Omdat onze kinderen het niet vanzelfsprekend vinden dat hun ouders hen dikwijls uit de nood helpen, tonen ze regelmatig hun dank, wat echt niet hoeft, maar wat we toch altijd fijn vinden.
Van de ene krijgen we regelmatig een bloemetje en een dikke kus en knuffel en de andere nodigt ons uit op de Antwerpse moederdag (15 augustus) om bij hen te komen eten.
En zo geschiedde gisteren.
Maar…het zou niet bij Mrs.Bojako zijn indien alles vlotjes verliep.
Mr. Silver had die ochtend gezorgd dat wasmachine en droogkast vlotjes hun werk deden in de machinekamer: (de kamer naast de keuken waar alle lawaaierige apparatuur staat).
Ik kwam naar beneden, rook iets verbrand en snuffelde tot ik bij de oorzaak kwam : de droogkast.
Onmiddellijk werd die afgezet en Mr. Silver zijn reukorgaan bevestigde even later dat het naar verbrande rubber ruikt. Nog een hint dat het ding kapot was : de trommel draaide niet rond. Ge moest geen Einstein zijn om te weten dat het ding finaal de geest had gegeven.
“Hoelang hebben we deze droogkast al?” vroeg Mr. Silver alsof ik een wandelende geheugenbank ben.
“Geen flauw idee” : was dan ook mijn antwoord.
Aangezien we ons geen van beiden de aanschaf konden herinneren zal het wel lang geleden zijn.
Maar mijne Handige Harry kon het weer niet laten. De droogkast werd verschoven en opengemaakt en even later stond hij trots met een kapotte rubber riem voor mijn neus.
“Zieddet …de riem is kapot” zegt hij fier.
“Wow!” antwoord ik flegmatiek. (je bent Brits of je bent het niet). :-)
Terwijl ik aan het stofzuigen ben zie ik uit een ooghoek dat hij op het internet ‘droogkast riemen’ aan’t opzoeken is.
Even later merk ik dat hij de droogkast nog verder heeft opengemaakt en erin zit te prutsen. Hij is toch van plan om het ding te herstellen.
“Shoeke, geef de stofzuiger even aan mij, ik zal het vanbinnen eens kuisen”.
Ik vraag me na zoveel jaar huwelijk zelfs niet meer af waarom het nodig is om een kapotte droogkast langs de binnenkant te stofzuigen en geef braaf de stofzuiger.
Ik trok naar boven om me op te tutten voor het moederdag feestje bij de kinderen.
Bijna klaar kwam ik terug beneden, ik keek even op mijn horloge omdat Schwiegermutti om 2.30 u moest gehaald worden.
Plots klonk er een hééééél zacht : “Shoeke…”, maar wel uitgesproken op een manier die onmiddellijk mijn zesde zintuig in gang zette.
Ik keek op en daar stond Mr. Silver met zijn hand over een pols waar bloed uit spoot. Letterlijk! Overal rond hem grote bloedspetters….en Molly maar likken...
Ik aarzelde niet, nam een pas gedroogde badhanddoek, rolde die op en draaide die stevig rond de pols van Mr. Silver.
“Heel goed op de wonde blijven drukken….waar is je Sis kaart en je identiteitskaart? Kom, we gaan naar de auto en ik rijd je onmiddellijk naar spoed, volgens mij heb je een slagader geraakt.” zei ik doodkalm.
Ik panikeer enkel op kalme momenten. J
Bloedend als een rund zat Mr. Silver naast me in de auto, wat witjes rond zijn neus.
Op spoed merkten ze dat er dringend moest ingegrepen worden en het duurde niet lang of er kwam een dokter om de boel mooi te hechten.
“Hoe is’t gebeurd?” vroeg ze, terwijl ze hem eerst de verdovende prikken en vervolgens de naaldprikken toediende, terwijl hij manmoedig zijn pijnen en smarten verbeet.
“Euh..ik was de droogkast vanbinnen aan het stofzuigen en ge kunt niet geloven hoe scherp de randen daar binnen zijn” antwoordde Mr. Silver stilletjes.
Ondertussen belde ik Schwiegermutti op met een smoesje, dat we haar wat later kwamen halen, want indien ik haar de waarheid vertelde viel zij ook van hare sus en moest ik haar ook naar spoed halen en brengen.
Zoon werd ook verwittigd dat we iets later gingen zijn.
Gelukkig was er die dag geen ramp gebeurd in Antwerpen en gelukkig waren er geen spieren of pezen doorgesneden, dus een half uurtje later stonden we allebei terug buiten, Mr. Silver met vijf draadjes in zijn pols en een mooi verband en we konden vertrekken naar mijn moederdag feestje.
Enfin...weer een Moederdag om nooit te vergeten! J
|