Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
13-02-2007
Muizen!
Sommigen houden ze voor de lol en anderen krijgen compleet een hartinfarct als ze nog maar een spoor van de diertjes opmerken: muizen! Eigenlijk is dat iets merkwaardigs, dat vooral vrouwen, zo bang zijn voor muizen! Het zijn echt geen dieren met aanvallerscapaciteiten en groot zijn ze ook niet dus.... En eigenlijk zien ze er best lief uit. Zodra ze ook maar een beweging zien van een mens, schieten ze razendsnel weg en om ze te vangen heb je wel andere attributen nodig dan je blote handen. Alhoewel soms.... Het was op een zomernamiddag ergens in het midden van de week. De sfeer in het grote bureel was rustig, bijna slaperig te noemen. Nochtans werkten er op dat ogenblik maar liefst zo'n 100 bedienden, maar daar was weinig of niets van te merken. Hier en daar hoorde men het gesmoorde geluid, veroorzaakt door de toetsen van een schrijfmachine. Het getik werd als het ware opgezogen door de verplaatsbare wanden,bekleed met stof in bordeau en grijs, die overal tussen de bureau's stonden. De vloerbekleding dempte ook veel geluiden en hier en daar rinkelde heel zwakjes een telefoon, waarvan de toonhoogte zo zacht mogelijk gezet was, om een kakofonie van geluiden te voorkomen. Dat lukte uitstekend, toch zeker deze namiddag. Iedereen was heel rustig een het werk met schrijf- en leesarbeid, en het feit dat er geen verkoopafdeling op ons bedrijf was, scheelde een hele hoop lawaai. Misschien doezelde er hier of daar ook wel iemand, gebogen over zijn blad,wie weet??? Opeens verscheurde een snerpende gil de stilte en het mag een wonder heten, dat niemand van zijn stoel viel! Gegild wordt er natuurlijk door vrouwen en niet door mannen. Mijn baas hief met een ruk zijn hoofd en keek me aan. Dat is een muis, beantwoordde ik zijn onuitgesproken vraag. Hoe kun je dat nu weten, vroeg hij verbaasd. Ik antwoordde: Een vrouw gilt alleen maar op deze manier als ze een muis ziet! Ik draaide mij opzij en en keek naar de hoek, waaruit de gil geklonken had. Daar zat de vrouwelijke bediende, tamelijk klein van stuk, boven op haar bureel, de benen hoog opgetrokken en compleet hysterisch. Ze verwachtte blijkbaar elk moment dat haar voeten eraf gebeten zouden worden. Hoe ze op dat bureel gekomen was, had ik gemist, maar het moet de moeite waard geweest zijn, om dat te zien gebeuren! En inderdaad: het was een muisJE! Piepklein, dat als een razende onder de verwarmingselementen langs de muur heen en weer rende en niet eens in de gaten had, dat het gewoon het bureel in kon rennen en ons allemaal achter zich kon laten! We hebben dat petiterige beestje gevangen met een soort van schoendoos (?) die iemandte voorschijn getoverd had, en het gewoon buiten op het gazon neergezet, waar het in eerste instantie, totaal beduusd en buiten adem bleef zitten en toen de benen nam. We hadden heel wat overredingskracht nodig om de vrouwelijke bediende van haar bureel terug op haar stoel te krijgen, en wij waren toch echt wel zeker dat die muis niet terugkwam hé???
Reacties op bericht (3)
19-02-2007
Wie hoeft er nu bang voor te zijn...
Mensen, toch, zelfs ratjes zijn lieve diertjes; ik zou ze allemaal laten leven...maar in deze maatschappij , kan dat niet meer...voor de buren!
Zelfs voor die kleine spinnen, die zo'n mooie webben ( kunstwerken )produceren!
Hun plaats is natuurlijk wel in de natuur.... Ooit in een gerenommeerd restaurnt aan het eten...Plots loopt er voorbij de toog, een muisje, over de tapis-plain...ik moest zoooooooo lachen, maar heb lekker niets gezegd :)
19-02-2007 om 16:24 geschreven door cherycher
13-02-2007
Piep zei de muis.
Lieve schrijfster van meeslepende ratten, muizen en nonnen verhalen.
Jouw ervaringen zou men in zo veel mogelijk talen moeten vertalen.
Ze toveren zelfs een lach op een mond vol tandpijn.
En geloof me daar moet je een goede schrijver voor zijn.
Je hebt oog voor het kleinste detail dat uitvergroot wordt beschreven.
Je geeft verhalend een piepkleine muis een aandachttrekkend leven.
De droom van velen, namelijk de grijze massa overstijgen.
Om, al was het slechts voor één seconde beroemdheid te krijgen.
Gewoon ongewoon subliem vind ik in jouw prachtige verhalen
hoe je het kleine van de mens zo groots naar boven kunt halen.
Jouw open zinnen zijn een weg die ik graag verken.
Het is als lopen langs bloemige velden waarvan ik de geur vergeten ben.
13-02-2007 om 20:25 geschreven door Raspoetje.
*
Nou, ik heb ze ook liever niet in huis, de muizen, maar voor de rest vind ik het lieve diertjes. Al is het wel even schrikken als je vanuit je ooghoek iets ziet bewegen dat er niet hoeft te zijn.
Jaren geleden, het was mode om textielbehang op je muren te plakken, genre juttezak. Ik alleen thuis en voor de buis, de kinderen schoon gewassen in hun bedje. Zie ik vanuit mijn ooghoek een muis vliegensvlug langs de muur omhoog kruipen, vervolgens achter mijn overgordijn haar/zijn weg verder zetten, om vervolgens te verdwijnen in de opening waar het lint van de rolluik zit om mij heel waarschijnlijk te zitten uitlachen op mijn vals plaffond. De muizen kwamen van de krotwoning naast onze deur. De oplossing voor mij was een kat in huis halen, en sindsdien ben ik nooit meer zonder kat geweest. Gegild heb ik niet, maar ik heb wel vijf minuten lang mijn hart in mijn keel voelen kloppen. Lieve groetjes van
13-02-2007 om 05:16 geschreven door huismusje/troubadoerke
