|
.
Daarnet las ik in de Humo van deze week een artikel : De ploetermoeders Fiona Neill en Axelle Red over de veldslag om kind en carrière.
We zijn gefopt door het feminisme. We zitten in een fuik en we komen er niet meer uit gillen de letters op het blad.
WABLIEFT????
Ik wens dat ik de klok even kon terugdraaien naar vroeger en dan eens kijken hoe die jonge carrière moeders zouden reageren.
Je had toen geen keuze, je mócht toen niet gaan werken, er werd verwacht dat je thuisbleef, goesting of geen goesting!
Dàt was nu eenmaal de rol van de vrouw: zorgen voor man, kinderen, het huishouden en ouders.
Zelfs de katholieke kerk wist het : iedereen moest verplicht rusten op den heiligen dag des Heeren, iedereen behalve de huismoeder, zij verkeerde niet in staat van doodzonde, want er moest toch iemand zorgen dat er eten op tafel kwam!
De enige en loodzware taak van de man was ervoor zorgen dat er geld op tafel kwam.
Punt, uit, gedaan!
Was hij werkloos of dronk hij het allemaal op, dan kon de ganse familie op hun kin kloppen en honger lijden.
De niet werkende gewone doorsnee huisvrouw had geen inkomen, tenzij ze uit een rijk gezin kwam en over eigen geld beschikte. Ze had daarom ook bitter weinig in de pap te brokken. Wat de heer des huizes besliste gebeurde!
Ze had geen recht op een eigen bankrekening. Wou ze geld afhalen, dan had ze een volmacht van haar echtgenoot nodig.
Wou ze een eigen rekening openen, had ze ook een volmacht nodig.
Meestal werden de lonen toen nog in cash uitbetaald en kreeg de huisvrouw wekelijks een door de man vastgesteld bedrag voor haar huishoudbudget.
Wilde ze wat extra, dan moest ze dat elke keer vragen en het verantwoorden.
Natuurlijk zal dit wel anders geweest zijn van gezin tot gezin.
In ons gezin werkte moeder mee uit noodzaak, maar de moeders van bijna al mijn klasgenoten waren huisvrouw.
Ik woonde in een sociale wijk. Nergens had men het financieel breed.
Ik ben zelf ook even huisvrouw geweest, zes jaar lang, maar ik kon niet snel genoeg terug aan het werk.
Ik wou absoluut terug financieel onafhankelijk zijn. Ik vond het een vreselijk gevoel om uit iemand's hand te eten en verantwoording af te leggen over gelduitgaven.
De meeste van mijn vriendinnen en buurvrouwen waren huisvrouw en ooit heb ik de man van een buurvrouw horen zeggen : Ach...wat is een huisvrouw? Dat is een parasiet, die teert op een man.
Die woorden staan nog steeds in mijn geheugen gegrift en toen waren we al dik in de jaren zeventig!
Waarschijnlijk was het niet overal zo, de uitzonderingen bevestigen de regel, dat begrijp ik best, maar indien je geen eigen vermogen had, waar moest je dan heen indien je man je als een onderbetaalde huisslaaf behandelde?
Zelfs wanneer je ging werken verdiende je slechts de helft van het loon van je mannelijke collegas.
Waarom werden we feministen? Daarom! Om dat karig loontje, omdat wij toen boos waren, wij zaten destijds gevangen in een heel andere fuik.
Het was zeker niet omdat we bovenop al onze huistaken nog een extra taak buitenhuis wensten.
Nee, wij wensten niet langer het braaf, devoot, onmondig huisslaafje te zijn.
De enige manier om wat inspraak te krijgen was zorgen dat je over je eigen geld kon beschikken.
Geld is macht, zelfs in een micro wereldje.
Daarna begon pas het harde werk: je halve trouwboek zo ver krijgen dat hij ook enkele huishoudelijke taken op zich nam.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de mannen van toen waren het gewoon dat hun moeder voor hen alles deed. Maar ik wenste geen vervang-moeder te zijn voor mijn man, dan was hij maar beter thuisgebleven.
