bed te gaan liggen en hij liet me achter met de twee kindjes.
Uit deze eerste nachtelijke beddendans trokken we al een wijze les voor de volgende nachten.
Een bed in een caravan is géén Kingsize, t is meer een super klein Twijfelaarke en vermits ik niet zo klein ben wast wel een beetje wringen, maar we lagen toch lekker knus en warm met ons driekes naar Harry Potter I en Harry Potter II te kijken met de nodige show erbij natuurlijk.
Gillend mijn hoofd onder de lakens, om dan vervolgens getroost te worden door de lachende kleinkindjes : ge moet niet bang zijn nana, t is niet écht hoor, t is maar een film, monsters en spoken bestaan niet! .
Grootvader lag zalig op zn eentje alleen in het ander bed te snurken.
We hebben een prachtig Ardens dorpsfeest meegemaakt.
Het was net alsof de tijd vijftig jaar terug gedraaid werd.
Het dorpje was volledig afgezet voor alle verkeer en de kindjes konden vrij rondlopen op de brocanten-rommelmarkt.
Muziek van vroeger weerklonk de hele dag uit het ene café dat het dorp rijk is.
Ik voelde me alsof ik op het pleintje zat bij Rrrrrrené en Edith uit Allo Allo.
Voor vijftig cent mochten de kindjes een lange toer door het dorp maken op de rug van een heel groot paard waarvan het veulentje nog meeliep.
Toen de mis uit was, werd aan het monument voor de gesneuvelden een minuut stilte gehouden en vervolgens begon de lokale fanfare de Brabanconne te spelen.
Ik moest toen wel even verbeten op mijn onderlip bijten om het niet uit te proesten, want ik kon het echt niet laten om in gedachten de Marseillaise à la mode de Yves Leterme te neuriën.
Broer en schoonzus hadden me verwittigd van het bijzonder hoog niveau van de dorpsfanfare en de bijbehorende majoretten.
Ik twijfel nog steeds of al de leden van de fanfare geen genetisch gevolg zijn van inteelt in een zeer kleine gemeenschap.
De weergoden waren niet al te slecht geluimd. Af en toe een bui en af en toe wat zon. Typisch Belgisch.
De grond was wel nat en drassig en ik ging even onderuit met een flinke smak toen we het huis in aanbouw van de buren even gingen bekijken.
Ik ben nu de trotse bezitster van één witte bil en een multi color bil.
s Avonds werd ons, buiten onder een heel grote party tent, een lekkere BBQ aangeboden door broer en schoonzus, samen met de ganse uitgebreide familie.
Voor de kinderen was het ook een fantastisch weekend.
Op de rommelmarkt heb ik voor meer geld speelgoed voor hen gekocht dan ventje verdiend heeft aan zijn stand.
Moe maar heel tevreden zijn we gisteren thuisgekomen.
Onze twee jongste kampeerders waren uitgeteld, te moe om nog te bewegen.
Nana ook!
|
Zag er wel heel knus uit daar he Bijouke! En daarmee is onze mooie Zomer weeral bijna voorbij
Welkom thuis!
