Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
14-05-2006
Torentjes-Waver!
Bij de kruisheren was er in mijn tijd, slechts een lager middelbaar voor meisjes. Toen wij dus die eerste drie jaren van de humaniora met succes afgerond hadden, stelde zich de vraag: waar nu naar toe? Ons kleine groepje zwermde helemaal uit. Er gingen er naar Hasselt en naar Genk, naar Tongeren en waarschijnlijk naar plaatsen, waar ik geen weet van heb. Zelf koos ik voor Onze-Lieve-Vrouw-Waver, ook torentjes-Waver genoemd bij de bevolking omwille van de kantelen van de gebouwen en de vele torentjes, die al van ver in de omtrek te zien waren bij helder weer. Hoe ik daartoe kwam?? Er waren enkele meisjes uit mijn dorp, die daar op internaat waren, en daarom wou ik daar ook naar toe. Ik wist niet, dat eenmaal daar, ik die meisjes gewoon nooit te zien kreeg omdat zij op de normaalschool en de froebelschool waren, die totaal gescheiden waren van de humaniora. Zelfs tijdens de vele lange weekends hadden wij geen kontakt met elkaar. Het was trouwens ten strengste verboden naar de andere afdelingen te gaan. Het klooster werd gerund door de orde der Ursulinen en telde heel wat verschillende afdelingen. Humaniora, normaalschool, froebelschool, regentaat, noviciaat. Alles was er voorhanden, en je kon er dus echt als in een versterkte burcht leven. Er was een grote boerderij binnen de muren met grote moestuinen, een kerk, een kapel, een museum, een grote bibliotheek, een "infermerie" of ziekenzaal, een park, een bos, en daarlangs een tennisplein. Dus zo ongeveer alles, dat nodig was om in de dagelijkse behoeften te voorzien, werd geproduceerd binnen de muren van het klooster. Heel die bedoening werd onderhouden door de werkzusters, waarmee wij geacht werden, geen contact te zoeken. Als tiener zag ik wel dat het er mooi was en indrukwekkend, maar de werkelijke pracht van die gebouwen drong niet echt tot me door. Alle gangen en de meeste brede trappen waren in witte marmer. De vloeren in de verschillende zalen, ontvangkamers e.d. waren allemaal in mooi parket. Ook de "treden" of verhogen in de klassen, waarop de lessenaar van de lerares of leraar stond, was parket. De speelplaatsen werden omzoomd door galerijen, waaronder tafeltjes en banken uit graniet stonden. Van het schoolgebouw naar de refters liep een overdekte gang, die een zijde van de speelplaats begrensde. Van daaruit kwam je in het park met zijn vijvertjes en eenden, waarop je uitkeek van op de speelplaats. Op de speelplaats zelf was voor enige schaduw gezorgd door de aanplanting van bomen, die in een cirkel geplaatst waren . Binnen deze ronde waren die zeer lage bankjes, die men ook wel vroeger in sportzalen aantrof. Ondanks het feit, dat er zoveel bankjes en zitplaatsen waren, werden wij verondersteld, niet te zitten maar te bewegen en te rennen. Ik ben verleden jaar met een groep bezoekers heel bewust terug mijn oude school gaan bezoeken. Nu zie ik eerst de werkelijke pracht van al die zalen en gebouwen. De muren van de refters zijn allemaal beschilderd met de fabels van Lafontaine en prachtige vergezichten of stadsgezichten. Wanneer je door de grote voordeur binnentreedt, kom je in een hoge brede gang, aan weerszijden omzoomd door ontvangkamers, die prachtig gemeubileerd zijn. De gang mondt uit in een "wintertuin" in gebrandschilderd glas, overkoepeld door datzelfde glas, waardoor het zonnelicht naar binnen kan vallen. Er staan fonteinen en boomkarkassen, waarin potten met planten geplaatst zijn, zodat het lijkt alsof de bomen bloeien. Rondom staan er marmeren tafeltjes met sierlijke stoeltjes en dit alles dient als bezoekersruimte voor de ouders van de internen. Hoe mijn leven tussen al die pracht en praal verliep, is stof voor een ander verhaal.
