|
**
mammy en daddy
Na het lezen van het artikel Dossier Hooggevoeligheid in de Humo deze week, besloot ik om naar hun website te gaan en even uit te testen of ik hooggevoelig was of niet, ik wil mezelf altijd beter leren kennen.
Ik schrok me rot, ik was zo hooggevoelig dat ik er zelf mottig van werd.
Wie had dat ooit gedacht?
Ik zeker niet.
Ik voel al heel mijn leven wel de pijn van anderen aan en ik verafschuw geweld en conflicten, maar hooggevoelig....hm...ik dacht dat ik bij de vrij normale groep hoorde gewoon gevoelig - .
Té is namelijk nooit goed, zei ooit Zuster Treezebees op school!
Maar ja, nu ik er wat verder over nadenk: wanneer één van mijn broers of zus vroeger van vader een draai rond zijn of haar oren kreeg (dat mocht toen nog) dan weende ik inderdaad altijd flink met hen mee.
Ik herinner me nog dat vader me toen altijd heel verwonderd aankeek en vroeg : waarom ween jij, ik heb u toch niets gedaan of verweten! en ik snotterde altijd terug ik wèèèèèèèèèt het niet ...... bleit bleit....
Dus jullie zijn gewaarschuwd.
Je bent hier op een hooggevoelig blogje!
Van hooggevoelig gesproken.
Morgen is het weer die unieke Belgische dag Allerheiligen.
Uniek omdat ik geen enkel ander land ken waar men massal op dezelfde dag naar het kerkhof gaat om geliefden te herdenken.
Sommigen vinden het onnodig je kan tenslotte elke dag naar het kerkhof, maar ik vind het een prachtige traditie.
Britten zijn heel traditioneel en ik ben half Brits hé, dat verklaart veel.
Mijn ouders kozen allebei voor crematie en as-verstrooïng.
Moeder vroeg wel om haar as op dezelfde plaats te strooien als vader, wat ook gebeurde.
Het enige dat me stoort is dat er geen gedenkplaatje is voor hen.
Bij mijn Britse grootmoeder is er rond de strooiweide een kringvormige, lage, schuin afhellende muur en daar zijn de gedenkplaatjes op bevestigd.
Allemaal dezelfde, heel sober met enkel hun naam, geboortedatum en datum van overlijden erop vermeld.
Op het kerkhof in Londen waar de as van mijn nicht gestrooid werd, werd voor elke overledene een rozenstruik geplant.
De strooiweide verandert dan langzaam in een groot rozenperk en bij elke struik staat een klein gedenkplaatje, ook heel mooi.
Morgen sta ik weer zoals elk jaar voor het plekje van mijn ouders.
Zonder bloemen voor vader, want die had ons dat strikt verboden.
Geef jullie geld liever aan een goed doel zei hij op zijn sterfbed, maar we nemen wel een mooi bloemetje mee voor moeder, voor haar was alles wat we deden altijd goed.
Die zee van bloemen op het kerkhof, al is het maar één dag op het jaar, is prachtig om zien.
Natuurlijk denk ik elke dag aan mijn lieve ouders, maar op Allerheiligen heb ik dan nog het gevoel dat ik hen ècht een bezoekje breng.
t Ja ik ben nu eenmaal hooggevoelig.
Ik kan er ook niets aan doen. :wink:
|
woehaa..... ik kwam hier even iets schrijven en schrok me rot: de code hieronder is, geloof het of geloof het niet BOE
