|
De zomer is volgens de krant van vandaag officieel te nat, te koud en te donker geweest. Huh…alsof wij dat niet wisten. Ik ga seffens bij de apotheek nog wat extra vitamine D kopen om de herfst te kunnen overleven.
Donderdag hebben Seppe en kleindochter bijzonder moedig hun vrees voor de nog steeds groter wordende Molly weer wat overwonnen. Een echte prestatie, want de vorige keer stonden ze allebei nog boven op de tafel te gillen.
Vrijdag hebben we een heerlijke namiddag doorgebracht met onze vrienden ‘ondanks’ het vreselijk pokkenweer. We konden niet in de tuin zitten en binnen was het nog vochtig, klammig, warm, maar zelfs het weer kon de stemming niet kapot krijgen.
Ik heb meteen ook ge- (mis)bruik gemaakt van het aanwezig intellect van vriend T. om me te helpen met mijn nieuwe Notebook. Niet bepaald gastvrij van mij, maar nu de gelegenheid zich voordeed heb ik er toch maar van geprofiteerd. Zelf had ik het nooit klaargespeeld, maar hij heeft de contacten van mijn mailbox op mijn grote PC overgezet naar mijn gerestaureerde Notebook (nieuw toetsenbord) met een nu goed werkende letter ‘i’.
Ik heb mijn meest intelligente gezicht opgezet en gedaan alsof ik het snapte, maar indien het nog eens zou moeten gebeuren heb ik geen flauw idee hoe het moet. ’t Ja …een mens kan niet alles kunnen, ieder zijn specialiteit hé? Maar toch hartelijk dank lieve T. Ook dank voor de reuze pompoen en courgette, daar kan serieus wat soep van gemaakt worden. De pompoen in de Hof van Mr. Silver is nog maar zo groot als een mandarijntje, dus hij moet ook dringend in de leer bij T.
Zaterdag was het bak dag. Twee biscuits gebakken (met begeleiding van onze twee oudste kleinzonen) en die afgewerkt klaargezet voor het verjaardagsfeestje van Tibo de volgende dag.
Zondag was het feest. Tibo is twee jaar geworden en dat moest natuurlijk gevierd worden. Wij vieren trouwens alles, daarom kan ik niet vermageren. Gelukkig waren er die dag enkele opklaringen zodat de bende kleine kinderen zich af en toe konden afreageren in de tuin en uiteindelijk hebben we zelfs buiten kunnen eten, zij het wel met een jasje aan, want het werd frisjes rond de knoesels.
Maandag ochtend nuchter ?! :-) vertrokken naar de maag-darm specialiste, omdat ik sinds mijn Pancreas operatie misselijk blijf. Een gastroscopie bleek noodzakelijk (ik voelde het al aankomen). Ik zei haar dat ik zelfs kokhals wanneer ik een te groot stuk eten in mijn mond heb, maar ze zei dat ze me een spuitje zou geven. Ik zou van niets weten …. Nogmaals HUH ….
Eerst spoot ze een vreselijk smakend goedje achter in mijn keel dat aanvoelde alsof mijn keel opzwol en ik ging stikken en ze zei me troostend dat ik heel moedig was. Ik zei – voor zover dat nog duidelijk was met een gezwollen keel – dat mijn moedig uiterlijk maar schone schijn was, binnen in mij schuilde een ongelooflijk bange wezel. “ De spuit aub en snel wat als het kan”, vroeg ik smekend.
Op de tafel gaf de verpleegster me de spuit, maar ofwel heeft ze naast de ader gespoten ofwel was het een placebo om bange wezels kalm te krijgen, ik voelde me helemaal niet kalmer worden. “Jawel” zei de dokter, “ik zie dat uw pupillen al verwijd zijn”… heel donkerbruine ogen en dan zien dat de pupillen verwijd zijn, ge moet het maar kunnen … nog meer faith healing.
Ondertussen had de verpleegster een soortement tutter in mijn mond gestoken en ze begonnen een darm met de omvang van een tuinslang door mijn strot te duwen. Opgevoed om een flink meisje te zijn verbeet ik moedig mijn angst, geholpen door de verpleegster die me stevig op de tafel neergedrukt hield (bodybuilder in haar vrije tijd) en op één of ander manier kregen ze het ding toch in mijn maag om te kijken en om een biopsie te doen. De spuit werkte nog steeds niet, ik was nog nooit zo helder geweest. Misschien hebben ze zich vergist van flesje en me iets gegeven om de patiënt terug op zijn positieven te krijgen.
Enfin, ik heb het overleefd, maar net zoals een bevalling is het iets dat ge niet alle maanden wilt meemaken. De dokter had gezien dat ik een gastritis had en al mijn problemen zijn waarschijnlijk een gevolg van mijn Pancreas operatie. Of er iets aan te doen is, is een andere vraag, maar er is wel medicatie genoeg om met maag-darm problemen te kunnen leven. Het zij zo. Zolang ze me niet terug moeten opensnijden ben ik gelukkig.
Na de middag vielen mijn kleppen toe (zou de medicatie dan eindelijk toch beginnen werken?) en ik ging een dutje doen terwijl Mr. Silver een lange wandeling maakte met onze zeer actieve Molly.
Mijn Goeroe Cesar Millan (Hondenfluisteraar) zegt dat een hond eerst en vooral beweging nodig heeft, en wij proberen zo goed we kunnen de raad van Cesar op te volgen. Molly is half Bouvier en in haar genen zit een werkhond. Vroeger werd dit ras gebruikt om karren te trekken. Misschien moet ik achter haar een kar spannen en kan zij mij vooruit trekken op de wandelingen, dan zijn we allebei tevreden, maar ik denk niet dat Gaija ermee akkoord zou gaan. Spijtig, want volgens Cesar doen deze honden dat super graag. Ik zou er haar een dienst mee bewijzen. Zou ik Gaija kunnen overtuigen denkt ge? Ik vrees van niet. :-(
En zo zijn we dan bij vandaag beland. ’t Regent alweer, maar straks gaan we toch buiten, weer of geen weer. Van al dat binnen zitten wordt een mens nog depressiever.
Toedeloekes! :-)
|
