Zus Engeland is nu terug thuis maar heeft na haar operatie in het ziekenhuis nog een niercrisis gekregen. Haar niersteen was weer eens ‘on the move’.

De dokter die haar geopereerd had zei dat ze tijdens haar operatie wat ondersteboven heeft gehangen (?!) omdat ze anders niet aan het gezwel konden en dat zou de steen weer in beweging gezet hebben.
Leuk zo’n flinke niercrisis als je net opengesneden werd.

Enfin, met de nodige pijnstillers is het weer vergeten en mocht ze naar huis.
Ze kreeg de ‘goede raad’ om bij elke toekomstige niercrisis gewoon met een ambulance terug naar het ziekenhuis te komen. Ervaring heeft haar wel geleerd dat ze nu best vraagt dat er een paramedic meekomt die een spuit mag zetten.
Nu is het nog afwachten op de uitslag van de biopsie van het gezwel.

Omdat ik nu toch de medische toer opga (op onze leeftijd is gezondheid een belangrijk gespreksonderdeel) : bij mijn lieve vriendin begon het haar nu al in grote plukken uit te vallen en ze heeft dan maar besloten om drastisch alles te laten kortwieken en ze heeft nu een pruik.
De misselijkheid na de eerste chemo is voorbij, maar de volgende dosis staat haar volgende week te wachten. Psychologisch heeft ze het heel moeilijk, wat te begrijpen is.
We trekken er samen, zo lang ze dit kan,  veel op uit, zo kan ze haar gedachten toch verzetten, thuis zitten piekeren is nog erger.

Mijn miserie verdwijnt in het niets bij het vorige, maar gisteren ben ik terug naar de tandarts geweest, weer voor diezelfde verdomde rotkies!

Deze keer werd ik ontvangen door een tandarts die als twee druppels water op Mr. Bean leek.
Op mijn vraag waar mijn vertrouwde hyperkinetische folteraarster Juffrouw Hyperspraak was, antwoordde hij dat ze in bevallingsverlof was.

Mr. Bean boog zich over mij, bekeek aandachtig mijn kamikaze-kies met zelfmoordneigingen en zei dat hij er nog een deel van kon redden. Ik zou dan een ‘klein’ kiesje overhouden, net voldoende om nog te kunnen kauwen.

Hij zette me een spuit die spijtig genoeg pas na de middag de hele rechterkant van mijn aangezicht lamlegde, maar ach… de kies was ontzenuwd, dus ik heb de pijn moedig doorstaan en ben nu de trotse bezitster van een mini-kiesje. Volgens mij is het nog enkel een hoopje vulling dat rust op een tandwortel.   Benieuwd hoe lang het zal duren vooraleer er enkel nog een tandwortel overblijft...
Ach....we shall see said the blind man.

Diezelfde dag, na de middag ben ik, nu met mijn gezicht half lam en een voze onderlip, met ventje behangpapier gaan kiezen voor onze slaapkamer.
Zilveren Handige Harry vond dat de muren genoeg gezweet hadden en hij is nu volop bezig met behangen.

Normaal fungeer ik als ‘papster’ - lekker dikke lijm op het behang klodderen, maar hij heeft deze keer mijn aangeboden diensten geweigerd. Ik pap volgens hem ‘te snel’.
Huh… hij plakt gewoon veel te traag ja!   Hij kan me niet volgen.

Het zij zo: nu heb ik tijd om mijn blog-dagboekje bij te werken en me daarna rustig klaar te maken, want we gaan straks weer met vriendin op stap.

Ik 'overweeg' om seffens op de tonen van een flinke rock en roll de stofzuiger hier nog eens rond te laten dansen ( kwestie van wat lichaamsbeweging te hebben).
Wanneer het zonnetje schijnt zoals vandaag lijkt kuisen minder een klus.

Alhoewel…. er zijn leukere dingen om te doen nietwaar?  :wink: