Onze eerste stop was ergens tussen de Champagne- en de Bourgogne streek. Gewoon één nachtje slapen en dan verder. De zon scheen er wel, maar gaf zeker nog niet de gewenste temperatuur. In onze caravan ‘twijfelaar-bed’ kropen we nog heel dicht bij elkaar onder twee donzen dekbedden.

We zijn er wel maar net geraakt want ventje was de afslag voorbijgereden en na het nemen van een knappe cirkel, trok onze auto niet meer op.

“Dedju !!! de remmen zijn precies geblokkeerd“ zei mijne chauffeur. Hij keek heel bedenkelijk maar stopte niet, zo is mijn ventje. Ik kreeg mijn eerste onregelmatige hartkloppingen van de reis.

Ventje gaf lekker flink gas in plaats van te stoppen en tot ons groot geluk doemde iets verder de camping op.

We raakten nog net tot aan de receptie en bij het uitstappen kwam ons een brandgeur tegemoet. De remmen van de caravan smeulden.

“Ahaaaaa!!!!” zei mijne Baden Powell. “Ik zie al wat er mis is. Door die korte bocht te nemen is de rem van de caravan vastgeraakt, ‘t is niks.”

Mijn hart begon terug in een normaal tempo te kloppen.

Deze camping hebben we al meermaals bezocht op onze reizen heen en terug van ‘t zuiden om te overnachten.

Er is een restaurant zodat we allebei de eerste franse kaas en de eerste slokjes franse wijn kunnen proeven en daarna lekker voldaan in bed kunnen vallen.

Op de autostrade en op de camping zagen we bijna allemaal Nederlanders met een caravan en af en toe een Belg. Ik denk dat alle Nederlanders een caravan hebben, het kan niet anders.

In Frankrijk noemen ze trouwens deze maanden buiten seizoen: het seizoen van “les gris jaunes.” Gisterenavond hoorde ik weer een nieuwe uit de mond van een franse kelner: “les pommes frites”.

De volgende ochtend, na het eten van onze eerste franse baguette trokken we verder richting zon.

Ventje had de volgende stop gepland rond Montpellier.

Het was hoge tijd om te stoppen want mijn hernia protesteert na vier uur autorijden altijd, ondanks de pijnstillers.

We beslisten toen, omdat de Ardèche door iedereen aanbevolen werd, om daar een camping te zoeken.

De keuze viel op camping Les Ranchisses in Largentières. (www.lesranchisses.fr)

Ventje vergat er wel bij te zeggen dat we na de afrit van de autoroute nog een zestigtal kilometers zigzag autorijden moesten bijnemen.

‘t was precies zoals vroeger toen we nog door de Pyreneëen moesten om in Spanje te geraken.

Net op tijd geraakten we op de camping. Ik was op. Ventje was op en de naft was op.

We zochten een mooie plaats uit, (reserveren hoeft niet buiten het seizoen), installeerden ons even in de zon en gingen toen wat later in het voortreffelijk restaurant een hapje eten (waar we die nieuwe naam hoorden).

‘s avonds vielen we uitgeput in ons reeds opgedekte bed. Dat is het voordeel van een wat grotere caravan.

Vandaag was een rustdag. We hebben vrij lang geslapen, een lekkere brunch gegeten en dan zijn we aan het zwembad in de zon gaan liggen. Ik zwom, ventje zon’de.

Er zijn drie zwembaden, een jacuzzi en een rivier.

Er waait ook sinds we aankwamen ook een heel stevige wind. Ik weet niet of het een mistral is of niet, maar toen er een felle rukwind opstak vloog er toch een ligstoel met kleding, handdoeken en al in het zwembad.

De zwemmer zelf kon er niet om lachen.

Ventje vroeg me daarnet of ik hier wou blijven. Huh !!! Wat had hij gedacht?

Geen stap verder zet ik. ‘t is een prachtige camping. De zon schijnt. In de zon is het minstens 25°C en het restaurant is goed.

Natuurlijk wil ik niet verder. Dat was de afspraak.

Twee dagen autorijden om wat zon te hebben is voldoende. Gibraltar hoeft voor mij niet en de Ardèche is ook een prachtige streek om te verkennen, of niet soms?

Nu ga ik stante pede naar de bar, want daar kan men naar het schijnt op het internet. Tegen betaling uiteraard.

Benieuwd of het zal lukken?!