Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
22-11-2011
Er zijn geen woorden voor.......
Ik weet het, het gebeurt elke dag en overal en dan gaan we er zonder meer aan voorbij. En nu, ben ik er kapot van. Het enig kind en zoon van een collega is voorbije zaterdag begraven. Hij was net 41 jaar geworden. Ik wist nergens van, en las het overlijdensbericht in de krant. Ik kan je vertellen, dat het een opdoffer van jewelste is. Ik had gelezen dat er ergens in de bossen een jonge man dood onder zijn quad was gevonden. Later bleek dat het D. was, de zoon van M.L. Niemand weet wat er precies gebeurd is. Blijkbaar is hij gevallen en onder het vehikel terecht gekomen en dat heeft hij niet overleefd. Hij bleef te lang achter en mijn collega en haar man begaven zich op pad om hem te zoeken. Zij hebben hun enig kind daar gevonden, dood. Als ik mij dat voorstel, dan loopt mijn gemoed over. De jonge man was getrouwd en had twee dochtertjes. Hij was een erg lieve persoon en een eerste klas technieker voor BMW. Omdat wij zelf ok maar één kind hebben en ook een jongen, praatten M.L. en ik vroeger regelmatig over hen tijdens de pauze op het werk. Ik kon niet eens naar de begrafenis gaan door andere verplichtingen en dat vond ik verschrikkelijk. Ik heb een brief geschreven en vraag me af of het allemaal wel zin heeft. Wat kunnen woorden al helemaal betekenen in deze situatie. De wereld draait door alsof er niets gebeurd is, en je eigen bestaan davert op zijn grondvesten. Het wordt totaal en voorgoed veranderd. Ik kan me niet eens bij benadering voorstellen, wat dat met je doet, en hoe je je voelt bij zoveel pijn en verdriet. En ik, ik heb alleen maar woorden te bieden. Dat is frustrerend en totaal onvoldoende. En toch zal ik het hiermee moeten stellen. Die dag, dat ik het overlijdensbericht gelezen had in de krant waren we 's avonds op een diner, waarop wij langjarige vrienden, die we maar zelden zien, ook weer troffen. En dan vertelden ze ons, dat een van hun twee dochters schildklierkanker had en geopereerd was in het UZ Gasthuisberg. E. moest nabehandeling hebben van chemo en bestralingen. En het hele afschuwelijke hieraan, is dat die nabehandeling eerst ingezet wordt volgende jaar in JUNI!!!! Ze staat op de wachtlijst en het kan niet vroeger. Waar wachten ze eigenlijk op??? Tot het niet meer nodig is? Toen E. dit verdict te horen kreeg, is ze ingestort. Ondanks de zware operatie en het verschrikkelijke van deze ziekte, wilde zij er vol goede moed tegenaan gaan, voor zichzelf, haar man en haar kinderen. Dat wordt haar dus niet eens gegund en ze moet maar afwachten of ze juni haalt en of de behandeling dan nog iets uithaalt. Een van haar dochtertjes weent zich elke avond in slaap en weent als ze 's morgens wakker wordt. Verleden jaar hebben in haar klas 2 kindjes hun mama verloren en het kind leeft met het angstbeeld, dat haar mama dood gaat. Toen ik dat hele verhaal van haar ouders hoorde, voelde ik een ongelooflijke machterloze woede. Ik weet daar dan geen blijf mee en weet niet hoe ik het moet hanteren. En dan vraag ik me af : is het de ziekte, die beslist of je blijft leven, of zijn het de mensen, die het voor het zeggen hebben. En dat vind ik heel erg akelig. Mijn weekend was niet aangenaam en dat is een understatement. En dat, terwijl niet IK getroffen ben maar zij, die heel deze ellende moeten verwerken en waarvoor ik alleen maar woorden heb!
Reacties op bericht (4)
27-11-2011
..
Juist wat je zegt, "we hebben er alleen maar woorden van troost" voor. Maar het grijpt je toch bij je hart. Het valt soms al zwaar als er oude mensen heen gaan, maar bij jongere die nog een heel leven voor zich hadden, des te meer. Groetjes.
27-11-2011 om 17:05 geschreven door Ludovikus
23-11-2011
Vijf jaar terug maakten we hetzelfde mee met de zoon van vrienden . Hij was 35 en had een hartstilstand op het werk...
Nu nog praten zijn moeder en ik heel vaak over S want de verwerking van zo'n verlies blijft nadreunen en de ouders kunnen er samen niet over praten... En dat kankermonster...Het is nu al een jaar dat we van heel dichtbij de ellende en miserie meemaken van operatie , bestralingen en chemo en het is bij lange nog niet gedaan.. en de onzekerheid blijft... Je mag daar gewoon niet teveel bij stilstaan want het is geen opwekkende gedachte ,Michelly...Liefs en groetjes
23-11-2011 om 18:23 geschreven door Natoken
..
Soms lijkt het alsof er overal rondom ons miserie is ... dood, ziekte... zeker nu we wat ouder worden. Ik schrok toen ik de leeftijd van de verongelukte zoon van je ex-collega las, tenslotte is onze oudste net 40 geworden...ik mag er niet aan denken, voor ons zijn het nog kinderen. Ik betrapte mezelf er onlangs op dat ik dacht aan iedereen die nu weg is uit mijn leven ... ouders, ooms, tantes, neven, nichten ... en ik ben ermee gestopt, want ik werd er ongelooflijk weemoedig van. Ik probeer elke dag op te staan en te genieten van de dag die we weer cadeau krijgen, maar soms vind ik het ook heel moeilijk. Warme knuffel.
23-11-2011 om 11:09 geschreven door bojako
hallo Michelly
het leven kan hard zijn en we moeten dankbaar voor iedere dag zonder tegenslag ! groetjes
