|
Wanneer het buiten stormt, dan stormt het meestal ook inwendig bij mij. Ik denk dat het weer een grote invloed uitoefent op het gemoed van bijna iedereen.
Schijnt er een stralende zon, dan zie je buiten allemaal lachende mensen lopen.
Bij grijs, mistig herfstweer verandert hun kledij plots van leuke, heldere kleuren naar beige, grijs, en zwart en hun uitdrukking verandert mee - niemand lacht nog.
Vandaag zie ik door het raam iedereen goed ingeduffeld lopen, vechtend met open paraplu tegen de felle wind, de regen en de hagel in.
Toch is er veel meer vering in hun stap, alsof de stormachtige wind de depressie van de vorige dagen eruit blaast. Er wordt terug gelachen ondanks de regen en de wind.
De hoge vochtigheidsgraad in de lucht heeft er toch weer voor gezorgd dat Herniaretta zich ferm liet voelen.
Nu, met een flinke dosis pijnstilling kan ik weer verder.
Pffft....oud worden en verslijten is helemaal niet leuk hé?
Waar is de tijd dat we nog een hele avond lekker rock-en-rolden op hoge stilletto hielen?
Het enige dat we daar soms aan overhielden was een pijnlijk eksteroogje.
Die puntschoenen zijn trouwens weer volop mode, maar mijn voeten steek ik er niet meer in hoor, dàt kan ik niet meer opbrengen. Geef mij maar comfort.
Alles moet gemakkelijk zitten. Niets mag nog knellen. Mijn afzien om mooi en hip te wezen periode is voorbij. Finito.
Bovendien zie je er met dat soort kledij vanaf een bepaalde leeftijd uit als een overjaarse hippe nijlpaard.
Mutton dressed as lamb zei mijn vader zaliger en zon uitdrukkingen blijven bij mij hangen.
"Gracieus ouder worden" is mijn motto, in mijn geval komen daar wel veel rekkers aan te pas.
Bovendien herinnerden de zeer pijnlijke prikken van Herniaretta me met veel venijn, dat de grote ZES met een sneltreinvaart eraan komt.
De feestdagen trouwens ook.
Er komen zoveel grote, nog te plannen, feesten op me af dat ik bijna tilt sla.
Volgend jaar vieren we mijn zestigste, schoonma haar vijfentachtigste, èn onze veertigjarige huwelijksverjaardag. Jawadde?!
Alsof ik met al die aankomende feesten nog niet genoeg had om over te dubben en te piekeren, hebben zoon 2 en schoondochter besloten om een ander huis te kopen.
Nèt wanneer je denkt, oef, nu zitten die gasten eindelijk op hun plaats, alles mooi verbouwd, alles netjes in orde, besluiten ze dat de tijd gekomen is om te herbeginnen in een ander, beter, groter huis.
De twee gepensioneerde grootvaders en zoon 2 zijn alle drie heel Handige Harrys en wrijven al met genoegen in hun handen bij de gedachte van alweer een nieuwe verbouwing. Bjeuch....ieder zijn hobby nietwaar?
De kogel is nog niet helemaal door de kerk. Papieren moeten nog getekend worden.
Gisteren zijn we even mee gaan kijken naar hun nieuwe droomhuis.
Ventje vond dat ik beter thuis kon blijven omwille van Herniaretta, maar heel voorzichtig schuifelend ben ik er geraakt. Mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid overwon de pijn.
Het huis heeft prachtig potentieel, maar bij de gedachte aan wat er allemaal weer bij komt kijken zakte mijn moed wel in mijn schoenen.
Ach, al goed dat mijn zonen mijn on-avontuurlijke genen niet hebben overgeërfd.
Tenhuize Bojako doen we rustig het kamer per kamer.
Het is nu de beurt aan onze slaapkamer, hoognodig na al die jaren.
De grote verandering van vorige winter de veranda/keuken ben ik nog maar pas te boven.
Dat heb je met een oud huis.
Net wanneer je denkt dat alles eindelijk terug in orde is, begint de hele santeboetiek weer van voor af aan en ik haat de rommel dat het met zich meebrengt.
Ventje is al flink aan de slag en enkel ons bed en de kleerkast staan er nog.
Vanaf volgende week slapen we in de logeerkamer.
Ons sloppel shoeke galmde en ketste gisteren als een echo heen en weer van muur tot muur.
Brrrrrr....jakkes....
|
