Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
03-09-2008
Amandelen trekken.
Als kind had ik heel dikwijls keel- en oorontsteking maar de huisdokter zag er het nut niet van in om mijn amandelen te laten verwijderen. In de winter toen ik 22 jaar werd, had ik weer prijs en dat ging met hoge koorts en een heel ellendig gevoel gepaard. Mijn toenmalige huisarts vond het welletjes geweest en verwees me naar mond-keel-oren-specialist. Die stelde vast dat die bolletjes eruit moesten. Geen ideale leeftijd om amandelen te laten trekken, maar wat moest, dat moest en dus werd er een datum vastgelegd dat ik naar het ziekenhuis moest komen voor de ingreep. Dat was begin februari en veel stelde het allemaal niet voor, werd me verteld. Ik was de avond tevoren moeten binnengaan en 's anderendaags werd ik op een brancard naar de plaats gereden waar de ingreep zou plaatsvinden. Ik lag daar te wachten op mijn beurt en zag een ziekenhuisbed, dat werd binnengereden, met een stuk of vijf kleine kinderen, die voor mij werden "bediend". Dat ging blijkbaar allemaal zonder slag of stoot en toen ze naar hun kamer werden gebracht, was ikzelf aan de beurt. De specialist met een assistent en een verpleegster waren druk in de weer om alle materiaal op reikwijdte te leggen. Je kunt maar beter niet naar al die scharen en toestanden kijken, want dan kon je wel eens nerveus worden en mijn maag voelde toch al niet erg normaal aan! Ik moest van mijn bed af en op een stoel gaan zitten. Dan werd er een groot wit laken voorgebonden en in mijn hals dichtgeknoopt en daar overheen een rubberen schort. Kwestie van de zaak een beetje proper te houden. Ik kreeg spuiten aan weerszijde in mijn keel en moest dan wachten tot de verdoving werkte. De specialist V. liep ondertussen te fluiten en te zingen en over voetbal te kletsen en vroeg me dan om eens appelpatat te zeggen. Ik wilde zeggen dat dat een belachelijk woord was, maar dat kwam er al niet meer uit, waarop hij concludeerde dat de verdoving werkte. Mijn mond zo vreselijk ver opensperren vond ik sowieso al een probleem maar hij ging zonder meer aan het werk. Dat ging in eerste instantie goed, maar plots voelde ik het aan de linkse kant scheuren tot in mijn oor. Met een reflexbeweging bracht ik mijn hand van onder de schort uit naar mijn oor. V. was woedend en voer tegen me uit "want ik was niet steriel" Tegen zijn assistent mompelde hij: de verdoving werkt niet door, ze voelt het scheuren in haar oor. Blijkbaar was er tussen het onderzoek tijdens de consultatie en de opname in het ziekenhuis weer een ontsteking op een amandel gekomen en dat was niet opnieuw gecontroleerd bij de opname. Ik was woedend op de man en ik zat daar, totaal onmachtig en gefrustreerd terwijl er een schaar en een pincet aan een draad vanuit mijn keel aan mijn mond bungelden. De assistent had duidelijk met me te doen en wilde mijn gezicht wat afvegen. V. schoof hem opzij en zegde: Laat dat maar, van een beetje bloed zal ze niet doodgaan! Ik had hem met plezier het hoofd ingeslagen! Toen alles achter de rug was en de bebloede schort afgeknoopt en weggelegd was, wilde hij me op de brancard helpen. Ik heb met een ruk zijn handen van me afgeschud en ben zelf op het bed gekropen en gaan liggen. Ik was gewoon ziedend. Hij keek op me neer en zei tegen de verpleegster: Veeg haar gezicht nu maar wat af, want zo ziet ze er toch al te zielig uit! De verpleegster bleek een leerling te zijn, die in hetzelfde internaat geweest was als ik. Ze herkende me echter niet en spreken kon ik niet. Ik werd naar mijn kamer gereden en daar heb ik een week doorgebracht. De ontsteking had zich verdergezet en mijn mond en keel waren één blaas. Ik duwde er met mijn tong tegen en het voelde aan als kussentjes. Ik kreeg medicatie maar geen eten. Dat kon ik namelijk niet. Toen het vrijdag was, wilde ik naar huis. Ik zou namelijk gaan trouwen in Mei en ik wilde thuis zijn. Daar kon ik toch een en ander regelen en M. kon tenminste zolang bij me zijn, als wij dat wilden. V. stond op de kamer en zegde dat ik veel te zwak was om naar huis te gaan. Geen wonder als je een hele week geen eten krijgt en alleen op water leeft. Ik was tamelijk licht voor mijn lengte en daar waren heel wat kilo's van afgevlogen in die week. Ik repliceerde heel verontwaardigd maar met héél weinig klank, dat ik niet kon aansterken als ik de hele week geen eten kreeg. Alsof hij doodsbenauwd was, vloog hij in de hoek achter de deur en zegde met een gespeeld bang stemmetje, dat hij er sito presto voor zou zorgen dat ik iets over mijn tand kreeg. En omdat ik zo aandrong mocht ik naar huis maar wel om op bed te liggen en mij heel goed te laten verzorgen. Elke dag moest mijn koorts genomen en ik moest nog steeds medicatie slikken tegen de onsteking. Het eten dat me werd voorgezet was puree en een zacht gekookt ei. En met heel veel moeite kreeg ik dat naar binnen gewurgd. Maar ik mocht naar huis, die slag had ik thuis gehaald. Het heeft nog een ganse week geduurd vooraleer ik koortsvrij was. Mijn ma stopte mij vol vitamientjes door citroenen en appelsienen te persen en mij dat met liters te doen slikken. Ik was helemaal verzwakt en dazelde op mijn benen en begreep toen wel, waarom V. me eigenlijk niet naar huis wilde laten gaan.
