Mijn persoonlijke belevingswereld. Lieve bezoekers van mijn blog.
Ik wil jullie vragen om geen grote prenten als button te gebruiken omdat het mijn blog onnoemelijk langzaam maakt en slecht te openen, wat anderen dan weer afschrikt. Ik hoop op jullie begrip! Bedankt.
03-12-2011
Het houdt niet op.
Ik zit hier in de bureau en kijk verstrooid naar de regen, die tegen de ruiten en de glazen deur roffelt en de wind, die hardnekkig zijn best doet om de laatste schamele blaadjes van de hoge beukenbomen weg te blazen. Dat lukt hem tot nog toe niet, want er zijn er bij, die zich hardnekkig vastklampen aan dat laatste lijntje met de werkelijkheid en het leven. Eens ze loslaten, is het over en uit en zullen ze vergaan tot compost en dienen om nieuw leven te stimuleren maar nooit meer zelf tot leven komen. Ik ben niet echt met mijn gedachten bij hetgeen buiten gebeurt. Moet voortdurend denken aan een van mijn koormaatjes. Ze staat vlak bij me als we zingen en is verpleegster in het ziekenhuis. Donderdagavond op de repetitie werd ons meegedeeld, dat ze nu aanstaande maandag zou geopereerd worden en dat ze er "even" niet zou zijn. Ze heeft een kwaadaardige tumor op de schildklier en die moet er dus zo snel mogelijk uit. B. is een jaar of vijftig, schat ik, en is vast besloten terug te zijn voor ons kerstconcert op 18 december en dan mee op te treden. Terwijl ik net stond af te wassen, moest ik aan haar denken, en nu natuurlijk ook, terwijl ik dit typ. Hoe voelt ze zich met het vooruitzicht van die operatie maandag? En ik denk dat die operatie op zich niet eens het ergste is maar wel de angst en onzekerheid of er uitzaaiingen zijn. Dat moet je toch maar afwachten. Niemand kan je helpen op zo'n ogenblik, hoe lief men ook probeert te zijn, want het gaat om je eigen lijf en leven en en je eigen levensvooruitzichten. En dan moet je jezelf toch voelen als die blaadjes, die zich daar nog aan die takken vastklemmen en koppig weigeren los te laten, welke natuurkracht dan ook maar over hen heen ranselt. B. zal niet veel uit mijn gedachten zijn dit weekend. Het helpt haar natuurlijk helemaal niet, maar misschien kan ik wat positieve energie doorsturen en heel zeker heel hard voor haar duimen. Mijn god, wat zal ik blij zijn, als ze weer naast me staat te zingen alsof alles nooit gebeurd is.
Reacties op bericht (4)
12-12-2011
Het houdt niet op
en of we u begrijpen Michelly en inderdaad .. het houdt niet op zopas een schoonbroer van ons geopereerd van een kwaadaardige hersentumor te ver vertakt en niet meer verwijderbaar tijdens de operatie vindt men nog twee kleintjes die niet verwijderbaar zijn ..
lieve groeten
Roelfi ..
12-12-2011 om 09:21 geschreven door Roelfi
06-12-2011
Klop klop...
Is de Sint jou ook vergeten? Dan kom ik met een welgemeende knuffel binnenvallen.. beter dat dan niets hé Michelly!! haha
06-12-2011 om 09:57 geschreven door Natoken
04-12-2011
..
Wat een mooie liefdesverklaring dat gedicht op je vorig blog. Iemand moet zich erg geliefd voelen. Het is en blijft een vreselijke niets ontziende boosdoener die ziekte. Maar dat je mede voelen niet veel zou helpen, dat durf ik niet beweren hoor. Misschien reiken positieve gedachten veel verder dan we denken. Groetjes.
04-12-2011 om 15:50 geschreven door Ludovikus
03-12-2011
En of ik jou begrijp Michelly...
Wij leven hier al maanden mee met een heel dierbare persoon in onze familiekring en het gaat maar niet vooruit. Zij vecht en vecht bijna tegen beter weten in en toch stapelen de donkere wolken zich op. Ik heb zo met haar te doen en blijf maar hopen dat de chemo haar werk doet ..;Ik wens jouw " koorgenote" veel sterkte en een spoedig geheel herstel! Liefs en groetjes
