|
Zoals je kon zien aan de vuurrode kaakjes op de foto in het vorige logje, was Tibo in de Ardennen ook nog niet genezen. Hij bleef hoge koorts maken.
Eens thuis ging hij nog maar eens naar de dokter en weer moest hij opgenomen worden in het ziekenhuis omdat hij nog steeds een fameuze neus-keel en oorontsteking had.
Gelukkig werd hij zaterdag ontslagen zodat hij toch nog op mijn verjaardagsfeestje kon zijn.
Ik had me voorgenomen om het mezelf deze keer wat gemakkelijk te maken en Mr. Silver en ik waren de dag ervoor druk in de weer geweest met voorbereidingen voor Tapa's allerlei.
We zijn nu, wanneer we allemaal samen zijn, met teveel om gezellig rond de tafel te kunnen zitten voor een warme maaltijd.
Maar geloof me wanneer ik zeg dat ik me mispakt heb aan Tapa's, dat bleek ook enorm veel werk te zijn, dus het wordt volgend jaar uitkijken naar iets dat veel minder arbeidsintensief is.
Was ik met Rockefeller getrouwd, dan zou ik natuurlijk een feest in een restaurant of door een traiteur kunnen doen, maar mijne zilveren Rockefeller is van de arme kant van die familie, daarom is hij met mij getrouwd. Gratis kokkin, poetsvrouw etc. etc. :-)
Mr. Silver verjaart in juni en dan kunnen we altijd de grote party tent openzetten in de tuin, maar in maart is het nog een beetje aan de koude kant om buiten te zitten, hoewel... zaterdag was het heerlijk lenteweer en de kindjes konden na de middag gelukkig de tuin in om te ravotten.
Toen het donker werd wilden ze nog buiten spelen en ik vond het een goed idee... alle kindjes buiten de tuin in met een zaklampje op avonturen tocht, maar hun respectievelijke ouders waren niet zo happig! En dan noemen ze mij een over-ongeruste grootmoeder! Huh! :-)
Zaterdag was spijtig genoeg ook de dag dat de virussen van kleinzoon 4 zich manifesteerden in de neus, keel en oren van Mr. Silver, maar gewapend door de nodige Duvels en Dafalgan's heeft hij mijn feest enigzins overleefd, maar de dag daarop lag hij volledig strijk*. (*uitgeteld)
Een man die nooit ziek is en dan een zware verkoudheid heeft is vreselijk om mee te maken. Afzien dat die doen, het is gewoon niet met woorden te vatten. :-) 's Avonds had hij me nog hees toegefluisterd (hij had geen stem meer) : "kuch kuch kuch ... laat de rommel maar voor mij Shoeke, ik zal morgen wel opruimen kuch kuch "....
Shoeke probeerde 's morgens op te staan en besefte dat haar rug het nog maar eens begeven had. Bizar hoe je lichaam je signalen geeft dat je te ver bent gegaan.
Maar moedige Shoeke sleftte naar de logeerkamer alwaar hare zilveren lag ziek te zijn op zijn eentje om haar niet aan te steken. Shoeke voelde voorzichtig aan zijn voorhoofd en bekeek zijn vuurrode neus waar twee papieren zakdoekjes in gepropt waren en Shoeke sukkelde voorzichtig de trap af naar het strijdtoneel.
Shoeke nam een dosis Contramal, zette zich, las de krant en wachtte tot het spul de pijn onderdrukte en Shoeke begon aan de opruim.
Gisteren was het al iets beter gesteld met de zilveren snottebel, gelukkig maar, want Schwiegermutti moest naar het ziekenhuis gevoerd worden voor een nieronderzoek en haar overgordijnen moesten naar de droogkuis, want in de lente moet nu eenmaal grote kuis gedaan worden nietwaar?!
De nierspecialiste vond de nieren van de achtentachtig jarige dame nog in prima staat voor haar gezegende leeftijd en zei vrolijk dat ze gemakkelijk honderd jaar oud zou worden, iets wat Schwiegermutti om één of andere reden absoluut geen compliment, maar een onnozele uitleg vond.
Maar kom ...vandaag is het dus écht mijn verjaardag.
Driëenzestig word ik en blij dat ik het ben mogen worden na al wat korte tijd geleden is gebeurd. Ik heb toch enkele dagen gedacht dat ik mijn verjaardag niet meer zou halen.
Ook ben ik gelukkig dat ik in België woon en niet in Japan na het zien van al de plagen van Egypte die Japan op één dag tijd geteisterd hebben. Vreselijk! Woorden schieten gewoon te kort om daar verder commentaar over te geven. De beelden spreken voor zichzelf.
Ik las vandaag in de krant dat wij nog net in de gevarenzone rond de kerncentrale van Doel wonen, maar ik las tevens dat ik nu op een leeftijd ben gekomen waar jodium pillen niet meer nodig zijn.
Straks gaan we met de nu iets minder snotterende zilveren naar de oogarts, want vorige week merkte ik dat hij op het wit rond zijn knalblauwe ogen twee kleine bobbeltjes heeft. Toch maar even naar laten kijken.
Daarna mag ik zelf met hem een verjaardagsgeschenk naar keuze uitkiezen.
Ik twijfel tussen een I-pad of een nieuwe notebook .... niet echt nodig, maar wel plezant speelgoed. :-)
(wordt vervolgd)
|
