Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
05-07-2010
De tijd.......
Het gebeurt wel meer dat bij het lezen van een of andere blog, plots herinneringen opdagen, die ergens in mijn onderbewustzijn verborgen waren. Zo ook toen ik het verhaal van Natoken las over die wekker. Ik ben van nature uit een slechte slaper, die bij het geringste wakker wordt en bij de minste storing niet in slaap geraakt. M. zegt steeds: Daar moet je niet naar luisteren. Ik hoef daar echter niet naar te luisteren, ik hoor het gewoon. En dat is een wezenlijk verschil. We waren nog maar net getrouwd en juist terug van onze huwelijksreis. Mooie liedjes duren niet lang en de dag dat we terug aan het werk moesten was aangebroken. We hadden een degelijke wekker gekocht en die werd netjes opgewonden en secuur ingesteld, zodat wij ons niet zouden verslapen op onze eerste werkdag. En daar stond dat ding te pronken op het nachtkastje langs het bed. Maar wat erger was, het stond daar ook luidruchtig te tikken. Nu ja, dat deden wekkers in die tijd en daar was op zich niets mis mee. Maar wel dus voor mijn oren. Hoe meer ik dat geluid wilde negeren, hoe beter dat ik het hoorde en daar moest iets gebeuren, anders deed ik geen oog dicht. De vloer op de slaapkamer was bedekt met tapijt en dus werd die wekker op de grond geplaatst, zodat het tapijt het geluid zou dempen. Het tikken was inderdaad minder luid, maar nog steeds te hard voor mij. Dan maar een bloese erover gelegd. Kon niet baten. Dan een pull erover heen. Nog steeds tikte het ding lustig door. Dan maar een broek erop en eindelijk was het geluid zodanig gesmoord, dat ik aan mijn slaappoging kon beginnen. Blijkbaar hadden wij allebei goed geslapen, want het was negen uur 's morgens als we wakker schrokken en wij werden allebei verondersteld om om acht uur 's morgens op ons werk te verschijnen! Het paniekerige tafereel dat hierop volgde zal ik jullie maar besparen maar vooral de vraag, waarom dat stomme ding niet was afgelopen, hield ons heel erg bezig. Toen ik op mijn werk arriveerde, werd ik met uitvoerig commentaar van mijn, uitsluitend mannelijke, collega's ontvangen! Ja, ja, verslapen! En hoe kon dan wel zoiets gebeuren!!! Daar had ik dus geen verklaring voor. Zij hadden er echter in overvloed! Later bleek, dat die wekker gewoon niet meer kon aflopen omdat de stopknop ingedrukt was door het teveel aan kleren, die wij eroverheen gedrappeerd hadden, om het geluid in de kiem te smoren. Wij hadden kans gezien om hem helemaal te smoren.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik! Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. Ik ben een paar dagen terug van een lang weekend aan zee en we hadden toch wel geen kouder weekend kunnen kiezen hé. Dat is ook een kunst, zeg nu zelf! De warme trui aan en een winddichte jas, en dan maar over de strandpromenade trekken. Als je geluk hebt word je voortgejaagd door de wind en als je terug moet komen, is het de kunst om je gezicht en ogen te beschermen, want het zand geselt je huid en een bril kan je ogen maar met moeite vrijwaren van zand. Zou dat net zo goed zijn als scrubben? Kan me wel een aangenamer gevoel voorstellen. Maar mijn vriendin en ik lieten ons niet tegenhouden en elke morgen, na het ontbijt trokken wij erop uit en we bleven lopen en wandelen tot het 's avonds tijd werd om ons op te frissen voor het avondmaal. Aan terrasjes onderweg geen gebrek en daar hebben we dan ook gretig gebruik van gemaakt. En het gebeurde zelfs dat wij daar enkele kledingstukken konden afpellen en even konden genieten van een zonnetje dat af en toe een poging waagde. We zaten op het terras van een gelegenheid op de pier en de schuimende af en aan rollende golven maakten behoorlijk lawaai. Non-stop steeds weer heen, steeds weer terug. Het is een fascinerend spel van woeste natuur en ik krijg er nooit genoeg van. Die zee, die als het ware bijna roerloos kan liggen blinken en andere ogenblikken loodgrijs of bijna bruin met schuimloppen naar het strand rolt en daar zelfs de meeuwen overspoelt, die na de vloed druk rondscharrelen op de stenen en zich tegoed doen aan alles wat de zee voor hen achterliet. Af en toe komen ze laag overscheren en stoten hun hoge gekrijs uit en telkens valt het me op, hoe groot ze wel zijn. Heel in de verte tekenen zich de silhouetten af van enkele zeemastodonten, op reis naar een of andere bestemming. Door de afstand is niet op te maken welk soort schepen het zijn maar ze zijn groot, dat is zelfs op zeer grote afstand te zien. Mijn vriendin en ik babbelen en zwijgen samen en af en toe zeggen we tevreden: "We hubben 't toch good hè"
