Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
26-05-2006
Internaat
Dat het gebouw ontzettend mooi was en is, is reeds gebleken uit mijn voorgaande tekst. Ik wilde foto's van Torentjes-Waver hier bij de tekst zetten maar dat kan niet. Zijn wel te bezichtigen op het internet maar mogen niet gedownload worden, want ze zijn beschermd. Vind ik wel een beetje spijtig. In mijn tijd, droegen de nonnetjes "Mères" en "Soeurs" nog hun traditionele zusterdracht met kapje en donkere lange kleren met veelvoudige plooitjes op de boezem. De Mères gaven les en de Soeurs stonden in voor het onderhoud, de keuken, de tuin, de boerderij etc. Dus eigenlijk alles wat met handenarbeid te maken had. Ik herinner mij heel erg klaar twee Soeurs, een grote forse en een kleine tengere, die steeds aan het poetsen waren in de humaniora-afdeling. Aan werk was er dan ook geen gebrek met al die marmeren trappen en parket. het werd allemaal minutieus gepoetst en onderhouden, en daarna geboend. Dat gebeurde op de degelijke ouderwetse manier: op de knieën. Ik ken hun namen niet meer maar ik vond ze lief en vriendelijk. Wij werden echter verondersteld geen contact met hen te hebben.
De eerste keer, dat ik naar het internaat ging, bracht mijn oom ons met de auto via Hasselt, Diest, Aarschot, Heist-op-den-Berg naar O.-L.-Vrouw-Waver. In die tijd liep er nog een geen autostrade en werd de rit afgelegd via de gewone rijksweg. Bij mijn aankomst op zondagavond, werd mij een chambrette toegewezen. Daar kon ik beginnen met het uitpakken van alle spullen en die netjes op te bergen in een kast De chambrette bestond uit een vrij kleine houten ruimte, afgesloten door een deur. De wanden kwamen niet tot op de grond. Alleen de hoeken deden dat wel en de wand waartegen het bed stond. Dat bed was verankerd tegen de zijwand en vlak ernaast was een wasbakje met kraan en daarboven een kleine spiegel, voor ons dagelijks toilet. Aan het voeteinde van het bed was een éénpersoonskast, vast aan het bed, waarin onze kleren bewaard werden: ttz. ons uniform, ondergoed, schoenen en kousen. Ons uniform was samengesteld uit : één donkerbruine blazer, aangevuld met twee plooirokken, één in bruine stof en één in bruin-beige geruite stof. Daarbij behoorden enkele beige en witte hemdbloezen en een bruine baret. En niet te vergeten: een bruine das (cravate). De hemdbloes moest steeds tot tegen de kin geknoopt zijn, hetgeen ik nogal eens vergat, omdat het mij het gevoel gaf dat ik gesmoord werd en de automatische reflex uitlokte om het bovenste knoopje los te maken. Dat bezorgde mij dan telkens een opmerking, dat ik niet in uniform was. Elke morgen bij het opstaan moesten wij eerst en vooral de deur openzetten en dan het bed aftrekken en de matras omhoog zetten tegen de wand. Aansluitend werd er op de knieën het morgengebed gebeden, terwijl de Mère, die het toezicht 's nachts had, door de gangen liep, voorbad en overal in elke chambrettes keek of iedereen op zijn knieën het morgengebed meebad. Hierna konden wij ons wassen aan de wasbak, aankleden en kammen. Daarvoor was er een bepaalde tijd voorzien en als die om was werd er gebeld en iedereen verliet zijn chambrette en vormde rijen aan de grote ingangsdeur van de slaapzaal. Het was een heel lange zaal met aan beide zijden grote vensters. In het midden liep een brede gang en aan weerszijden van die gang stonden dubbele rijen chambretten, die allemaal een nummer hadden. Als de rijen in alle stilte gevormd waren, werd er, nog steeds in volmaakte stilte, koers gezet naar de kerk voor de ochtendmis.
