|
Ja lap ....t is weer die tijd vant jaar.
De Kuch-Kuch-Snotter-tijd.
De steeds weerkerende jaarlijkse verkoudheid.
De vieze virussen kiezen altijd eerst hun zwakste prooien, de oudjes en de kleintjes.
Vorige maandag had schoonma prijs.
De dokter werd erbij geroepen, er werd gezorgd voor de nodige medicatie en voor voldoende spijs en drank, want wij moesten even weg voor de appelpluk/pers/vul dag.
Toen we gisteren terug thuiskwamen is ventje weer onmiddellijk naar haar toe gegaan om te zien of alles oké was.
Alles was, kuch kuch, snotter snotter, godzijdank oké, het was in elk geval niet nog erger geworden.
Mijne zilveren moest enkel nog wat boodschappen doen en dan kon zij weer even verder.
Vandaag zouden we zelf gaan winkelen, want de muizen vielen dood in de kasten, maar de telefoon rinkelde 's morgens voor tien uur, da's altijd onrustwekkend.
Zoon 1 kuch kuch snotter snotter voelde zich helemaal niet goed en of we de kindjes niet even konden opvangen tot zijn vrouwtje gedaan had met werken.
De boodschappen werden dus gedaan samen met de twee kleinzoontjes. Dat was weer even wennen.
Beiden liepen ze door de wandelgangen van de winkels met hun armen wagewijdopen gesperd om met hun vingers alles aan te raken. Hun tastgevoel moet ook nog bevredigd worden.
Ventje en ik hebben nog nooit zo snel gewinkeld. Ik denk dat we alle snelheid records gebroken hebben.
Voor ons toekomstig prinsesje (kleindochter) moesten we nog een tiara en bling bling schoentjes kopen, das nu ook in orde. De prinses outfit is nu helemaal compleet.
Kleinzoontjes hebben daarna even samen met ons de ongezonde rook sfeer van onze parochie café opgesnoven terwijl we allemaal onze dorst laafden.
Klaar, luid en duidelijk galmde plots de stem van kleinzoon 2 door het lokaal: Nanaaaa ik moet kakaaaaa doen! wat een glimlach op menig oud, gerimpeld gezicht toverde.
Grootvader verdween met hem naar de WC.
Kleinzoon 1 stond geboeid te kijken naar de biljarters.
We wezen hem een veilige plaats aan van waar hij kon kijken zonder een biljartkeu in zijn oog te krijgen, maar als een magneet werd hij steeds dichter en dichter naar de biljart tafel getrokken.
We hebben ze in de late namiddag terug thuis afgezet bij hun mama die inmiddels gedaan had met werken.
Hun papa lag nog steeds uitgeteld in de zetel.
Nu maar hopen dat ze allemaal hun beestjes bijhouden!
Alhoewel .... kuch kuch... snotter snotter....:wink:
|