Ik was niet uit het juiste hout gesneden om als brave onderdanige huisvrouw door het leven te gaan, dit ook tot groot ongenoegen van mijn vader.
Mijn feministisch protest begon immers al thuis in mijn tienerjaren.
Wij: de meisjes moesten meehelpen in huis, wat heel normaal is. Maar de broers niet, dat hoorde zo. Kuisen was geen mannenwerk zei mijn vader en zus en ik mochten de rommel van onze broers gaan opkuisen.
Wat van die broers verwacht werd is me nog steeds een raadsel!
Het heeft dan ook heel lang geduurd om via stille manipulatie mijn ventje zo ver te krijgen dat hij in huis wat meehielp.
Wij vrouwen waren toen zodanig gebrainwasht dat we ons schuldig voelden indien we wat teveel aandrongen op hulp.
Bij moeder klagen was boter aan de galg want zij zei : ach t is toch zon goede man, hij werkt, geeft zijn loon af, hij drinkt niet en hij slaagt je niet!
Vader was nog erger, die zei: Ik begrijp niet hoe die arme man het bij u kan uithouden met uw Dolle Mina manieren!
Mijne Zilveren is pas écht beginnen meehelpen in huis toen zijn veel jongere vrouwelijke collegas hem duidelijk lieten verstaan dat zij dit niet zouden nemen van hun echtgenoot.
Axelle Red een ploetermoeder, gefopt door de feministen van toen?!?
Me dunkt dat Axelle Red met haar drie dochters zich wel een poetsvrouw en een nanny zal kunnen veroorloven, iets wat een fabrieksarbeidster of verkoopster wellicht wel kan vergeten.
Bovendien vraag ik me af waar mijnheer Red is? Ligt die soms lekker lui in zijn zetel de krant te lezen? In een relatie ben je toch met zn twee.
Het mannelijk brein kan zich slechts op één ding focussen, dat is wetenschappelijk bewezen schrijft men.
Dikke Poehaa !.... Dat wetenschappelijk feit zal weer door een man vastgesteld zijn, daar ben ik van overtuigd.
Dat een man wel kan multi-tasken zoals een vrouw bewijst mijn ventje nu alle dagen. Hij heeft wel meer dan zestig jaar nodig gehad om in die richting te evolueren, maar het lijkt hem nu eindelijk toch te lukken.
Ik merk ook dat onze beide zonen zich ontpopt hebben tot multifunctionele echtgenoot en vader.
Evolutie noemt men dat. Je hebt er wat geduld en tijd voor nodig maar uiteindelijk heb je resultaat. Darwin had gelijk!
De nieuwe ploetermoeders zien het niet meer zitten!
Wel dan is het hóóg tijd dat ze even een stapje terugzetten en kijken hoe fout ze bezig zijn.
Het loopt natuurlijk volledig mis wanneer jij en je man én een full-time carrière, én een villa én een buitenverblijf én drie reizen per jaar, én twee autos én én én énz... willen.
Het kan toch best allemaal wat minder. Je kan toch beiden vier-vijfden, of half-time uit werken gaan.
Willen de jonge vrouwtjes nu echt terug naar af?
Ze zouden eens op stage moeten kunnen en terug in de tijd gaan.
Misschien een goed idee om door te spelen voor een TV reeks?
Een tijdje geleden liep er trouwens zon programma op BBC. Met het hele gezin terug naar het Victoriaans tijdperk.
Voor mij hoeven ze niet zo ver in de tijd terug te gaan.
Zet ze maar een tijdje in de jaren vijftig, zoals in de film The Stepford wives en dan zullen we nog eens praten over ploetermoeders.
Oef... dat moest even van mijn lever.:-D
|
Dikke knuf van mij.
gij moest niets doen!
en beste Bo het heeft nooit waar geweest... Troetel ventje van thuis uit, nooit iets moeten doen ...heeft een koude douche gekregen toen hij met mij trouwde ..nu toch bijna 38j geleden 
haar blogje is http://blog.seniorennet.be/dammie ********************************* 
