|
Het was natuurlijk te verwachten na twee maanden tropisch weer, dat dit niet kon blijven duren en ja ... juni werd een druilerige, frisse maand, met af en toe een beetje zon.
Maar zijn wij oude Belgen of zijn we dat niet? Wij zijn dat dus niet, maar voelen ons wel zo ingeburgerd dat we gepakt en gezakt zijn vertrokken, voorzien van kledij voor alle weer.
Het eeuwig probleem is het verschil in energie niveau tussen Mr. Silver en mezelf. Mr. Silver heeft wat men in België placht te zeggen : geen zittend gat en ik kan gerust een hele dag lamzakken met een goed boek in mijn handen, achter mijn Peecee of voor de teevee.
Thank Buddah dat we terug een hond hebben die regelmatig moet ‘gelucht' worden, zo verveelt mijne zilveren zich niet dood en zo krijg ik een beetje rust. Dank ook aan de toeristische dienst der Vlaamsche Kusten omdat ze, regen of geen regen, toch allerlei zaken organiseren om de toerist uit zijn villa, appartement, caravan of tent te lokken.
Eergisteren was het braderij in Koksijde. Onze vrienden en wij vertrokken overmoedig iets te vroeg en we werden aan de hoek van de straat terug ons appartement ingeblazen door de felle stormwind en de pletsende regen. Nog steeds overmoedig besloten we om tussen de buien door toch te vertrekken en wel met de kusttram om eventuele parkeerproblemen te vermijden.
Wat reed er die dag niet? Wie staakte er die dag? Jazeker ... de kusttram! Dit werd ons na een kwartier wachten gemeld door een passerende taxi chauffeur.
Bon, we geven niet snel op, we vertrokken weer iets later, goed ingeduffeld en voorzien van genoeg paraplu's met de auto naar Koksijde en aldaar hebben we ons een weg gebaand door de massa van de enkele andere gekken en de twee kraampjes die nog niet weggewaaid waren.
De volgende dag - zondag - kwam Laura toch even piepen en was de wind niet zo fel. Om Mr. Silver te plezieren vertrokken we nu naar de plaatselijke rommelmarkt in Koksijde dorp. Het was een immense rommelmarkt, een rommelmarkt zonder einde. Ik wist niet dat er zoveel rommel in Koksijde was! Ik, de vrouw met een gat in haar hand, kocht zoals altijd wat rommel en enkele boeken. De lokale cafébaas had houten tafels op straat gezet en hij verkocht hete honden met ajuin en mosterd in een kwart baguette. Na twee uur rommelen vloog ik als een raket naar een stoeltje en de hete hond spoelde ik door met een heerlijke Westmalle Triple. Mijn Contramal was intussen uitgewerkt en Herniaretta gaf duchtig van haar peretten. Het werd tijd om huiswaarts te keren. Mr. Silver was voldaan, Molly was voldaan en ik was stik kapot. Iedereen tevreden.
Vanmorgen keek ik door het raam en mijn moed zakte meteen in mijn Crockskes. Weer grijs en nat: wat moest ik vandaag doen om Mr. Silver van de vervelingsdood te redden?
God dank de katoenen sokskes van de mensen van het Belgisch kust toerisme: vandaag trokken de Peerdenvisschers in zee en houdoevast ... ze gingen niet enkel vissen, neeje...ze gingen bovendien de garnalen koken en weggeven. Joepiedepoepie.... Ondanks het feit dat hij geen vis of garnaal door zijn strot krijgt: er was iets te doen, er was een reden om buiten te gaan.
Ik duwde Mr. Silver en Molly bijna de voordeur uit en nestelde me vervolgens met een diepe zucht neer in de zetel met een tas koffie om rustig mijn krant te lezen en een ochtendprogramma te bekijken op ITV.
Cesar Millan, de hondenfluisteraar op National Geographic en al geruime tijd mijn goeroe, raadt mensen aan om een hond te nemen met dezelfde graad van energie als zijzelf. Iemand die niet graag uren wandelt moet dus een bulldog met korte pootjes nemen. Had ik dat maar geweten bij het kiezen van een man!
Maar kom, we blijven bezig en we hebben goede vrienden. In de late namiddag zijn we bij hen uitgenodigd voor een drankje en een hapje en zo krijgen we weer een vakantiedag gevuld.
Maar de maand is nog niet om en het weerbericht ziet er echt niet schitterend uit voor de volgende dagen. Ik zit met mijn handen in mijn haar hoe ik Mr. Silver nog de rest van de maand kan bezighouden, 't is verdorie nog erger dan een kind. Hij kan maar zo lang met zijn verrekijker staan turen vanop het terras en er is bitter weinig te zien op een leeg strand. Tot hiertoe heeft hij nog maar één blote boebie gezien en dan nog van een dame op leeftijd (ik heb ook even gepiept omdat ik het niet geloofde) :-)
Vrij grappig maar tegelijk zielig is de reddingsboot die voortdurend over en weer vaart voor een volkomen leeg strand en zee en de arme redders van het openlucht zwembad op het strand, die wachten op zwemmers.
Indien het droog weer wordt, dan vrees ik dat morgen onze fietsen van stal zullen komen.
En zo krijg ik mijn boeken nooit uitgelezen... tch tch tch .... Héél diepe zucht!
|
bij ons was het ook braderij in t weekend,is ook in t water gevallen...door de wind..door de regen
