|
Down, in de put, depressief, pffft....mijn voorraad vitamine D is weer opgebruikt vrees ik, maar geef toe, een mens zou van minder in zijn bed kruipen en er nooit meer uitkomen met dat verdomde pokkenweer!
En ik die dacht dat wij het niet getroffen hadden met het weer in juni aan zee. Wij hebben nog hoerenchance (*geluk) gehad vergeleken met de mensen die een fortuin uitgeven hebben om in de maanden juli en augustus aan zee te zijn.
Zoon 2 zit er nu en elke keer ik naar buiten kijk krimpt mijn hart. Hun zuurverdiende vakantie valt letterlijk in het water. Nu maar hopen dat het jong zijn de bittere pil ietwat zoeter maakt.
Zoon 1 en familie waren naar de Ardèche en vervolgens naar Spanje getrokken en ook zij hebben slecht weer gehad. In hun laatste SMS bericht stond dat er al mos groeide op hun tent.
Vandaag verwachten we ze terug en vanavond komen ze eten.
Wat schotel je voor aan mensen die drie weken Franse en Spaanse kost hebben gegeten? Lekker Belgisch eten natuurlijk! Een rosbief, bloemkool met witte saus, puree gemaakt van patatjes uit de hof van Mr. Silver en als dessert een éclair (of twee). Benieuwd naar hun reisverhalen.
Gisteren was het eindelijk droog én warm en Molly was dringend aan een wandeling toe nu haar sterilisatiewonde bijna genezen is, dus wijle op stap naar het dichtsbijzijnde strand, het strand van Sint Anneke.
Eerst een wandeling door het bos. Molly deed braaf haar kakje en wij raapten het netjes op in het zakje. Zo hoort het. Maar dan sta je daar, midden in een bos met een zakje kak in je hand en nergens een vuilbak te bespeuren.
Andere brave hondeneigenaars hadden ook netjes de kakjes van hun honden opgeraapt in de daartoe bestemde zakjes en uiteindelijk zag je dat ze dan maar beslist hadden om de zakjes netjes langs de weg te deponeren. Zakjes in allerlei kleuren, netjes volgens de wet gevuld met hondenstront. Wat een zicht en dat allemaal omdat er niet langs de wandelweg her en der een vuilbakje staat.
We kwamen uit het bos gewandeld en bogen naar rechts af om naar het échte Sint Annekes strand te stappen, nog altijd hoopten we een vuilbak aan te treffen. Noppes, nada. Mr. Silver liep nog altijd met het zakje hondenstront in zijn hand. 'Hou je stad rein'.... mooie slogan, maar ik hou ook graag mijn echtgenoot rein. Ik weet dat het niet mag, maar van pure opgekropte frustratie zei ik : “smijt dat zakje zover je kan in het riet langs de Scheldekant, ge kunt er zo toch niet mee blijven rondlopen.” Hij droeg het al de hele tijd voor zich uit als een homo-handtasje.
Bij onze wandelingen hoort altijd een pit-stop. (nee geen pis-stop, een piT-stop). Als pit-stop verkoos Mr. Silver deze keer de taverne Roma, diezelfde Roma waar men mits tijdige reservatie gebakken haringen kan eten. De Roma naast radio Minerva, Minerva de post met antieke liedjes en even antieke DJ's, die altijd aanstaat in onze wagen.
Meestal kijkt de zuinige zilveren altijd eerst naar de prijskaart, maar deze keer vond hij dat niet nodig. De Roma zag er niet duur uit, integendeel!
Toen we zaten keken we wel naar de drankkaart en sloegen bleek rond onze neus uit. Een Duvel kostte begot vier euro en een huisgemaakte Sangria vijf euro. Zelfs in de mooiste etabilissementen op de zeedijk vroeg men geen 4 € voor een Duvel. Da's verdomme honderdzestig oude Belgische franken voor een glas bier, en dat voor een gepensioneerde die er niet zeker van is dat hij in de toekomst nog pensioen zal trekken.
Omdat ik bang was Sangria sap uit een fles van de Aldi te krijgen informeerde ik toch maar even bij de ober of het wel échte Sangria was, een goede Sangria, een Sangria zoals beschreven op het blog van Huismus.
De ober was eerlijk: “'t is een eigen recept mevrouw, maar ik moet wel zeggen dat het fruit uit de diepvriezer komt.” Ach hij was eerlijk en ik stikte van de dorst, dus ik bestelde mijn nog duurdere Sangria. Negen euro in totaal: driehonderdrieënzestig oude Belgische franken voor twee drankjes. (Extra fooi niet inbegrepen) Mannekes toch : daar maak ik thuis met gemak het avondeten voor, plus vino! En de ober had wel gezegd dat het fruit uit de diepvriezer kwam, maar hij was er vergeten bij te zeggen dat het nog steeds bevrozen was.
In de krant en op TV zie je dan een betoging van caféhouders die beweren dat ze failliet gaan omdat roken niet meer wordt toegestaan. De klanten blijven weg.
Neenee mensen, jullie gaan failliet omdat niemand die prijzen nog kan of wil betalen, 'k zal ik het u zeggen: nèh!
Het zal nog zo ver komen dat we van thuis ons drankje moeten meenemen en het opdrinken op een bankje met zicht op de Schelde.
't Zal ook wel aan het weer liggen, maar ik maak me daar nu vandaag nog altijd druk over.
Ook over die voortdurende zever op de toenemende hoop grijze senioren en het steeds weerkerend gezeur: wie gaat er hun pensioen blijven betalen.
Moet je weten dat velen van ons de kans niet hebben gekregen om verder te studeren en gewerkt hebben vanaf ons vijftien, zestien jaar en al die tijd hebben afgedragen voor ons pensioen. Het is dus geen geschenk dat we krijgen, het is ons zuurverdiend spaargeld dat de regering van toen ging beleggen ....voor later. Wat een flater....(een poëtische opwelling :-) )
We hadden het beter zelf gespaard op een spaarboekje. Bovendien heb je ruim je vijfenveertig jaar gewerkt als je begon te werken op die leeftijd. Elke keer ik jonge politiekers over de vergrijzing en de pensioenen hoor zagen krijg ik boebels van ambetantigheid. Precies of we zijn schooiers.
Ge ziet lieve lezers, het wordt tijd dat het zonnetje terug begint te schijnen, dan erger ik me niet aan alles en nog wat en dan word ik terug mijn eigen lieve, verdraagzame, brave , zichzelve.
want ..... O, wat is het leven mooi als de zon schijnt ..... lalalalalalala.... enz. :-)
|