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik sluit mijn ogen en luister. Het valt me op dat je met je ogen dicht zoveel beter hoort want alle zintuigen zijn dan gespitst op dat luisteren. Ontelbare vogels geven een concert zonder één enkele wanklank en de merel zingt zijn hoogste lied, en trillert boven iedereen uit. Woudduiven roepen en herhalen hun eentonig roekoe en de wind ruist en ritselt en streelt de bladeren van de bomen en gaat met fluwelen handen over mijn huid. In de verte hoor ik het geklop van een hamer. Waarschijnlijk een timmerman aan een van de huizen in opbouw. In de verte, zonder hinderlijk te zijn, weerklinkt het geluid van een tractor, die een van de velden in de buurt bewerkt. Op het terras van de buren, twee huizen verder, oefent een van de jongens akkoorden op zijn gitaar en speelt dan weer een wijsje. De warme rustige klanken glijden door de zonnige namiddag en roepen betoverende beelden op van geluk en welbehagen. Plots word ik als het ware teruggeworpen naar mijn jeugd en sta ik opnieuw in de zonovergoten living van ons nieuwe huis. We zijn er net naartoe verhuisd en het is zomervakantie. Ik ben negen. Ik ruik weer de geur van zand en mortel, bezetwerk en nieuw behangpapier, zand en zon. Heel de kamer is doordrenkt van dat geluksgevoel over dat mooie, nieuwe, ruime huis, waar we nu zouden wonen. En zon, héél veel zon! Het gevoel van geluk en ruimte was overweldigend. Ruimte geeft me nog steeds dat gevoel en daardoor verlang ik steeds naar die oneindige verte aan zee en voel ik me ingesloten in de bergen en bossen. Ik open opnieuw mijn ogen en het beeld verdwijnt. De klok op de kerktoren slaat drie uur. Een eenzame handdoek wappert aan een droogrekje. Ik wacht gelaten op een telefoontje, dat misschien komt en misschien ook niet. In de verte liggen de velden glad geëgd. Op de weide langs de akker loopt een rund rustig te grazen, totaal tevreden met de wereld rondom. Met zijn staart slaat het de irritante insecten weg. Een paard houdt hem gezelschap en snuift met trillende neusvleugels. De hond van de overburen blaft op iets of niets, want een reden heeft hij niet echt nodig. Een merel vliegt laag over me heen en landt dan op het dak, waar zijn pootjes licht krassende geluidjes maken op het zinkwerk. Ik sta op en ga kijken naar de forsythia, die ik enkele maanden geleden geplant heb. Allemaal scheutjes! Prachtig, dat wordt volgend jaar een schitterende struik, daar ben ik zeker van. Op de hoek van het terras staat een stenen moedergans met haar jong, ooit gekregen van mijn petekind. Ik leg me terug op het ligbed en laat me meevoeren door het rustige, kalme geluid van vallend water van de waterval aan de vijver bij de buurman. De kikkers kwaken en er zijn er bij met een zware en met een lichte kwaak! Wat betekent het ook weer: goed of slecht weer??? Ik kijk naar de thermometer aan de muur en die wijst 23°C in de schaduw aan. Een springtouw hangt ernaast aan een haakje Ik sluit mijn ogen en verdwijn in mijn mooiste droom.
Ja hoor, we hebben het vast dat weertje, waarop we al zo lang roepen en waarover we zoveel gezaagd hebben, en als het nu allemaal maar lang genoeg duurt, worden we het misschien ook nog moe op een bepaald ogenblik!
Dat risico neem ik er graag bij, en trouwens we hebben maar te aanvaarden wat ons zo gul geschonken wordt, of het nu zon of grijze wolken, warmte of koude regen is. 
Het weer is prachtig en ik lig languit op een zonnebed. Zelfs mijn poriën zuigen de warmte en zon op. Ik kijk rondom mij en bewonder het groen in al die verschillende tinten. Het gras ligt bestippeld met vrolijke madeliefjes. Ik