Reacties op bericht (6)
09-09-2008
..
09-09-2008 om 16:46 geschreven door Ludovikus
06-09-2008
..
Gelukkig heb ik daar geen herinnering aan overgehouden, dat moet dus beter verlopen zijn dan bij jou. In elk geval, die chirurg had waarschijnlijk nog nooit van "takt" gehoord. Of het moet zijn dat hij volkomen gevoelsloos is geboren. Dan was hij beter in de slachterij gaan werken. Arme beestjes dan ook weer. Groetjes.
06-09-2008 om 13:22 geschreven door Ludovikus
05-09-2008
ongetiteld
Je geeft iets bloot. ik apprecier het wel
warket
05-09-2008 om 00:03 geschreven door warket
04-09-2008
Lieve Michelly,
het verhaal
greep me danig naar de keel
ik moest ervan slikken
dacht dat ik zou stikken
toen ik de proef
op de som nam
en tegen mijn huig duwde
wat me niet bekwam
met géén steriele bezemsteel
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Kuchende groetjes, Uilenspiegel.
04-09-2008 om 21:25 geschreven door Uilenspiegel.
"
Gelukkig is mij dat gespaard gebleven. Ik was 14 toen die dinges eruit moesten en weet alleen dat ik veel ijscrême kreeg en pudding ... Maar verder is je stukje niet erg bemoedigend en hou ik mijn hart vast dat ze me morgen voldoende verdoving toedienen voor de kijkoperatie en de eventuele ingrepen!!!!!....Liefs.
04-09-2008 om 14:07 geschreven door Natoken
..
Verdorie Michelly we hebben toch veel gemeen! Ik was negentien toen ik mijn amandelen 'eindelijk' moest laten verwijderen. Ik had regelmatig vreselijke keelontstekingen en de altijd etterende amandelen raakten elkaar bijna in mijn keel. Gelukkig voor mij had ik een specialist die me totaal verdoofd heeft. Ik heb de hele tijd geslapen en nu ik uw nachtmerrie lees, ben ik daar ongelooflijk blij om. Hoewel .. ook bij mij zijn er nadien complicaties opgetreden, waarschijnlijk omwille van de altijd ontstoken amandelen. De helft van mijn tong is maandenlang verlamd geweest waardoor ik een vreselijk spraakgebrek had ik dacht dat het blijvend zou zijn, maar 't is gelukkig goed gekomen. Ik kreeg ook helemaal niks door mijn keel - tien dagen lang - en de kilo's vlogen eraf. Uiteindelijk heb ik van miserie de specialist zelf gebeld om te vragen hoe lang die pijn ging blijven duren. De dag erna begon het te beteren en toen dacht mijn moeder er eindelijk aan om eens een ijsje te geven zoals ze bij de kleintjes doen. God wat deed die kou goed - ik voel het nog. Maar ik heb er gelukkig geen trauma aan over gehouden, ik mag er niet aan denken dat ze het met plaatselijke verdoving zouden gedaan hebben. Mijn vriendin (zag scheel) en bij haar hebben ze op twaalfjarige leeftijd ook onder plaatselijke verdoving één oog rechtgezet. Die heeft er zo'n trauma van overgehouden dat ze nooit haar tweede oog heeft durven laten rechtzetten. Erg toch hé! Sommige artsen verdienen hun diploma niet, ik vraag me af waar ze het behaald hebben.
ik dacht dat het blijvend zou zijn, maar 't is gelukkig goed gekomen.