Reacties op bericht (4)
18-05-2006
internaat
prachtig jouw verhalen michelly en steeds zo mooi verwoord...
ging zelf ook naar een strenge school die geleidt werd door de zusters van de ursullinen orde, was wel extern maar de regels waren hetzelfde als voor de interne, eenmaal per week op woensdagmorgen moesten we met z'n allen de mis bijwonen van 7.30u en wie niet aanwezig was of ook maar te laat kwam... zorgde er wel voor dat het geen 2de keer gebeurde ) als je er nu aan terugdenkt ja... het was een harde tijd maar denk eerlijk gezegd veel beter dan hoe het nu gaat
groetjes marina
18-05-2006 om 10:46 geschreven door hartendame2
17-05-2006
..
Het klooster van de school waar ik ging is maar even tot zijn recht gekomen toen de school die ervoor stond volledig werd afgebroken om een nieuwe te bouwen. Even stond de Abdij daar terug in al zijn pracht en glorie. Spijtig genoeg werd een nieuwe school snel terug gebouwd en de Abdij verdween weer uit het zicht, volledig omringd door huizen en andere gebouwen.
Ik herinner me meer de stilte en rust die er heerste binnen in het klooster. Het geruis van de lange habijten bij het stappen, de gesteven witte kapjes strak om hun hoofd met daarover de speciaal opgespannen zwarte kap. De nonnetjes roken ook altijd naar peperkoek en koffie. Bij het rinkelen van de schoolbel herinner ik me ook hoe het op slag muisstil werd op de koer en hoe de rijen gevormd werden en we twee aan twee stil door de gangen liepen. Het bidden voor en na elke les. Allen samen rechtstaan wanneer er een non of pastoor de klas binnenkwam.
Het had wel iets....iets dat je altijd bijblijft. Mijn petekindje is enkele jaren terug gedoopt in de kapel van de Abdij en de non die de grote poort opendeed was dezelfde non die mij nederlands heeft geleerd toen ik hier aankwam. Het strafste was dat ze me nog met naam en voornaam kende.
Toch mooie herinneringen hé Michelly?
Slaap lekker...
17-05-2006 om 00:18 geschreven door bojako
14-05-2006
Dat heb ik nu ook.
Het internaat waar ik een groot deel van mijn tienertijd door bracht was een prachtig gebouw. Ik heb het al eens beschreven op mijn blog. Enig verschil met jet jouwe, bij ons was op de omringende muren glasscherven en prikkeldraad aangebracht. Maar de gangen, kamers, tuin en plantsoenen waren ook zoals bij jou. Alleen zagen wij het ook niet toen, wij waren ons enkel bewust van onze vrijheidsberoving en de uiterst strenge dicipline. Moest het internaat niet zijn afgebroken, had ik eveneens het nog een keertje bezocht. Misschien! Groetjes en tot de volgende...
14-05-2006 om 20:40 geschreven door huismusje/troubadoerke
Prachtig
Prachtig beschreven Michelly. Ik zag het helemaal voor me.
Het is me al vaker opgevallen dat jij dingen zó fantastisch kunt
beschrijven, dat het voor mij net is of ik er bij geweest ben.
Het plaatje linksboven komt me heel bekend voor.
Is dat soms dat Japanse restaurant in Breukelen?
Momenteel heb ik zelf wat problemen met mijn blog.
Heb er al van alles afgesmeten om te kijken of het daar soms aan ligt,
maar neen, dus wacht ik gewoon af tot het opklaart.
Onderaan mijn blog staat het het 'unsettled' is .... ha ha.
Jammer dat je dat nu niet kunt zien.
) als je er nu aan terugdenkt ja... het was een harde tijd maar denk eerlijk gezegd veel beter dan hoe het nu gaat
groetjes marina