Bij de kruisheren was er in mijn tijd, slechts een lager middelbaar voor meisjes. Toen wij dus die eerste drie jaren van de humaniora met succes afgerond hadden, stelde zich de vraag: waar nu naar toe? Ons kleine groepje zwermde helemaal uit. Er gingen er naar Hasselt en naar Genk, naar Tongeren en waarschijnlijk naar plaatsen, waar ik geen weet van heb. Zelf koos ik voor Onze-Lieve-Vrouw-Waver, ook torentjes-Waver genoemd bij de bevolking omwille van de kantelen van de gebouwen en de vele torentjes, die al van ver in de omtrek te zien waren bij helder weer. Hoe ik daartoe kwam?? Er waren enkele meisjes uit mijn dorp, die daar op internaat waren, en daarom wou ik daar ook naar toe. Ik wist niet, dat eenmaal daar, ik die meisjes gewoon nooit te zien kreeg omdat zij op de normaalschool en de froebelschool waren, die totaal gescheiden waren van de humaniora. Zelfs tijdens de vele lange weekends hadden wij geen kontakt met elkaar. Het was trouwens ten strengste verboden naar de andere afdelingen te gaan. Het klooster werd gerund door de orde der Ursulinen en telde heel wat verschillende afdelingen. Humaniora, normaalschool, froebelschool, regentaat, noviciaat. Alles was er voorhanden, en je kon er dus echt als in een versterkte burcht leven. Er was een grote boerderij binnen de muren met grote moestuinen, een kerk, een kapel, een museum, een grote bibliotheek, een "infermerie" of ziekenzaal, een park, een bos, en daarlangs een tennisplein. Dus zo ongeveer alles, dat nodig was om in de dagelijkse behoeften te voorzien, werd geproduceerd binnen de muren van het klooster. Heel die bedoening werd onderhouden door de werkzusters, waarmee wij geacht werden, geen contact te zoeken. Als tiener zag ik wel dat het er mooi was en indrukwekkend, maar de werkelijke pracht van die gebouwen drong niet echt tot me door. Alle gangen en de meeste brede trappen waren in witte marmer. De vloeren in de verschillende zalen, ontvangkamers e.d. waren allemaal in mooi parket. Ook de "treden" of verhogen in de klassen, waarop de lessenaar van de lerares of leraar stond, was parket. De speelplaatsen werden omzoomd door galerijen, waaronder tafeltjes en banken uit graniet stonden. Van het schoolgebouw naar de refters liep een overdekte gang, die een zijde van de speelplaats begrensde. Van daaruit kwam je in het park met zijn vijvertjes en eenden, waarop je uitkeek van op de speelplaats. Op de speelplaats zelf was voor enige schaduw gezorgd door de aanplanting van bomen, die in een cirkel geplaatst waren . Binnen deze ronde waren die zeer lage bankjes, die men ook wel vroeger in sportzalen aantrof. Ondanks het feit, dat er zoveel bankjes en zitplaatsen waren, werden wij verondersteld, niet te zitten maar te bewegen en te rennen. Ik ben verleden jaar met een groep bezoekers heel bewust terug mijn oude school gaan bezoeken. Nu zie ik eerst de werkelijke pracht van al die zalen en gebouwen. De muren van de refters zijn allemaal beschilderd met de fabels van Lafontaine en prachtige vergezichten of stadsgezichten. Wanneer je door de grote voordeur binnentreedt, kom je in een hoge brede gang, aan weerszijden omzoomd door ontvangkamers, die prachtig gemeubileerd zijn. De gang mondt uit in een "wintertuin" in gebrandschilderd glas, overkoepeld door datzelfde glas, waardoor het zonnelicht naar binnen kan vallen. Er staan fonteinen en boomkarkassen, waarin potten met planten geplaatst zijn, zodat het lijkt alsof de bomen bloeien. Rondom staan er marmeren tafeltjes met sierlijke stoeltjes en dit alles dient als bezoekersruimte voor de ouders van de internen. Hoe mijn leven tussen al die pracht en praal verliep, is stof voor een ander verhaal.
Bij de kruisheren was er in mijn tijd, slechts een lager middelbaar voor meisjes. Toen wij dus die eerste drie jaren van de humaniora met succes afgerond hadden, stelde zich de vraag: waar nu naar toe? Ons kleine groepje zwermde helemaal uit. Er gingen er naar Hasselt en naar Genk, naar Tongeren en waarschijnlijk naar plaatsen, waar ik geen weet van heb. Zelf koos ik voor Onze-Lieve-Vrouw-Waver, ook torentjes-Waver genoemd bij de bevolking omwille van de kantelen van de gebouwen en de vele torentjes, die al van ver in de omtrek te zien waren bij helder weer.
